PASOŻYTY CZŁOWIEKA
 
HELMINTY – ROBAKI
Choroby układu pokarmowego w większości przypadków spowodowane są zarobaczeniem organizmu. Helminty – robaki, pasożyty wielokomórkowe, różnią się od innych chorobotwórczych czynników biologicznych wieloma cechami, a choroby przez nie wywoływane nazywane są chorobami pasożytniczymi lub inwazyjnymi. Wywołują je robaki płaskie lub robaki obłe. Zagrożenie pasożytującymi robakami jest powszechne na całym świecie, ale czynniki klimatyczne i inne okoliczności powodują przewagę określonych pasożytów na pewnych obszarach. Większość robaków pasożytujących na ludziach umiejscawia się w przewodzie pokarmowym, a ich rozprzestrzenianiu sprzyjają złe warunki sanitarne oraz zanieczyszczenie żywności i wody ich jajami.
 
Helminty (z języka greckiego oznacza „robaki”) – termin przestarzały stosowany w zoologii i parazytologii. Helminty obejmują wszystkie grupy robaków pasożytniczych: przywry, tasiemce, obleńce, kolcogłowy. Słowo często stosowane w parazytologii ze względu na wygodę, jednakże nieprecyzyjne pod względem systematyki zoologicznej. W niektórych opracowaniach synekologicznych pojawia się podział helmintów na: biohelminty i geohelminty.
 
Biohelminty – pasożyty, których cykl życiowy przebiega z udziałem żywiciela lub żywicieli pośrednich. Występują u nich dwa stadia intrahostalne (jedno w żywicielu pośrednim i jedno w żywicielu ostatecznym) oraz jedno stadium ekstrahostalne (pozażywicielskie) – jajo. Jajo zachowuje się w środowisku zewnętrznym biernie pod względem lokomotorycznym (brak samodzielnego ruchu) oraz troficznym (nie pobiera pokarmu). Biernie dostaje się do żywiciela pośredniego. Nie stanowi pokarmu żywiciela, lecz jest zjadane przypadkowo wraz z poszukiwanym przez żywiciela pokarmem (np. odchody dla koprofagów, padlina dla nekrofagów, gleba i szczątki organiczne dla dżdżownicy). W środowisku wodnym, gdzie jaja ulegają rozproszeniu w toni wodnej, spotyka się adaptacje morfologiczne jaj tasiemców, polegające na upodabnianiu się do naturalnego pokarmu (zjadanego przez żywiciela pośredniego). Do biohelmintów zaliczane są Trematoda i Cestoda.
 
Geohelminty (sensu lato) – pasożyty, których cykl rozwojowy przebiega bez udziału żywiciela pośredniego. Występuje tu jedno stadium intrahostalne (w żywicielu ostatecznym). Geohelminty dzielone są na geohelminty właściwe, pseudohelminty i ageohelminty.
 
Geohelminty właściwe – stadium ekstrahostalne występuje pod postacią jaja, a następnie wolno żyjącej larwy, pobierającej pokarm, przechodzącej przeobrażenie (linienie), posiadającej zdolność ruchu. Na tym etapie ontogenezy pasożyty są ściśle związane ze środowiskiem zewnętrznym zarówno biernie (podlegają wpływom jego czynników fizykochemicznych i biotycznych), jak i czynnie (jako konsumenci I rzędu). Do geohelmintów właściwych zaliczane są Nematoda.
 
Pseudogeohelminty – w środowisku zewnętrznym przebywają jaja tych pasożytów o charakterze przetrwalnikowym. Zachowują się biernie. Wpływ środowiska zaznacza się najsilniej poprzez czynnik termiczny, który opóźnia lub przyspiesza rozwój i osiągnięcie inwazyjności larwy zamkniętej w jaju.
 
Ageohelminty – jajo jako stadium ekstrahostalne ma delikatną otoczkę, a żywotność zamkniętej wewnątrz larwy jest krótkotrwała. W momencie składania jaj przez samicę, larwy są już morfologicznie ukształtowane i bardzo szybko osiągają inwazyjność. Pasożyty te przechodzą swoją ontogenezę niejako z pominięciem środowiska zewnętrznego. Jaja ich składane są w okolicy perianalnej żywiciela, a następnie mogą przetrwać czas jakiś w mikroklimacie powierzchni ciała żywiciela lub jego gniazda. Zarażenie odbywa się przez kontakty osobnicze lub autoinwazję.
Słowo helminty przetrwało w łacińskiej nazwie płazińców – Platyhelminthes oraz obleńców Nemathelminthes.
 
POZBĄDŹ SIĘ ROBALI – UNIKAJ SZPITALI
 
Napisane między innymi na podstawie artykułu autorstwa polskiej lekarz alergolog, dr Ireny Wartołowskiej. Przedstawiono w nim metabolity pasożytów (produkty ich przemiany materii) jako główny czynnik patogenny w powstawaniu astmy. Jak działają według p. Ireny Wartołowskiej? Blokują ciała odpornościowe torując drogę wirusom i bakteriom, dają stany spastyczne dróg oddechowych, powodują zwiększoną przepuszczalność naczyń. Są mocnym alergenem, dającym ekspozycję do wszelkich następnych uczuleń. Zapraszamy do lektury!
 
Metabolity pasożytów jako główny czynnik patogenny w powstawaniu astmy i innych chorób
Temat:
Przeciążenie narządów ruchu jako locus minoris resistantie w patogennym alergizującym działaniu produktów przemiany materii pasożytów.
 
1. Jako lekarz dr pediatra Irena Wartołowska prowadziła Poradnię Alergologiczną dla dzieci z województwa warszawskiego.
2. Na obserwowanych 1748 dzieciach poczyniła spostrzeżenia, że metabolity pasożytów są głównym alergenem uczulającym ludzki organizm.
3. Usuwając pasożyty w całej rodzinie leczy wiele chorób, między innymi ustępują bóle kręgosłupa u rodziców chorych dzieci.
4. Zmiany mogą zachodzić na zasadzie alergii komórkowej, która początkowo objawia się stanem zapalnym, przechodzącym potem w stan degeneracyjny.
 
Działoby się to w locus minoris resistantie w najbardziej obciążonej części układu kostnego.
Jest lekarzem pediatrą, od 30 lat zajmuje się dziećmi chorymi na astmę. Poczyniła pewne spostrzeżenia w alergii układu oddechowego, które mogą być wykorzystane przy leczeniu chorób układu kostnego. Ośmiela się twierdzić, że poza bakteriami, wirusami, grzybami alergenem uczulającym organizm ludzki są produkty przemiany materii pasożytów. Przedstawia wyniki leczenia w poradni.
 
W stanie astmatycznym po podaniu antybiotyku i ustąpieniu duszności podaję środki przeciw pasożytom nie tylko dzieciom, ale i całemu otoczeniu dziecka. Takie kompleksowe odrobaczanie daje trwałe ustąpienie duszności zarówno u dzieci jak i u rodziców. Ponieważ leki podaje się całej rodzinie zauważa się zaskakujące zjawiska. W najbliższym otoczeniu dzieci uzyskuje się wyleczenie wielu chorób takich jak:
 
1) Ustępuje nie tylko astma, ale i wszelkie jej objawy
2) Ustępują nawrotowe infekcje dróg oddechowych
3) Mijają ostre zapalenia krtani i tchawicy
4) Mijają anginy ropne
5) Ustępują choroby i zaburzenia psychiczne
6) Drgawki
7) Nadciśnienie
8) Ruchy mimowolne
9) Bóle głowy
10) Wymioty związane z chorobą lokomocyjną
11) U dwojga dzieci ustąpiły spacery somnambuliczne
12) Mija moczenie nocne: opisałam 94 przypadki, a wśród nich u jednego 17-astmatyka moczącego się od urodzenia ustąpiły te dolegliwości.
13) Mija niedotlenienie serca – zmiany alergiczne zachodzące w ścianie naczyń daje ich przepuszczalność, w związku z czym płyn surowiczy wychodzi z łożyska naczyniowego do przestrzeni międzykomórkowych i odsuwa komorę serca od naczynia odżywiającego.
14) Mijają choroby nerek. Już Pirquet pisał, że zmiany w nerkach to nie sprawa infekcji, ale przede wszystkim zachodzą tu zmiany alergiczne.
15) Ustępują choroby skóry od banalnych pokrzywek do najcięższych postaci o charakterze atopowym. Mija łuszczyca, ustępują zmiany bielacze.
16) Ustępują choroby układu pokarmowego (wyprowadziłam nawet dwoje dzieci z zespołu upośledzonego wchłaniania):
17) Mija anemia, lamblie dywanowo wyściełając kosmki jelita cienkiego, zwłaszcza w jego górnym odcinku, stanowią mechaniczną przeszkodę we wchłanianiu żelaza, żelazo wchłania się w górnym odcinku jelita cienkiego). Mam wszelkie podejrzenia, że w patogenezie krzywicy utrudnione wchłanianie witaminy D3 jest również spowodowane obecnością lamblii:
18) Pasożyty torują drogę wirusom i blokują ciała odpornościowe. Przeleczone dzieci i ich rodzice nie zapadają na grypę. Dzieci nie chorują w czasie epidemii na świnkę, ospę wietrzną, na odrę. Może w tych spostrzeżeniach leży jakaś nadzieja w walce z wirusowym zapaleniem wątroby
19) Normalizują się wyniki badań laboratoryjnych (OB. ASO obniża się poziom seromukoidu)
20) U rodziców ustępują bóle kręgosłupa
 
Jaki może być mechanizm powstawania tych bólów? Można je tłumaczyć zmianami alergicznymi o typie komórkowym. Metabolity tych pasożytów jako mocny antygen krążący we krwi, powodują powstawanie przeciwciał na powierzchni komórek tucznych tkanki łącznej tego narządu, który w danym momencie jest miejscem najmniejszego oporu. W naszym przypadku miejscem najbardziej obciążonej części kręgosłupa innego odcinka układu kostnego. Na skutek zaistniałego fenomenu łączenia się antygenu z przeciwciałem, rozpada się komórka tuczna i uwalnia, do tej pory nietoksyczną, białkową histydynę, która zamienia się w toksyczną dla organizmu histaminę i toksyczne ciała histamino podobne. Powstaje stan zapalny sąsiednich tkanek, który z czasem przechodzi w proces degeneracyjny. Statystyki nie robiłam, zdjęć nie wykonywałam, ale w tym miejscu chcę dać świadectwo o szerokim wachlarzu patogennego oddziaływania pasożytów na organizm ludzki zwracając szczególną uwagę na układ kostny.
 
Miałam w obserwacji 4 przypadki gośćca pierwotnego postępującego, oto jeden z nich: ojciec i syn astmatycy, obaj leczyli się u mnie. Po kuracji przeciw pasożytom u ojca i syna ustąpiła duszność, a u matki, o której chorobie nawet nie wiedziałam minęły objawy daleko posuniętego gośćca przewlekłego postępującego. Zdjęcie rentgenowskie wykazywało geody w drobnych kościach dłoni i stóp. Po trzech latach kontrolne zdjęcie ujawniło ‚zejście nekrotycznych aspektycznych ognisk w kościach drobnych dłoni i stóp’. Matka wyleczona zaocznie. Rodzina po 5 latach ponownie zgłosiła się do mnie, tym razem z powodu stanu depresyjno-maniakalnego u matki. Główny czynnik toksyczno-alergizujący – metabolity pasożytów – początkowo zaatakowały układ kostny, po następnej inwazji spowodowały chorobę psychiczną.

 
 

---------------------------------------------------------------------------------
Przywra chińska[2][3][4] (Clonorchis sinensis) – gatunek pasożytniczej przywry zaliczanej do podgromady wnętrzniaków (Digenea). Wywołuje chorobę zwaną klonorchozą, jej żywicielem ostatecznym jest m.in. człowiek[2].
Naturalnie występuje na Dalekim Wschodzie[5][6]. Jest endemitem Azji Południowo-Wschodniej[2][3][4] (Chiny, Tajwan, Korea, Japonia, Wietnam), ale odnotowuje się przypadki jego występowania na całym świecie, w efekcie zawleczenia np. z importowanymi rybami[2][3] (np. na Hawajach)[3].

Pasożytuje w przewodach żółciowych w wątrobie człowieka[2][3][4][5][6] oraz innych ssaków spożywających mięso (np. kota, psa, świni)[3][4]. Postać dorosła może wytwarzać w ciągu doby nawet 1000 jaj[2] (każde z nich zawiera w sobie w pełni ukształtowane miracidium[4]), które są wydalane do środowiska wraz z kałem, a następnie zjadane przez słodkowodne ślimaki[2][4] z rodzajów: Parafossarulus, Bulimus, Semisulcospira, Alocinma i Melanoides, będących pierwszym żywicielem pośrednim[2]. Najczęściej są to: Parafossarulus manchouricus[3][6] i P. striatulus[3], Bulinus fuchsianus oraz Alocinma longicornis[3][4].

https://pl.wikipedia.org/wiki/Przywra_chi%C5%84ska

-------------------------------------------------------------------
Alaria alata jako potencjalne zagrożenie zdrowia ludzi – występowanie i rozpoznawanie

http://www.vetpol.org.pl/zyciewet/czasopismo/doc_download/2325-09-artykul.
------------------------------------------------------------------
Dr.Rozanski

Bakterie, grzyby, pierwotniaki i zwierzęta pasożytnicze podzielić można na:

Pasożyty przypadkowe – są to organizmy, które normalnie prowadzą wolny tryb życia jednakże, gdy przypadkowo przedostaną się do wnętrza organizmu rozpoczynają pasożytniczy tryb życia. Przykładem może być Aloionema, która spożyta w fazie larwalnej przez ślimaki Arion nie ginie w przewodzie pokarmowym, lecz osiąga duże rozmiary i czerpie pożywienie z tkanek gospodarza. W razie obumarcia ślimaka, nicień powraca bez problemu do wcześniejszego trybu życia. Innym przykładem jest mucha niebieska Calliphora vicina, której larwy są w normalnych warunkach saprofagami, odżywiającymi się zwłokami zwierząt i ludzi. W warunkach wybitnie niehigienicznych może dojść do zniesienia jaj przez muchy w okolicy odbytu i cewki moczowej oraz wniknięcie larw do odbytu i cewki. Prowadzą one wówczas pasożytniczy tryb życia wywołując u człowieka i zwierząt stany zapalne i wysięki z dróg moczowych oraz odbytu.

Niekiedy pasożytem przypadkowym określa się parazyty typowe dla określonego gatunku żywiciela, ale mające zdolność życia w innym gospodarzu. Nicień Anisakis simplex mają trzech żywicieli: ostatecznego: ssaki morskie (delfiny, foki), pośredniego I (skorupiaki) i pośredniego II (ryby). Swędzik jesienny Neotrombicula autumnalis to roztocz pasożytujący na drobnych ssakach (gryzonie). Larwa swędzika niekiedy dostaje się na skórę ludzi związanych z pracami rolniczymi (polowymi) wywołując objawy pasożytowania (stan zapalny z wysiękiem w formie pęcherzyków i grudek). Człowiek spożywając zakażone larwami ryby staje się przypadkowym żywicielem. Tasiemiec psi Dipylidium caninum również może przypadkowo pasożytować w jelitach człowieka (dzieci).

Pasożyty względne (parazyty fakultatywne) – organizmy preferujące pasożytniczy tryb życia, ale nie jest on niezbędny do ich egzystencji. Mogą realizować cykl rozwojowy odżywiając się martwą materią organiczną. Przykładem mogą być niektóre muchy: mucha mięsna: Lucilla sericata wywołuje u ludzi i zwierząt myjozę fakultatywną. Z reguły odżywia się martwą materią organiczną, ale gdy istnieją warunki do złożenia jaj na skórze żywego człowieka, w naturalnych otworach ciała (otwór słuchowy, otwory nosowe, odbyt), w ranach i na owrzodzeniach skórnych – chętnie to czyni. Enzymy wydzielane przez larwy trawią tkanki organizmu. Sama larwa muchy ma też zdolność nadgryzania zdrowej skóry.

Spośród grzybów warto tu wspomnieć o Armillaria mellea (opieńka miodowa), która jest saprofitem, ale w sprzyjających okolicznościach chętnie poraża zdrowe drzewa żyjąc ich kosztem. Podobnie jest z gruzłekiem cynobrowym (l. poj. gruzłek) Nectria cinabrina – saprofitem, który w mokre ciepłe lata pasożytuje na żywych pędach drzew. Liczne bakterie i grzyby, normalnie będące saprofitami i tworzące naturalną mikroflorę przewodu pokarmowego czy skóry zdrowych zwierząt (w tym również człowieka) w pewnych okolicznościach nadmiernie się rozmnażają i stają się pasożytami-patogenami, np. rodzaj Candida, Escherichia. Dzieje się tak na skutek urazów mechanicznych przerywających ciągłość naturalnych barier tkankowych, zaburzeń składu chemicznego spowodowanych podawaniem niektórych leków.

Pasożyty bezwzględne (parazyty fakultatywne) – pasożyty w pełni uzależnione od żywicieli. Muszą one pozostawać w ciągłym kontakcie z gospodarzem. Takimi pasożytami są, np. Diplozoon paradoxum, pasożytujący na skrzelach ryb. Jest to przywra (plazińce) obojnacza, jednakże aby zapewnić zapłodnienie krzyżowe, osobniki dorosłe zrastają się na całe życie i razem pasożytują na danym żywicielu. Bezwzględnym pasożytem jest także pierwotniak Toxoplasma gondii, który pasożytuje w rozmaitych komórkach (nerwowe, mięśniowe, tkanki łącznej) człowieka i innych ssaków.

W zależności od czasu pasożytowania żywiciela wyróżnia się parazytyzm:

Parazytyzm czasowy – parazyt styka się jednorazowo lub wielokrotnie, ale krótkotrwale z żywicielem w celu pobrania pokarmu. Do takich pasożytów należą pijawki Hirudinea: pijawka końska Haemopis sanguisuga, pijawka lekarska Hirudo medicinalis, pijawka rybia Piscicola geometria, pijawka kacza – Theromyzon tesselata. Pasożytem jest także nietoperz wampir Desmodus rotundus, który delikatnie siada na skórze żywicieli – ssaków (w tym także człowieka), przecina powłokę i wysysa rurkowatym językiem wypływającą krew. Czasowymi pasożytami człowieka i zwierząt gospodarskich są motyle z rodziny Sphingidae, Geometridae czy Pyralidae, które wysysają wydzieliny z ran i z naturalnych otworów ciała (np. nosową, łzową). Mają zdolność zapuszczania ssawek do worka spojówkowego, powodując przy tym stany zapalne i zakażeniowe powiek.

Parazytyzm okresowy – pasożyty są związane z danym żywicielem jedynie w pewnym okresie swojego cyklu życiowego. Przykładem może być pierwotniak euglenida Parastasia norvegica. Parastasia w swoim cyklu posiada dwa ogniwa: rozrodcze (generatywne) i pasożytnicze (troficzne). Wolno żyjące osobniki są połykane przez żywicieli – oczliki. W jelicie oczlika parastazje tracą wić i pasożytują. Po okresie wzrostu (6-krotnie powiększają swoje ciało), opuszczają wraz z kałem organizm gospodarza. W wodzie ulegają podziałom (5-krotnie) na osobniki potomne, które rozwijają się w formy wiciowe. Formy wiciowe początkowo pływają w wodzie, potem prowadzą osiadły tryb życia, falując wiciami. Ruchy pasożytów wabią oczliki, które je spożywają ulegając zakażeniu. Okresowym pasożytem jest także kleszcz pastwiskowy Ixodes ricinus. Dorosłe osobniki przebywają na roślinach, oczekując na żywiciela – ssaki. Po spożyciu krwi, samice opuszczają żywiciela. Znoszą jaja do ściółki i luźnej gleby. Wylęgłe z nich larwy odżywiają się krwią drobnych kręgowców żyjących w glebie (jaszczurki, gryzonie) lub blisko powierzchni ziemi (ptaki w gniazdach naziemnych). Larwy po pasożytowaniu przechodzą do gleby, gdzie ulegają linieniu. Nimfy atakują większe ssaki (króliki, zające, wiewiórki, łasice). Pasożyt zmienia więc trzykrotnie żywiciela.

Parazytyzm stały (ciągły) – parazyt dorosły nie opuszcza organizmu żywiciela, przebywa i wykorzystuje go maksymalnie długo (np. do końca życia gospodarza). Żywiciela opuszczają jedynie jaja lub larwy, albo go nie opuszcza wcale. W pierwszym przypadku, gospodarz staje się żywicielem ostatecznym, np. człowiek jest żywicielem ostatecznym dla włośnia spiralnego Trichinella spiralis, czy nitkowca Dracunculus medinensis (dawniej Filaria medinensis). Typowym stałym parazytem (drugi przypadek) jest wesz Pediculus, która może być związana przez całe życie z jednym żywicielem, podobnie jak jej potomstwo. Cały cykl życiowy na jednym żywicielu może zrealizować wpleszcz owczy Melophagus ovinus, żywiący się krwią.

W zależności od lokalizacji (miejsca przebywania) pasożyta wyróżnia się:

Endoparazyty – pasożyty wewnętrzne (wewnętrzniaki), np. owsik ludzki Enterobius vermicularis, motylica wątrobowa Fasciola hepatica, zarodziec malaryczny Plasmodium vivax.

Ektoparazyty – pasożyty zewnętrzne (zewnętrzniaki), np. pchła ludzka Pulex irritans, wesz ludzka Pediculus humanus, pijawki Hirudinea, minóg rzeczny Lampetra fluviatilis – kręgowiec (z gromady Cyclostomata) odżywiający się śluzem i krwią zwierząt wodnych.

Żywiciel pośredni – organizm, w którym pasożyt realizuje część cyklu rozwojowego, przed osiągnięciem dojrzałości płciowej. W cyklu danego parazyta może występować kilku żywicieli pośrednich.

Żywiciel ostateczny – organizm, w którym parazyt finalizuje swój etap rozwoju i osiąga zdolność do rozmnażania.

Żywiciel główny – organizm, który jest docelowym i najbardziej preferowanym żywicielem określonego parazyta. Żywiciel główny ulega masowej i intensywnej inwazji – zakażeniu pasożytem. Inwazja to wniknięcie parazyta do organizmu żywiciela. Charakteryzuje się ją intensywnością (liczbą pasożytów znajdujących się w jednym gospodarzu) i ekstensywnością (ilość /procent/ osobników populacji zarażonych pasożytem).

Żywiciel uboczny – organizm, który nie jest głównym i docelowym żywicielem danego pasożyta. Wykazuje małe nasilenie inwazji w porównaniu z żywicielem głównym.

Parazyty monokseniczne (=stenokseniczne) mogą pasożytować na jednym gatunkowo żywicielu lub na żywicielach blisko spokrewnionych taksonomicznie, np. tasiemiec nieuzbrojony Taenia saginata (żywicielem ostatecznym jest człowiek), wesz ludzka Pediculus humanus, węgorek świński Strongyloides ransomi (żywiciele to świnia i dzik), Nosema apis (pasożytuje w cewkach Malpighiego pszczół). Pasożyty monokseniczne wykazują dużą specyficzność biologiczną do swoich żywicieli.

Parazyty polikseniczne (=eurykseniczne) – pasożytują na różnych, często odległych systematycznie żywicielach, np. motylica wątrobowa Fasciola hepatica, tasiemiec bąblowiec – Echinococcus granulosus, Toxoplasma gondi.

http://www.rozanski.ch/parazytologia_lekarska.htm
------------------------------------------------------------------
Nematodes, obleńce (nicienie) jelitowe  

w stadium osobnika dorosłego wywołują inwazję jelitową u człowieka; stadium larwalne może się lokalizować w jakimkolwiek miejscu ciała, poza włośniem krętym ulegają­cym otorbieniu w mięśniach. Jajo lub larwa mo­gą być izolowane ze światła jelita. Nicienie, pasożytujące w jelitach człowieka:


Enterobius vermicularis (owsik ludzki),
Trichuris trichiura (włosogłówka ludzka),
Ascaris lumbricoides (glista ludzka),
Ancylostoma duodenale (tęgoryjec dwuna­stnicy, necator),
Strongyloides stercoralis (węgorek jelitowy),
Trichostrongylus,
Trichinella spiralis (włosień kręty).

-----------------------------------
leki przeciwrobacze zestaw rubryk z pomocą programu CARA 1997
 
Ambrosia arthemisia
Sinapis alba
Santonin
Rathania
Naphtaline
Luna
Indigo
Granatum
Viola odorata
Filix moss
Thymol
Dolichos
CCl4

http://www.ekomedycyna.net.pl/?p=313
-----------------------------------------------------------------------

http://cheops4.org.pl/phpBB3/viewtopic.php?t=978

http://www.bryk.pl/wypracowania/biologia/cz%C5%82owiek/9832-pasożyty_przewodu_pokarmowego_choroby.html