Choroba kociego pazura BARTONELLA
charakteryzuje się miejscowym powiększeniem węzłów chłonnych powstającym po wprowadzeniu zarazków przez skórę (zadrapanie przez kota, skaleczenie). Tuż powyżej wrót zakażenia z obecną zwykle zmianą pierwotną, powiększeniu ulegają najbliższe węzły chłonne, czasami dwa kolejne regiony, np. węzły zgięcia łokciowego i pachowe. Zawsze jest to limfadenopatia jednostronna, węzły są tkliwe, przesuwalne, czasami powiększony jest tylko jeden węzeł. Rzadko występuje ich zropienie.
Są opisywane postacie kliniczne z zajęciem przydatków oka – zespół Parinaud, a nawet z zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych, jednak zwykle jest to łagodna, bez objawów ogólnych, samoograniczająca się choroba. Rozpoznanie opiera się głównie na obrazie klinicznym, wywiadzie chorobowym i badaniu histopatologicznym węzła. Obecnie możliwe jest wskazanie patogenu, pałeczki Bartonella henselae w zmienionym węźle a także wykonanie odczynu serologicznego (4).
W gruźlicy węzłów chłonnych, (zmienione węzły nazywano kiedyś skrofułami) występującej obecnie bardzo rzadko, węzły są początkowo elastyczne i niebolesne, dobrze odgraniczone od podłoża, później stopniowo twardnieją. W miarę postępowania sercowacenia tkanki węzła, wytwarzają się na zewnątrz przetoki. Zmiany występują częściej u osób młodych i lokalizują się jednostronnie w węzłach chłonnych szyjnych poniżej kąta żuchwy. U dzieci poniżej 5 roku życia częściej przyczyną tego rodzaju limfadenopatii bywa zakażenie Mycobacterium scrofuloceum i M. aviumintracellularae. Rozpoznanie opiera się na badaniu histopatologicznym i hodowli prątków. Pomocny jest test z tuberkuliną; w przypadku podejrzenia o zakażenie prątkami atypowymi do testu należy używać więcej niż 25 j.m. (8).
W kile pierwotnej, w zakażeniach Treponema pallidum bardzo typowym jest powiększenie się regionalnych węzłów chłonnych najbliższych wrzodziejącemu miejscu wtargnięcia zarazka (zmiana pierwotna). Węzły z reguły są niebolesne, sprężyste, z tendencją do łączenia się w pakiety i pojawiają się w około tydzień po pierwszych zmianach skórnych, najczęściej są to węzły pachwinowe. W rzadziej spotykanej drugorzędowej kile limfadenopatia nie jest ograniczona i towarzyszy typowym uogólnionym zmianom skórnym i śluzówkowym, a węzły również mają podobne właściwości jak w kile pierwotnej. Ze względu na wywiad, typowy obraz kliniczny i powszechnie wykonywane odczyny serologiczne rozpoznanie kiły pierwotnej i drugorzędowej zwykle nie jest trudne.
Ziarnica weneryczna pachwin wywołana jest w większości przypadków przez zakażenie drogą płciową drobnoustrojami z grupy Chlamydia. Charakteryzuje się ograniczonym do pachwin powiększeniem węzłów chłonnych. Występuje po 2-6 tygodniach od zakażenia, a ok. 1-2 tygodni od wystąpienia zmiany pierwotnej na narządach płciowych. Węzły chłonne są początkowo niewielkie, stopniowo powiększają się, najczęściej obustronnie. Towarzyszący zapaleniu odczyn ze strony tkanki okołowęzlowej sprawia, że są one wyraźnie nieruchome. Węzły stopniowo stają się bolesne, rozmiękają, wytwarzają się liczne przetoki z surowiczo-ropną wydzieliną. Skóra nad nimi jest nacieczona i ścieńczała. U osób nie leczonych zmiany rozszerzają się na tkanki i narządy miednicy.
Rozpoznanie, poza wywiadem opiera się na stwierdzeniu Chlamydia trachomatis, serotyp L1-L3 w wydzielinie z węzłów lub innych miejsc zmienionych chorobowo i na potwierdzeniu za pomocą odczynów serologicznych (3).
W postaci węzłowej toksoplazmozy wywoływanej przez Toxoplasma gondii
Węzły chłonne powiększają się stopniowo, na początku mogą być nie zauważone. W okresie powiększenia bywają tkliwe, a w okolicach z kostnym podłożem i napięta skora (np. potyliczne i zauszne) sprawiają wyraźne dolegliwości bólowe. Węzły są ruchome, sprężyste, skóra nad nimi nie zmieniona. Powiększenie może dotyczyć jednego lub kilku węzłów, często jest asymetryczne, rzadko węzły łączą się. Inwolucja zmian trwa do kilku tygodni, rzadko dłużej. Powiększenie węzłów chłonnych w toksoplazmozie należy traktować w zasadzie jako odczyn immunologiczny. Tylko niewielu badaczom udało się znaleźć w węźle pierwotniaka T. gondii. Badanie histopatologiczne bioptatu węzła wykazuje obraz mało charakterystyczny.
Stwierdza się powiększenie ośrodków blastycznych, drobne skupienia komórek nabłonkowych między ośrodkami i w ośrodkach oraz rozrost komórek wyściółki zatok (utkanie węzła typu Piringer-Kuschinka). Wobec częstego występowania toksoplazmozy węzłowej u ludzi młodych, w przypadkach wątpliwych należałoby proces różnicowania rozpocząć właśnie od tej choroby.
Najczęściej wystarcza wykonanie przynajmniej dwukrotnie odczynów serologicznych. Często zwalnia to od podejrzenia limfadenopatii rozrostowej, tym bardziej że obraz kliniczny toksoplazmozy może sugerować choroby rozrostowe, np. ziarnicę, chłoniaka i inne (10).
W ostrej postaci brucelozy, choroby odzwierzęcej typowej dla lekarzy służby weterynaryjnej i rolników, wywołanej przez pałeczkę Brucella, powodującej ronienie u zwierząt hodowlanych, w naszym kraju najczęściej była to B. abortus bovis, rzadziej B. abortus suis, a w basenie Morza Śródziemnego przez B. mellitiensis może również dochodzić do powiększenia węzłów chłonnych. Choroba ta w Polsce rodzimie już nie występuje, ale bywa importowana z rejonu śródziemnomorskiego. Rozpoznanie potwierdza się testami serologicznymi (3, 15).
-----------------------------------------
Limfadenopatia w zakażeniach wirusowych
Różyczka
HSV typ II
-----------------------------------------------------------------
-----------------------------------------------------------------
------------------------------------------------------------------
Zapalenie gardła, zatok, ucha
Choroba pocałunków" i inne choroby zakaźne
Stan zapalny w jamie ustnej
Niedomaga jakiś narząd
Oprócz węzłów chłonnych, które możemy wyczuć pod skórą, mamy też węzły wewnętrzne, zgromadzone blisko narządów, np. pęcherza moczowego czy jajników. Jeśli np. w czasie rutynowego badania USG dowiedzieliśmy się, że węzły wokół narządu są powiększone, może to oznaczać, że toczy się w nim proces zapalny, który wymaga kuracji. Lekarz może zlecić dodatkowe badania, m.in. morfologię, rozmaz, OB, odczyn tuberkulinowy, test na przeciwciała przeciwko wirusom (np. EBV, CMV, HSV, HIV).
UWAGA na chłoniaka!
Powiększone węzły chłonne - zwłaszcza nad obojczykiem, twarde, zbite, niebolesne, podwyższona temperatura, nocne poty, chudnięcie, swędzenie całego ciała mogą być oznaką nowotworu, tzw. chłoniaka. Jeśli takie objawy utrzymują się dłużej niż trzy tygodnie, trzeba zgłosić się do lekarza. Oceni on, czy objawy są na tyle niepokojące, że konieczna jest dalsza diagnostyka. Nie zwlekajmy z wizyta, bo nowotwór wykryty w I stadium zaawansowania jest uleczalny aż w 95 proc.
Wyczuwalne węzły na szyi, karku, pod żuchwą, a także w pachwinach i pod pachami są typowym objawem mononukleozy - choroby często mylonej z anginą. Wirus przenosi się przez ślinę, wystarczy pocałunek z chorym lub np. korzystanie z tego samego kubka. Często chorują dzieci w przedszkolu lub nastolatki lubiące dzielić się napojami czy kanapkami
Czytaj więcej na http://kobieta.interia.pl/zdrowie/news-wezly-chlonne-dlaczego-sa-powiekszone,nId,2164316#utm_source=paste&utm_medium=paste&utm_campaign=other
----------------------------------------------------------------------------
Co oznacza powiększenie węzłów chłonnych w więcej niż jednym miejscu?
Stan ten nosi nazwę uogólnionego powiększenia węzłów chłonnych. Powodują go między innymi:- schorzenia wirusowe (np. odra, różyczka, ospa wietrzna, świnka);
- mononukleoza lub cytomegalowirus (CMV);
- choroby bakteryjne, jak angina czy borelioza;
- skutki uboczne przyjmowania fenytoiny (leku działającego przeciwdrgawkowo i przeciwarytmicznie);
- skutki uboczne szczepienia przeciwko odrze, śwince i różyczce;
- nowotwory, w tym białaczka, choroba Hodgkina (ziarnica złośliwa) lub chłoniak nieziarniczy;
- zespół nabytego upośledzenia odporności (AIDS);
- kiła.
----------------------------------------------------------------------------------------
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz