Hippomane mancinella
Występuje głównie na Bahamach, Karaibach, Florydzie, w Ameryce Środkowej oraz północnej części Ameryki Południowej. Odłamanie gałęzi o kontakt z sokiem wywołuje na skórze potworne pęcherze. Spożycie zielonych owoców grozi śmiercią, jednak zwykle wywołuje poważne zapalenie żołądka i jelit."Hippomane mancinella" potocznie nazywa się "drzewem śmierci". Wyciśnięty biały sok z jednego jabłka mancinella, jest w stanie uśmiercić wiele osób, tubylcy używają tego soku do zatruwania strzał , które później używają do polowań na zwierzynę. Drzewo służyło miejscowym do torturowania wrogów, nieszczęśnika przywiązywano do pnia i po jakimś czasie umierał on w straszliwych bólach i męczarniach
https://www.fakt.pl/wydarzenia/swiat/hippomane-mancinella-drzewo-smierci-z-ameryki/zc9m0x5#slajd-3
zdiecie : https://en.wikipedia.org/wiki/Manchineel
Rącznik pospolity (Ricinus communis L)
Jest najsilniej trującą rośliną świata.Rącznik zawiera dwie niezwykle groźne substancje: rycynę będącą białkiem o silnych właściwościach toksycznych (wszystkie części rośliny zawierają rycynę, ale największe jej stężenie (od 1 do 5%) występuje w nasionach, jako substancja białkowa z grupy lektyn nie miesza się ona z olejami, co umożliwia produkcję nieszkodliwego dla ludzi oleju rycynowego (który nie zawiera rycyny i służy jako środek przeczyszczający) oraz rycyninę będącą organicznym związkiem chemicznym z grupy alkaloidów i trującym alkaloidem pirydynowym pochodną pirydyny. Już jedno zjedzone nasionko może doprowadzić do śmierci człowieka w ciągu 2 dni. Co ciekawe człowiek jest wyjątkowo uwrażliwiony na rycynę, bo to samo nasienie rącznika zjedzone przez kaczkę zabije ją dopiero po 80 dniach!
http://www.eduscience.pl/blogi/zadziwiaj%C4%85ca-przyroda/wpis/201
Dendrocnide moroides Australijska pokrzywa
Ma bardzo niebezpieczne włoski parzące, których dotknięcie powoduje silne pieczenie i ból, u ludzi mogący się utrzymywać przez wiele dni, a nawet miesięcy. Włoski przenikają także przez odzież, dlatego w przypadku narażenia na kontakt zalecana jest odpowiednia odzież ochronna. W przypadku poparzenia zaleca się usunięcie włosków z poparzonej skóry, np. przy pomocy wosku. Niektóre zamieszkujące Australię gatunki zwierząt są odporne na poparzenia, a nawet żywią się tym gatunkiem rośliny.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Dendrocnide_moroides
Mala Mujer (Cnidoscolus angustidens)
Mala Mujer, co tłumaczy się jako 'złe' lub 'złe kobiety'- w języku hiszpańskim. Występuje na skalistych zboczach do 1500m n.p.m w południowej Arizonie. Można tę roślinę rozpoznać po ciemnozielonych, klonowatych liściach z małymi, białymi kropkami (nasada włosków). Cała roślina pokryta jest ostrymi włoskami, które w kontakcie mogą powodować poważne zapalenie skóry. Mala Mujer to jedna z najbardziej bolesnych roślin tego typu, ból może trwać kilka godzin, a wysypka kilka dni (czerwone, purpurowe lub brązowe zabarwienie skóry)
http://www.flickriver.com/photos/matthays/2675412829/
Złotokap zwyczajny, z. pospolity (Laburnum anagyroides Medik.)
Pochodzi z południowo-wschodniej Europy. W Polsce nie występuje dziko, jest uprawiany jako roślina ozdobna. Jest jednym z kilku najpospolitszych w Europie krzewów trujących!
Wszystkie części rośliny zawierają trujące alkaloidy. Trucizna paraliżująca nerwy, znajduje się przede wszystkim w kwiatach, nasionach i korzeniach; przy czym najwięcej jest jej w nasionach (1,5%), w liściach jest już pięciokrotnie mniej. Szczególnie wrażliwe na zatrucia są konie (dawka śmiertelna to 0,5 g na 1 kg masy zwierzęcia), odporne są natomiast owce, kozy i zające. Zatrucia zdarzają się też u ludzi, zwłaszcza zagrożone są dzieci. W ich przypadku śmierć może nastąpić po spożyciu 2-10 nasion złotokapu. Do zatruć dojść może tez w przypadku spożycia miodu zbieranego przez pszczoły z kwiatów złotokapu
https://pl.wikipedia.org/wiki/Z%C5%82otokap_zwyczajny
Difenbachia, diffenbachia (Dieffenbachia Schott)
Rodzaj roślin obejmujący 57 gatunków, pochodzących z tropikalnej Ameryki, od Meksyku do Argentyny i Paragwaju. Cała roślina jest bardzo silnie trująca. Poziom reakcji ludzi i zwierząt na toksyczność difenbachii zależy jednak od ich wieku i ogólnego stanu zdrowia, a także gatunku rośliny i spożytej ilości.W większości przypadków reakcje są słabe i mijają szybko bez konieczności zastosowania jakiegokolwiek leczenia.Wszystkie części difenbachii zawierają kryształy szczawianu wapnia, które po uszkodzeniu komórki są wyrzucane z pewną siłą na zewnątrz, a także czysty kwas szczawiowy i rozpuszczalne szczawiany. Kontakt z rośliną, a szczególnie jej przypadkowe uszkodzenie, może wywołać stan zapalny skóry, objawiający się swędzeniem, pieczeniem, wystąpieniem wykwitów i pęcherzy. Efekt ten może trwać do 24 godzin. Dostanie się soku rośliny do oka powoduje silny ból, wrażliwość na światło, skurcze powiek i łzawienie. Symptomy te są czasowe, mogą jednak trwać do kilku miesięcy. Kontakt rośliny z błonami śluzowymi jamy ustnej powoduje ich silne podrażnienie, objawiające się silnym bólem, obrzękiem, drętwieniem i wystąpieniem pęcherzy w miejscu bezpośredniego kontaktu. Dostanie się soku roślin do strun głosowych może wywołać ich paraliż, prowadzący do utraty zdolności mówienia, trwającej nawet do 10 dni. Spożycie difenbachii prowadzi do mdłości, biegunki, zaburzeń rytmu serca, odurzenia i paraliżu, a także wywołuje czasową bezpłodność. Nie istnieje specyficzne remedium na zatrucie difenbachią. W przypadku wystąpienia objawów ocznych należy szybko przemyć oczy dużą ilością wody. W przypadku objawów ze strony jamy ustnej należy płukać ją wodą, mlekiem (nie połykać) oraz ssać kostki lodu. W razie wystąpienia gwałtownej reakcji konieczny jest szybki kontakt z lekarzem.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Difenbachia
Belladonna – pokrzyk wilcza jagoda (Atropa belladonna L)
Ma wiele nazw zwyczajowych: wilcza wiśnia, wilcza jagoda, psinki, leśna tabaka, belladonna. Występuje w Europie, Afryce Północnej, Azji Zachodniej. Cała roślina jest trująca, ale największe stężenie trujących alkaloidów znajduje się w korzeniach i owocach. Za dawkę śmiertelną uznaje się zjedzenie już 10–20 owoców przez dorosłych i 3–4 przez dzieci. Pierwszymi objawami zatrucia jest silne pobudzenie i euforyczne halucynacje. Następnie pobudzenie nasila się aż do wystąpienia napadów szału, nierozpoznawania otoczenia, światłowstrętu, występują m.in. zaburzenia mowy, w końcu utrata przytomności i w skrajnych przypadkach zgon w wyniku porażenia oddechu podczas śpiączki. Jagody (owoce belladony) służyły niegdyś do trucia wilków, stąd nazwa wilcza jagoda.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Pokrzyk_wilcza_jagoda
Szalej jadowity (Cicuta L.)
Roślina z rodziny selerowatych, ale w przeciwieństwie do selera, nie polecamy spożywać szaleja jadowitego. Cała roślina jest bardzo silnie trująca, a szczególnie łodyga i kłącza. Zawiera toksyczny i trujący alkohol – cykutoksynę. Objawy zatrucia występują po około 20 minutach po spożyciu. Po czym poznacie, że ktoś właśnie zjadł szalej? Będzie miał ślinotok, pieczenie w jamie ustnej, mdłości, wymioty, rozszerzenie źrenic, drgawki, straci świadomość i będzie miał trudności w oddychaniu.
Tradycja literacka głosi, że wskutek otrucia cykutą zmarł między innymi Sokrates.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Szalej_jadowity
Modligroszek różańcowy (Abrus precatorius)
Wywodzi się z Indonezji, ale występuje we wszystkich krajach tropikalnych i subtropikalnych.
To niewielkie pnącze, o pierzastych liściach i wijących się pędach. Roślina wydaje jaskrawoczerwone nasiona, opatrzone w miejscu szwu czarną plamką. W Afryce Zachodniej używane są one do sporządzania naszyjników, w Indiach wyrabia się z nich różańce. W Ghanie nasiona modligroszku były niegdyś używane zamiast odważników do ważenia złota.
Trujące są przede wszystkim nasiona, w których zawarty jest abrin. Nasiona są powszechnie używane jako koraliki w biżuterii lub do produkcji niektórych lokalnych instrumentów muzycznych. Działanie abrinu jest bardzo podobne do działania rycyny, z tą różnicą że abrin jest około 75 razy mocniejszy...
https://pl.wikipedia.org/wiki/Modligroszek_r%C3%B3%C5%BCa%C5%84cowy
Maniok jadalny (Manihot esculenta)
Kolejną niebezpieczną dla zdrowia rośliną jest maniok. Mimo to, znany w innych rejonach świata jako cassava czy yuca, bogaty w węglowodany maniok jest podstawą żywienia w wielu krajach. Najczęściej jego bulwy są suszone i przerabiane na mąkę lub granulki, czyli tapiokę. Jednak poza celami spożywczymi, z manioku wyrabia się np. kauczuk.
Niestety maniok zawiera duże ilości trującego cyjanku. W jednym kilogramie świeżych korzeni manioku znajduje się (w zależności od jego odmiany) od 20 do 100 mg cyjanku. Śmiertelna dawka dla człowieka to 50 mg. Dlatego zarówno jego liście jak i bulwy nie mogą być spożywane na surowo i bez odpowiedniego przygotowania. W celu usunięcia z nich szkodliwych substancji, obraną roślinę namacza się w wodzie przez ok. dobę
https://pl.wikipedia.org/wiki/Maniok_jadalny
Tojad (Aconitum L.)Roślina z rodziny jaskrowatych, zwyczajowo bywa nazywana mordownikiem - z racji trujących właściwości. Ta całkiem ładna, roślina o fioletowych kwiatach zawiera akonitynę – substancję o działaniu przeciwbólowym, stosowaną także w małych dawkach w leczeniu. Ale w odrobinę większych potrafi zabić. Plemię Ainu, żyjące w Japonii i Rosji, nakładało tojad na czubek strzały podczas polowań, co skutecznie szybko uśmiercało zwierzynę. Dla człowieka trujące jest spożycie tojadu w większej ilości (ok. 20 ml), co może spowodować śmierć w ciągu 2-6 godzin.
Tojad uważany jest za najbardziej trującą roślinę europejską. Już samo zerwanie i podrażnienie skóry toksycznym alkaloidem znajdującym się we wszystkich częściach rośliny może spowodować zapalenie skóry i ciężkie zatrucie. Spożycie korzenia tojadu może być śmiertelne. Równie groźny jest tojad lisi porastający wąwozy i lasy łęgowe.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Tojad
Barszcz Sosnowskiego (Heracleum sosnowskyi Manden.)
Barszcz niczym gigantyczny koper tyle tylko, że ma większe liście i białe kwiaty. Roślina niebezpieczna dla ludzi i zwierząt. Osiąga nawet 4 metry wysokości. Sok barszczu jest parzący, a sama roślina trująca i silnie alergizująca. Przeniesienie najmniejszej ilości soku do oczu może spowodować przejściową lub nawet permanentną ślepotę. Należy spodziewać się zapalenia skóry, pojawią się pęcherze, może dojść do zapalenia spojówek. Problemy skórne przypominają oparzenie, proces gojenie jest trudny i długotrwały
https://pl.wikipedia.org/wiki/Barszcz_Sosnowskiego
Blekot pospolity (Aethusa cynapium L.)
Występuje w prawie całej Europie, a także na Kaukazie i w Azji Zachodniej. W Polsce jest pospolity, aż po niższe położenia górskie.Ziele i kłącze zawierają toksyczne związki chemiczne. Powodują silne podrażnienie błon śluzowych przewodu pokarmowego, w większych dawkach powoduje paraliż współczulnego układu nerwowego. Objawami zatrucia są: brak apetytu, drgawki, rozszerzenie źrenic, zaburzenia równowagi, paraliż, śmierć. U świni obserwowano krwotok z płuc i silną biegunkę. Roślina ma gorzki i piekący smak, można jednak pomylić jej liście z podobnymi liśćmi (nać) pietruszki – blekot bowiem często rośnie w uprawach rolniczych jako chwast. Zwierzęta rzadko ulegają zatruciu tą rośliną, omijają ją bowiem ze względu na jej zapach i piekący smak
https://pl.wikipedia.org/wiki/Blekot_pospolity
Bligia pospolita, aka (Blighia sapida)
Owoc ackee, w Polsce znanej pod nazwą bligii pospolitej, to popularny składnik w kuchni jamajskiej oraz krajach Afryki Zachodniej. Bligia ma gruszkowaty kształt i koralowy kolor. Jednak należy mieć pewność, że owoc jest dojrzały. W przeciwnym wypadku posiłek może być ostatnim, który zjesz w życiu! Niedojrzałe owoce zawierają niebezpieczną dla zdrowia toksynę, która wywołuje wymioty, zatrucia i może doprowadzić do śmierci. Dojrzały owoc ma intensywny, czerwony kolor. Bardzo ważne jest, by samoistnie pękł, ukazując swoje nasiona otoczone delikatnym miąższem. Dla stuprocentowej pewności najlepiej jednak wybrać gotowe, zapuszkowane owoce eksportowane najczęściej z Jamajki.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Bligia_pospolita
Durian właściwy (Durio zibethinus)
W krajach Azji Południowej durian to największy przysmak wśród owoców. Nie sposób przejść obok niego obojętnie ze względu na interesujący wygląd oraz specyficzny zapach, który wydziela. Ze względu na ten charakterystyczny odór przypominający mieszankę terpentyny, zepsutej cebuli i migdałów zakazuje się przewożenia owocu w środkach transportu publicznego czy przechowywania w hotelach.Z wyglądu durian przypomina owalną, najeżoną kolcami kulę. Dojrzały owoc osiąga dorodne rozmiary. Przeciętnie waży nieco ponad 3 kg. Esencja smaku duriana skrywa się pod twardą łupiną. Po przekrojeniu owocu widać delikatny, jasny miąższ o kremowej konsystencji i słodkim, lekko migdałowym smaku.Sięgając po duriana należy jednak odstawić wszelki alkohol. Jak dowiedli japońscy naukowcy z Uniwersytetu w Tsukuba, owoc poza bogactwem witamin zawiera też specyficzne siarczany, które uniemożliwiają metabolizm alkoholu w organizmie. Mieszanka owocu z alkoholem grozi więc silnym uszkodzeniem wątroby, a w drastycznych przypadkach śmiertelnym zatruciem alkoholowym.Owoc rośnie na wysokich drzewach osiągających nawet do 40 m. Spadający kolczasty owoc może zranić lub nawet zabić, dlatego uważany jest za "najniebezpieczniejszy owoc świata".
https://pl.wikipedia.org/wiki/Durian_w%C5%82a%C5%9Bciwy
Alokazja amazońska (Alocasia ×amazonica nom. inv. Alocasia ×mortfontanensis André)
Zaliczana jest do roślin trujących. Nazwą tej rośliny nie należy się jednakże w ogóle sugerować, albowiem z Amazonią nie posiada ona kompletnie niczego wspólnego. Ojczyzną tej rośliny są natomiast wyspy należące do Archipelagu Malajskiego. Ze względu na swój bardzo ozdobny wygląd, dość często hoduje się ją zarówno w szklarniach, jak i w domach. Jest to bylina. Maksymalna wysokość, jaką potrafi osiągnąć wynosi około trzydziestu centymetrów. Trujący jest mleczny sok przez nią wydzielany. Zdecydowanie najbardziej dekoracyjne są liście alokazji amazońskiej. Są one bardzo duże i mają strzałkowaty kształt. Jeżeli chodzi natomiast o kwiaty, to są one zebrane w charakterystyczną kolbę i wydzielają bardzo przyjemny aromat. W domowych hodowlach jednakże bardzo rzadko się zdarza, aby roślina ta zakwitła. Ponadto nie należy ona do roślin najłatwiejszych w uprawie, ponieważ jest niesamowicie wymagająca odnośnie odpowiednich warunków. W niektórych częściach świata jak na Nowej Gwinei jej liście oraz łodyga są traktowane jako warzywo – trzeba je tylko wcześniej ugotować, co i tak jest dość ryzykowne, albowiem nawet po obróbce termicznej roślina nie traci całkowicie swoich trujących właściwości. Powyżej wymienione części są trujące także i na surowo – a to za sprawą wydzielanego przez nie soku mlecznego
https://pl.wikipedia.org/wiki/Alokazja_amazo%C5%84ska
Gelsemium sempervirens
Roślina strefy umiarkowanej i tropikalnej w Ameryce, wyst. W Gwatemali. W innych miejscach uprawiany jako pospolity krzew ogrodowy.Wszystkie części tej rośliny zawierają toksyczne związki nie powinny być spożywane. Sok może powodować podrażnienie skóry u osób wrażliwych. Dzieci zostały zatrute przez ssanie nektaru z kwiatów. nektar jest również toksyczny dla pszczół i powoduje śmierć.Pomimo zagrożeń, jest to popularna roślina w ogrodzie w cieplejszych obszarach
https://pl.wikipedia.org/wiki/Gelsemiaceae
Oleander (Nerium L.)
Przedstawiciele (dwa gatunki) występują w stanie dzikim na obszarze śródziemnomorskim, podzwrotnikowym: Azja, Japonia, często przy wysychających korytach strumieni. Zatruć można się po spożyciu liści, pędów i kwiatów, które zawierają glikozydy nasercowe
https://pl.wikipedia.org/wiki/Oleander
Actaea pachypoda (Doll's-eyes, White Baneberry)
Naturalnie występuje w Ameryce Północnej. Owoce są bardzo trujące, cała roślina jest uważana za trującą dla ludzi. Jagody zawierają toksyny, które mają niekorzystny wpływ na ludzkie serce, mięśnie i są najbardziej trującą częścią rośliny. Spożycie owoców może prowadzić do zatrzymania akcji serca i śmierci. Owoce są nieszkodliwe dla ptaków. Indianie i osadnicy wykonywali herbatę z korzeni tej rośliny w celu uśmierzenia bólu porodu.
https://en.wikipedia.org/wiki/Actaea_pachypoda
Bieluń dziędzierzawa (Datura stramonium L.)
Pochodzi z Meksyku, rozprzestrzenił się w wielu regionach świata. Obecnie występuje w całej Eurazji i Ameryce Północnej. W Polsce występujący pospolicie. Roślina jest silnie trującym chwastem ruderalnym (wszystkie części rośliny po spożyciu są niebezpieczne). Zatrucia przypadkowe zdarzają się niekiedy u dzieci, nierzadko u młodzieży eksperymentującej ze środkami odurzającymi. Dla kilkuletniego dziecka spożycie, i zwykle rozgryzienie 5-10 nasion jest w stanie zakończyć się śmiercią. Dla dorosłego człowieka staje się niebezpieczne spożycie 15-25 nasion. Mimo silnych halucynacji efekty są nieprzyjemne z powodu znacznych efektów ubocznych. Eksperymenty z rośliną kończą się zwykle na jednej lub kilku próbach. Bywa, że spożyta zostaje zbyt silna dawka, co prowadzi do hospitalizacji lub śmierci.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Bielu%C5%84_dzi%C4%99dzierzawa
Konwalia majowa (Convallaria majalis L.)
Wszystkie części rośliny są trujące, przy czym szczególnie wrażliwe na zatrucia są dzieci. Opisano zatrucia śmiertelne u dzieci po zjedzeniu kilku jagód czy wypiciu wody z wazonu, w którym stał bukiet konwalii. Trujące są także perfumy z konwalii (m.in. do zatrucia śmiertelnego doszło po zastosowaniu lewatywy z użyciem gliceryny perfumowanej wyciągiem z konwalii). Konwalia powoduje także zatrucia wśród zwierząt, zwłaszcza gęsi i kaczek, rzadziej i tylko po spożyciu dużej ilości – koni i bydła. Udokumentowano także padnięcie psa po zjedzeniu liści konwalii. Zatrucie objawia się u ludzi i zwierząt zaburzeniami w czynnościach przewodu pokarmowego (nudności, wymioty i biegunka), bólami i zawrotami głowy, ogólnym osłabieniem, zaburzeniem postrzegania barw (wszystko zdaje się być żółte) oraz pracy serca. Dochodzi do zaburzeń rytmu serca, spadku ciśnienia tętniczego, częste są zaburzenia gospodarki potasem (hipokaliemia lub hiperkaliemia), w ciężkich przypadkach śmierć następuje w wyniku zapaści przez migotanie komór. Kontakt skóry z liśćmi może wywołać u osób wrażliwych słabe podrażnienia. Także proszek z wysuszonego ziela działa drażniąco na błony śluzowe nosa, powodując kichanie i dlatego praca z surowcem zielarskim wymaga stosowania masek z wilgotnej gazy.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Konwalia_majowa
Cis pospolity (Taxus baccata L.)
Występuje naturalnie w Europie; na północy do południowej Skandynawii, na wschodzie do Iranu (w Azji) oraz w północnej Afryce. Największe osobniki znane są z Kaukazu i Szkocji (Fortingall), gdzie osiągają do 32 m wysokości i 9 m obwodu pnia.
Cis pospolity rośnie w Polsce w stanie dzikim i często jest sadzony jako krzew ozdobny w parkach, ogrodach na cmentarzach, zawiera toksyczną taksynę i inne szkodliwe substancje. Z tego względu jest bardzo niebezpieczny nie tylko dla ludzi, ale również dla zwierząt. Znany jest przypadek padnięcia konia w pięć minut po zjedzeniu igieł i gałązek cisa.
Cis pospolity to zimozielona roślina iglasta w postaci niewysokiego drzewa lub krzewu. Jest gatunkiem objętym ścisłą ochroną gatunkową. Najliczniej rośnie na Pojezierzu Pomorskim i Śląsku, w Małopolsce, Podkarpaciu oraz Górach Świętokrzyskich. Zawiera substancje, które są wykorzystywane do produkcji leków przeciwnowotworowych.
Ma właściwości trujące. Toksyczne są wszystkie części rośliny (zwłaszcza igły i nasiona), poza charakterystyczną, czerwoną osnówką nasienia. Trucizna uszkadza serce, nerki i ośrodkowy układ nerwowy, u kobiet w ciąży wywołuje poronienie.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Cis_pospolity
Glistnik jaskółcze ziele (Chelidonium majus L.)
To gatunek pospolity w całej Polsce. Roślina o bogatym składzie chemicznym. Jej sok w medycynie ludowej służy do leczenia kurzajek.Zdarzają się zatrucia spowodowane spożyciem dużej ilości glistnika lub jego przetworów. Przytrafiają się one narkomanom próbującym stosowania glistnika w zastępstwie maku lekarskiego oraz osobom, które nadużyją leków z alkaloidami glistnika. Toksyczne działanie mają alkaloidy izochinolinowe. Objawem zatrucia jest ból i pieczenie w jamie ustnej, ślinotok, ból brzucha i biegunka, czasem krwawa. W ostrych przypadkach zdarzają się zawroty, zaburzenia świadomości (do głębokiej śpiączki włącznie), spadek ciśnienia tętniczego, tachykardia. Najpoważniejsze objawy dotyczą zaburzeń funkcji układu krążenia, do zapaści włącznie. Zarejestrowano przypadki zatruć śmiertelnych (w przypadku dzieci). W przypadku spożycia glistnika należy jak najszybciej podać osłaniająco białko jaja kurzego lub chude mleko, a następnie wykonać płukanie żołądka. Sok glistnika może powodować także podrażnienie skóry (pieczenie, obrzęk, owrzodzenie) oraz spojówek (pieczenie, łzawienie). Zatrucia zwierząt w zasadzie się nie zdarzają, ponieważ te unikają glistnika z powodu nieprzyjemnego zapachu i smaku. Sporadycznie u bydła obserwowano po spożyciu dużych dawek ślinotok, senność, chwiejny chód i silne pragnienie. Dawki do 0,5 kg zielonej masy glistnika nie powodowały jednak objawów zatrucia
https://pl.wikipedia.org/wiki/Glistnik_jask%C3%B3%C5%82cze_ziele
Śnieguliczka (Symphoricarpos Duhamel)
Ma białe owoce, których sok powoduje na skórze zmiany o charakterze uczuleniowym. Połknięcie kilku owoców przez małe dziecko może wywołać biegunkę i zaburzenia układu nerwowego (najpierw pobudzenie, potem senność i zaburzenia świadomości).
https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%9Anieguliczka
Wawrzynek wilczełyko (Daphne mezereum L.)
Cała roślina jest bardzo silnie trująca. Zjedzenie 10-12 dojrzałych owoców może spowodować śmierć dorosłego człowieka, dla dziecka nawet 1-2 owoce mogą być śmiertelne. Ma słodko-cierpki smak. Pierwszymi objawami zatrucia jest pieczenie i drętwienie ust, puchnięcie warg, krtani i twarzy, ślinotok, chrypka oraz trudności w połykaniu. Potem pojawiają się silne bóle brzucha i głowy, odurzenie, skurcze, wymioty i krwawe biegunki. Śmierć występuje wskutek zatrzymania krążenia (zapaść). Roślina działa szkodliwie również na skórę i błony śluzowe; już sam kontakt z nią, bez doustnego spożycia, może powodować zaczerwienienie i obrzęki oraz pojawienie się pęcherzy na skórze
https://pl.wikipedia.org/wiki/Wawrzynek_wilcze%C5%82yko
Trzmielina pospolita, t. zwyczajna (Euonymus europaeus L.)
Roślina silnie trująca: wszystkie części rośliny, ale przede wszystkim owoce. Zatrucie trzmieliną zwyczajną powoduje osłabienie, wymioty, biegunkę, dreszcze, konwulsje, zaburzenia w pracy serca, paraliż, a w końcu śmierć. Za śmiertelną dla dorosłego człowieka dawkę uważa się 35 owoców.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Trzmielina_pospolita
Kalina koralowa (Viburnum opulus L.)
Na zawarte w owocach trujące związki wrażliwe są małe dzieci, także bydło i konie, przy czym objawy zatrucia występują tylko po spożyciu dużych ilości owoców. Według niektórych autorów także kora i liście są lekko trujące. Objawami zatrucia jest rozszerzenie źrenic oraz ostry nieżyt przewodu pokarmowego z mdłościami, wymiotami, ewentualnie biegunką. W skrajnych przypadkach dochodzą do tego zaburzenia świadomości i rytmu serca, duszności, zaburzenia mowy, pojawienie się krwi w moczu w wyniku uszkodzenia nerek, w końcu nawet utrata przytomności i śmierć. Zwykle jednak zatrucia kaliną mają łagodny przebieg. Według niektórych autorów owoce po przetworzeniu, zwłaszcza po przegotowaniu, są nieszkodliwe i nadają się do spożycia.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Kalina_koralowa
Ligustr pospolity (Ligustrum vulgare L.)
Popularna roślina na żywopłoty o czarnych błyszczących jagodach. Zjedzenie zaledwie kilku owoców wywołuje nudności, obfite wymioty, bóle brzucha i gwałtowną biegunkę. W większej ilości mogą spowodować drgawki a nawet zapaść.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Ligustr_pospolity
Wiciokrzew, suchodrzew (Lonicera L.)
Bardzo groźne jest zjedzenie nawet kilku owoców. Typowe objawy to: wymioty, biegunka, zaburzenia rytmu serca i oddychania.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Wiciokrzew_pospolity
ARNIKA GÓRSKA (ARNICA MONTANA)
Pod ochroną; równorzędnego surowca dostarcza ARNIKA ŁĄKOWA (ARNICA CHAMISSONIS). Wieloletnia bylina o wysokości 40-60 cm, kwitnie od czerwca do sierpnia. Jej kwiaty, wyrastające pojedyńczo na każdej łodyżce, są bardziej pomarańczowe niż żółte i mają średnicę 6-8 cm. Służy do leczenia stłuczeń, spuchnięć i wszelkiego rodzaju sińców oraz wylewów. Przedawkowanie leku z arniki może spowodować wymioty, bóle głowy, a nawet utratę przytomności.
BAGNO ZWYCZAJNE (LEDUM PALUSTRE)
Pod ochroną. Krzew o wysokości do 1,5 m, kwiaty białe. W okresie kwitnienia oszałamia zapachem, ale i truje pyłkiem. Szkodliwe substancje zachowuje nawet po wysuszeniu. Początkowe objawy zatrucia przypominają upojenie alkoholem, może spowodować bóle i zawroty głowy. Nektar z bagna jest trujący dla pszczół, groźny też jest dla gryzoni. Odwarem tępiono pluskwy i wszy, świeże i pachnące służyło do odstraszania moli. W niektórych krajach piwo zaprawiano bagnem zamiast chmielem.
BIELUŃ DZIĘDZIERZAWA (DATURA STRAMONDIUM)
Roślina jednoroczna, o wysokości do 100 cm. Liście duże, do 20 cm długości, kwiaty białe, pojedyncze. Wydziela niezbyt przyjemny zapach. Silnie trująca jest cała roślina, zwłaszcza młoda (w tym też nasiona, którymi często zatruwają się dzieci). Nektar z bielunia jest śmiertelny dla pszczół, nalewką z bielunia tępi się mszyce i kleszcze. Bezpiecznie mogą go jeść jedynie króliki, które we krwi i wątrobie wytwarzają związki rozkładające alkaloidy bielunia. Odpowiednio spreparowanych liści używa się do wyrobu papierosów dla astmatyków. Bieluń był jednym ze składników maści czarownic. Bieluń dziędzierzawa odurza już swoim mocnym, słodkawym, bardzo charakterystycznym zapachem. Jednak dla osób eksperymentujących ze środkami odurzającymi to za mało, dlatego najczęściej sięgają po brunatno-czarne nasiona bielunia dziędzierzawy, potocznie nazywane „haszyszem Targówka”. Wykazują one silne właściwości narkotyczne, za które odpowiadają alkaloidy tropanowe: hioscyjamina, atropina i skopolamina. Porażają one zakończenia nerwów przywspółczulnych autonomicznego układu nerwowego, doprowadzając do pojawienia się niepokojących objawów. To właśnie nasiona wykazują najsilniejsze działanie narkotyczne i trujące, choć takie właściwości mają także pozostałe części rośliny.Zawarte w bieluniu alkaloidy tropanowe mogą spowodować atak psychotyczny. Odurzający stan może się skończyć hipotermią, porażeniem ośrodka oddechowego i głęboką śpiączką. W niektórych przypadkach zatrucie daturą może doprowadzić do śmierci. Bieluń dziędzierzawa oprócz właściwości halucynogennych posiada także działanie lecznicze, które wykorzystuje się na całym świecie. W medycynie ajurwedyjskiej bieluń traktowany jest jako antidotum na wszelkie dolegliwości. Zaleca się go m.in. na wrzody, reumatyzm, dnę moczanową, rwę kulszową, obrzęki i bóle zębów. W Nigerii ekstrakty z nasion mieszane z olejem palmowym stosuje się w formie okładów w miejsca dotkliwych ukąszeń insektów. Inne nazwy bielunia to bieluń jadowity, cygańskie ziele, czarowne ziele, durna rzepa, pindyrynda, świńska wesz. W Turcji stosuje się go przy problemach żołądkowo-jelitowych, hemoroidach, w zapaleniu oskrzeli, trądziku i egzemach. Meksykańscy Indianie wywarem z bielunia łagodzili bóle porodowe. W Japonii znalazł zastosowanie przy kardiomiopatiach i chorobie Parkinsona.
BLEKOT POSPOLITY (AETHUSA CYNAPIUM)
Podobny z wyglądu do kwitnącej pietruszki. Wydziela specyficzny, obrzydliwy zapach. Zwierzęta go unikają. Ludzie też powinni, ale najwyraźniej tego nie robią, skoro o kimś opowiadającym brednie mawiano: "Najadł się blekotu". Trujący, ale w homeopatii stosuje się go czasem jako lek przeciwskurczowy. Działanie i zastosowanie: Blekot przejawia działanie przeciwbólowe, przeciwskurczowe i słabo uspokajające
BYLICA PIOŁUN (ARTEMISIA ABSINTHIUM)
W Polsce występuje 10 gatunków bylic. Piołun jest byliną o wysokości od 1 do 2 m i ma drobniutkie jasnożółte kwiatki. Stosuje się go w chorobach przewodu pokarmowego, chorobach kobiecych, przy leczeniu wątroby, jako środek żółciopędny oraz przeciwko robakom. Wyciąg z piołunu doskonale usuwa też z rąk smary i oleje. Jest składnikiem absyntu, odpowiedzialnym za ów charakterystyczny, gorzki smak. Długie picie absyntu może spowodować tzw. epilepsję bylicową: napady padaczki, zakłócenia psychiczne i nerwowe. Szkodliwy zwłaszcza dla kobiety w ciąży. Żółciopędne, pobudza wydzielanie soku żołądkowego,rozkurcza mięśnie gładkie przewodu pokarmowego, poprawia apetyt, przeciwpasożytnicze, pobudza przemianę materii
GORCZYCA POLNA (SINAPIS ARVENSIS)
Trująca dla koni, bydła i drobiu, zarówno w stanie świeżym i jako siano. Proszkiem gorczycowym tępi się mszyce, gąsienice i ślimaki. Gorczyca polna dawniej była używana częściej niż dziś. Nasiona wykorzystywano do wytwarzania musztardy czy oleju, w medycynie naturalnej uzyskiwano z niej środek leczniczy do łagodzenia objawów nieżytu żołądka. Niestety, ze względu na swoje toksyczne właściwości w zbyt dużych ilościach, nie jest dziś praktycznie stosowana w celach leczniczych.
GRĄŻEL ŻÓŁTY (NUFAR LUTEM)
Zwany również nenufarem. Ma piękne żółte kwiaty i charakterystyczne liście, przypominające kształtem talerzyki. Podlega całkowitej ochronie. Alkaloidy znajdujące się w roślinie działają porażająco na korę mózgową, ale w homeopatycznych dawkach stosuje się grążel na uspokojenie (koi histerię).
GRZYBIEŃ BIAŁY (NYMPHAEA ALBA)
Zwany też lilią wodną. Jeszcze piękniejszy od grążela, ma białe kwiaty. Był jednym z ulubionych motywów sztuki secesyjnej (przełom XIX i XX wieku). Objęty częściową ochroną. Podobnie jak w przypadku grążela, znajdujące się w nim alkaloidy porażają korę mózgową, ale stosowane w dawkach homeopatycznych pobudzają pracę serca.
JAŁOWIEC SAWINA (JUNIPERUS SABINA)
W ziołolecznictwie ludowym używany przeciwko wszom, pluskwom i molom, a także jako środek poronny. Sok z szyszkojagód może wywoływać podrażnienia skóry, a spożycie olejku sawinowego może być zabójcze dla człowieka.
JASKRY (rodzaj RANUNCULUS)
W Polsce występują 22 gatunki jaskrów. Wszystkie są trujące, wszystkie kwitną na biało bądź na żółto i rosną głównie na terenach podmokłych. Najbardziej niebezpieczny jest jaskier jadowity i jaskier ostry (przy czym po wysuszeniu substancje toksyczne ulegają rozkładowi).
KĄKOL POLNY (AGROSTEMMA GITHAGO)
Pospolity chwast zbożowy. Toksyczne są nasiona - po ich spożyciu występują objawy zatrucia, mdłości, bóle głowy, zaburzenia rytmu serca, a nawet śpiączka. Jeśli nasiona zostaną zmielone razem z ziarnem, wówczas mąka może być niebezpieczna dla ludzi.
KOPYTNIK POSPOLITY (ASARUM EUROPAEUM)
Pod ochroną gatunkową. Roślina wieloletnia, wyrasta najwyżej 5-10 cm ponad ziemię. Trująca jest cała roślina. W dawnym ziołolecznictwie stosowana jako lek wykrztuśny. Zwierzęta ją omijają.
KOSACIEC ŻÓŁTY (IRIS PSEUDOACORUS)
Zwany irysem. Trujący jest sok wyciśnięty z rośliny - powoduje on wymioty, biegunkę i nudności. Zarazem jednak z kłączy kosaćca przygotowuje się leki wykrztuśne i przeciwmigrenowe. Stosuje się go też przy nudnościach i wymiotach oraz przy częstym zwracaniu pokarmu u niemowląt.
LULEK CZARNY (HYOSCYAMUS NIGER)
Silnie trująca jest cała roślina, zarówno świeża, jak i suszona. Charakterystycznym objawem zatrucia lulkiem są halucynacje. Stosowano go jako trutkę na szczury i myszy w spichlerzach, ale też i do wzmacniania piwa. Pliniusz radził wdychać dym z palonego lulka na uśmierzenie bólu zębów, a w średniowieczu stosowano lulek do znieczuleń. W homeopatii używano go jako leku na uspokojenie, czasem przeciwbólowo przy silnych bólach gośćcowych, zapaleniach korzonków i nerwobólach. Był też składnikiem maści czarownic.
MAK POLNY (PAPAVER RHOEAS)
Toksyczny tylko podczas kwitnienia, dojrzałe nasiona są zupełnie nieszkodliwe. Jest cennym lekiem w schorzeniach dróg oddechowych. Medycyna ludowa używa kwiatów maku polnego do uspokajania niemowląt. Narkotyki otrzymuje się z maku lekarskiego (papaver somniferum) - OPIUM.
MANDRAGORA LEKARSKA (MANDRAGORA OFFICINARIUM)
Jest byliną wyrastającą do 60 cm wysokości, o krótkiej łodydze i zielonkawobiałych kwiatach. Roślina silnie trująca, działa jako narkotyk, środek nasenny i uśmierzający ból. W starożytności podczas operacji trzymano przed nosem chorego świeżo przełamany korzeń mandragory jako środek znieczulający.
MIŁEK WIOSENNY (ADONIS VERNALIS)
Bylina o dużych, cytrynowożółtych kwiatkach, spotykana najczęściej w ogrodach, w stanie dzikim bardzo rzadko. Objęty jest całkowitą ochroną. Duże dawki powodują nudności, zawroty głowy, drgawki, zapaść. Jest jednym ze słabszych i rzadziej stosowanych leków nasercowych.
NAPARSTNICA PURPUROWA (DIGITALIS PURPUREA)
Roślina znajdująca się pod ochroną, występująca w dzikim stanie tylko w Karpatach. W ogrodach hoduje się jej różnokolorowe wersje. Silnie trująca, działa porażająco na mięsień sercowy. Leki wyrabiane z użyciem naparstnicy stosuje się w niewydolności krążenia. Jedna z ulubionych trucizn Agaty Christie.
OSTRÓŻKA (rodzaj DELPHINIUM)
W stanie dzikim rośnie na łąkach i halach górskich, choć z uwagi na dekoracyjność ostróżki hoduje się ją również w ogrodach. Toksyczna jest cała roślina (w szczególności nasiona). Stosuje się ją do zwalczania rozmaitych szkodników - miodówki, gąsienic, larw chrząszczy. Dostępna w handlu jako Delacet, płyn przeciw wszawicy. U człowieka wywołuje zatrucie.
OSTRZEŃ POSPOLITY (CYNOGLOSSUM OFFICINALE)
Roślina dwuletnia, o niemiłej mysiej woni, wyrastająca do 100 cm, o kwiatach brunatnoczerwonych (rzadziej białawych lub czerwonawych). Świeże liście mają odpędzać szczury i owady, korzeń znalazł swoje zastosowanie w farbiarstwie. Młode liście, mimo wstrętnego zapachu, w niektórych krajach alpejskich używane są na sałatę. Zarazem jednak ostrzeń odpowiedzialny jest za uszkodzenia wątroby i działanie rakotwórcze.
POKRZYK WILCZA JAGODA (ATROPA BELLADONNA)
Zwany również czarną jagodą albo belladonną. Bylina osiągająca wysokość 1,5 m, o liściach dł. do 15 cm, wyrastających parami. Kwiaty brunatno fioletowe, owoc podobny do czarnej wiśni. Toksyczność pokrzyku maleje w krajach ciepłych. W Meksyku Indianie stosują pokrzyk przeciwko zatruciom grzybami, w niektórych krajach dodawano korzeń pokrzyku do wódki lub do piwa (jak w Wirtembergii), celem zwiększenia właściwości oszałamiających alkoholu. Nazwę "belladonna" zawdzięcza pokrzyk włoskim damom epoki renesansu, które zakraplały sobie nią oczy i dzięki zawartości atropiny w tej roślinie osiągały efekt rozszerzonych źrenic. Również składnik maści czarownic
PSIANKA ZIEMNIAK (SOLANUM TUBEROSUM)
Zwana popularnie ziemniakiem lub kartoflem. Jest rośliną trującą, zawiera bowiem we wszystkich organach glikoalkaloid solaninę. Bulwy zawierają jej śladowe ilości, jednak pod wpływem światła zawartość solaniny wzrasta, zwłaszcza w kiełkach, do 5% (przy czym dawka większa od 0,02 jest szkodliwa dla zdrowia!). W lecznictwie używa się soku ze świeżych bulw (najlepiej z odmian o skórce czerwonej) oraz czystej skrobi.Z ziemniaków uzyskuje się krochmal, dekstrynę, mąkę ziemniaczaną, a także alkohol oraz chipsy.
RZEŻUCHA ŁĄKOWA (CARDAMINE PRATENSIS)
W dużej ilości niebezpieczna dla bydła i koni, nie jest toksyczna jako susz. Hodowana w domach (na ligninie) chroni przed katarem, ale jej nadmiar może uszkadzać nerki i powodować krwiomocz, stąd zaleca się nie więcej niż 3 łyżki dziennie.
STARZEC ZWYCZAJNY (SENECIO VULGARIS)
W Polsce rosną 23 gatunki starców. Niektóre z nich, podobnie jak OSTRZEŃ POSPOLITY, zawierają alkaloidy powodujące uszkodzenia wątroby, a nawet mające działanie rakotwórcze.
SZALEJ JADOWITY (CICUTA VIROSA)
Jedna z najbardziej trujących roślin. Osiąga od 60 do 120 cm wysokości, kwitnie na biało. Wszystkie części tej rośliny zawierają cykutoksynę wywołującą drgawki, porażenie ośrodka mózgowego i śmierć. W stanie suszonym szalej zachowuje wszystkie swoje toksyczne właściwości. Przyrządza się z niego płyn do spryskiwania drzew i krzewów zaatakowanych przez szkodniki. Prawdopodobnie cykutą, którą musiał wypić Sokrates, był właśnie szalej.
SZCZYWÓŁ PLAMISTY (CONIUM MACULATUM)
Silnie trujący. Ma silny, podobny do mysiego, wstrętny zapach. Zwierzęta go unikają. Dawniej stosowano go do opryskiwania roślin zaatakowanych przez gąsienice i larwy owadów.
WILCZOMLECZE (rodzaj EUPHORBIA)
W Polsce rośnie 19 gatunków, za najbardziej trujące uważa się wilczomlecz ogrodowy, obrotny, lancetowaty i sosnkę. Sok wilczomlecza może spowodować zapalenia skóry, pęcherze i owrzodzenia.
WROTYCZ POSPOLITY (TANACENTUM VULGARE)
Okazała roślina o wysokiej łodydze, z drobnymi, intensywnie żółtymi kwiatkami. Stosowany przeciwko wszom, pluskwom, molom, pchłom. Kwiaty wrotyczu są bardzo dekoracyjne i często zbiera się je do suchych bukietów.
ZIMOWIT JESIENNY (COLCHICUM AUTUMNALE)
W dzikim stanie występuje rzadko i tylko na południu Polski. Kwitnie pod koniec lata i wczesną jesienią, a jego kwiaty są bardzo okazałe i przypominają kwiaty szafranu. Jest pod ochroną. Najbardziej toksyczne są bulwy oraz nasiona, z których otrzymuje się kolchicynę, używaną w hodowli roślin do wywołania mutacji. Unikają go konie i bydło, dla których jest trujący. Niewrażliwe są za to na niego owce i kozy, ale po zjedzeniu tej rośliny ich mleko staje się toksyczne.
ŻYCICA ROCZNA (LOLIUM TEMULENTUM)
Znana już w starożytności jako trujący chwast - jednak to nie sama życica jest trująca, ale grzybek Endocondium temulentum, który zanieczyszczając do 96% ziaren życicy, powoduje powstawanie w nich alkaloidów i związków cyjanogenowych. Życica występuje głównie w owsie, jęczmieniu i pszenicy, ale dzięki lepszemu czyszczeniu ziaren zbóż zatrucia należą już do rzadkości. Dawniej zatruwano się chlebem (zanieczyszczona mąka) i piwem (życica w jęczmieniu).
Inne trucizny pochodzenia roślinnego:
GRZYBY
KURARA
Ciemnobrązowy, rozpuszczalny w wodzie ekstrakt z lian kulczyby (Strychnos toxifera), która rośnie w Ameryce Południowej. Jest bardzo trującą mieszaniną ok. 40 alkaloidów. Dawniej używana była przez Indian do wyrobu zatrutych ostrzy strzał. Działa porażająco na mięśnie szkieletowe (tkanka mięśniowa) kolejno: mięśni twarzy, brzucha, kończyn i przepony. Obecnie część jej alkaloidów jest stosowana w medycynie jako lek zwiotczający mięśnie oddechowe.
OPIUM (LAUDANUM)
Sok mleczny, otrzymywany z niedojrzałych makówek maku lekarskiego (papaver somniferum), tężejący na powietrzu. Jest silnym narkotykiem - zawiera 40 różnych alkaloidów na czele z morfiną, której pochodną jest heroina. Morfina działa przeciwbólowo, ale i uzależniająco, w związku z czym przepisywanie i aplikowanie leków z morfiną regulują ostre przepisy prawne. Zabójczy jest dym z opium w dużym stężeniu (np. w zamkniętym pomieszczeniu). Wywołuje halucynacje, tym straszniejsze, im większe jest stężenie dymu, ofiary umierały po prostu ze strachu (opisał to już dawno temu w jednym ze swoich opowiadań A. Conan Doyle).
PESTKI BRZOSKWIŃ
Silna trucizna, w starożytnym Egipcie używana nawet do wykonywania wyroków śmierci ("kara brzoskwiń").
SPORYSZ (CLAVICEPS PURPUREA)
Grzyb-pasożyt żyta, mający postać czarnofioletowych, wydłużonych niby-ziaren. Sporysz jest jednocześnie lekiem i trucizną. Zjedzenie chleba upieczonego z mąki zanieczyszczonej sporyszem może wywoływać wymioty, nudności, bóle brzucha, drżenie rąk a nawet poronienia. Natomiast preparaty ze sporyszu w odpowiednich dawkach stosowane są w leczeniu chorób kobiecych i migreny, niektóre mają także działanie przeciwbólowe i poronne.
Bieluń – ziele stosowane w praktykach szamańskich, pomagało osiągać wizje, wywoływało efekt latania, ponadto służyło jako afrodyzjak; dym z palonego bielunia wwąchiwano przy astmie lub dusznościach, stosowano na opuchlizny, obrzmienia, reumatyzm
Boże drzewko – noszone przy sobie chroniło przed czarami
Bydrycz - stosowany przeciw morowemu powietrzu
Bylica – ziele to noszono podczas obchodów kupalnych zarówno na głowie w postaci wieńców (przez co głowa miała nie boleć przez cały rok), jak i przewiązane w pasie; chroniła przed demonami (szczególnie wodnymi), okadzanie nią odpędzało chmury i burze
Ciemierzyca – wwąchiwany likwidował ból głowy, spożywany wraz z miodem uwalniał od glist
Czartopłoch – tak nazywano wszelkie rośliny kolczaste, które to miały właściwości odwracające i odstraszające wszelkie zło
Czosnek - przeciw demonom, czarom, urokom, ma właściwości oślepiające, dlatego niezwykle skuteczny przeciw urocznemu oku
Dziewięciornik (przywrot) – roślina ta niosła małżeńską zgodę i miłość, potrafiła przywrócić miłość, włożona do kąpieli dzieci uwalniała je od złej przygody ze względu na kształt liści stosowano przy leczeniu chorób serca
Dziurawiec – ziele noszone przy sobie chroniło przed czarami i złymi duchami, rozkładano je także w izbie, gdzie leżało niemowlę, co miało chronić je przed bogunkami; stosowany przeciw chorobom, w których pojawiała się krew
Dzwonki – kwiaty te broniły przed boginkami
Fiołek – 3 listki zerwane podczas pełni noszono przy sobie, co miało zapewnić powodzenie oraz miłość płci przeciwnej
Glistnik (rosopaść) – stosowany przeciwko brodawkom, liszajom, a także febrze
Głóg - jego kolce wbijano pod język lub w pępek nieboszczykowi podejrzanemu o wampiryzm
Gwiazdosz – rosnące obok domu oddalało od niego wszelkie nieszczęścia, przynosiło zaś szczęście i pomyślność
Jagoda – leczyła rozstroje żołądka
Jałowiec - strzegł obejścia przed czarownicami, wkładany był wraz z wierzbą do rózgi wiosennej, dym z niego działa jako środek ochronny
Jemioła – kładziono ją dzieciom do kolebki, by odgonić złe sny i wszelkie demony; przy ścinaniu jemioły obowiązywał pewien zwyczaj: nie wolno było ściąć rośliny żelazem ani tknąć jej gołą ręką póki się nie zeszło z drzewa, a po zejściu z niego nie można było położyć jej na gołej ziemi – w innym przypadku roślina traciła swą moc; stosowano ją przy leczeniu kołtuna
Kalina – świeżo zerwany kwiat tej rośliny i przyłożony do serca, uspokajał miłosne cierpienia
Kopytnik – ze względu na swój kształt, leczył dolegliwości związane z nerkami oraz uszami, także używany przeciw epilepsji
Korzeniówka (leśna śmierć) – kto ujrzał to ziele, ten dozna w nadchodzącym roku (do okresu Godów) ciężkiej choroby lub innego nieszczęścia, natomiast jeśli ktoś zerwie tę roślinę, tego do Godów czeka niechybna śmierć; klątwy ziela nie da się w żaden sposób odwrócić
Kozłek – noszenie jego chroniło dziewczynę od pokus (utraty wianka), ponadto gdy potarło się nim jakąś rzecz (lub osobę) wzbudzającą w kimś uczucia, osoba ta zmieniała swe uczucia wobec tej rzeczy z miłości w nienawiść
Krwawnik – stosowany przeciw chorobom, w których pojawiała się krew
Leszczyna - chroniła przed piorunem, także z jej pomocą zaklinano duchy oraz poszukiwano skarbów
Lubczyk – korzeń lubczyku noszono na szyi w celu przyciągnięcia miłości, dziewczęta sporządzały także z niego napój miłosny, dodając go do herbaty swemu wybrankowi, co niechybnie miało wzbudzić w nim wielkie uczucie wobec owej dziewczyny
Lulek czarny – ziele używane w praktykach szamańskich; pomocny w leczeniu zębów, liście przykładano do ran i wrzodów
Mak - chronił przed duszami zmarłych i upiorami
Marzanka – ziele tej rośliny wkładano pod poduszkę dzieciom, jej aromatyczny zapach miał odstraszać czary, złe sny czy zmory
Obrazki plamiste (Arum maculatum L.) – ziele to wieszano na szyi dla pozyskania miłości, wkładano je pod próg i do kołysek niemowląt, by chronić je przed duchami
Oset - położony w pościeli obłożnie chorego, chroni go od wszelkiego zła
Pięciornik – liście łodygi suszono i okadzano nimi chore oczy, w ten sam sposób leczono urok
Piołun – chronił przed demonami znajdującymi się w wirze powietrznym; stosowany przeciwko febrze oraz chorobom żołądka, jego dłuższe używanie prowadziło do rozstroju nerwowego
Piwonia – korzeń tego ziela zawieszony u szyi lub też sproszkowany i dodany do kąpieli, miał chronić przed epilepsją, korzeń włożony do dziecięcej kolebki chronił dziecko przed lękami i urokiem
Podbiał – stosowano do przyspieszenia gojenia ran, wrzodów, itp., pomocny przy chorobach dróg oddechowych
Ponętka – ziele to przyciągało wielbicieli
Pokrzyk – ziele stosowane w praktykach szamańskich; leczył reumatyzm, konwulsje
Pokrzywa – stosowano ją jako broń przeciw wszelkiego rodzaju demonom oraz wszelkiemu złu, stosowana jako broń magiczna, chroniła przed burzą i piorunami; ponadto leczyła kolki
Prawoślaz – dzięki swej śluzowatości, uchodził jako lek łagodzący i gojący, leczono nim rany oraz kaszel
Rosiczka – podobno miała być znana kapłanom starosłowiańskim; odbierała efekt czarom, używana także jako ziele miłosne
Rozchodnik – używano go do odpędzenia burzy
Róża (dzika) - jej ciernie zatknięte w oknach i drzwiach chroniło przed upiorami
Rzepik – stosowany przeciw chorobom wątroby
Rumianek – zerwany o północy i, odpowiednio przyrządzony, zakopany pod domem ukochanej osoby, miał wywołać w niej gorące uczucie (patrz dział zaklęcia, p. wzbudzanie uczuć)
Ruta – stosowana przeciwko czarom i czarownicom, demonom
Siódmaczek leśny – zerwany w milczeniu o północy w miesiącu maju, pomagał odnaleźć magiczny kwiat paproci; ponadto ziele pomocne przy odwracaniu uroków (patrz dział sztuka leczenia, p. odwracanie uroków)
Szczeć pospolita (czarci pazur, pazurki) – ziele to miało moc przyciągania gromów, dlatego dbano, by nie rosło w pobliżu domostwa
Ślaz – dzięki swej śluzowatości, uchodził jako lek łagodzący i gojący, leczono nim rany oraz kaszel
Tarnina - jej ciernie zaszyte w odzież chroniły przed czarami, zatknięta w oknach i drzwiach chroniła przed upiorem
Tasznik – stosowany przeciw krwawieniom
Tojad – noszony przy sobie chronił od demonów pojawiających się w wirze
Wilcze łyko – stosowany jako środek przeciwbólowy
Wilczomlecz – przyrządzano z niego miłosny napój: 3 krople soku z wilczomlecza rozpuszczano w szklance wody i dawano do wypicia ukochanej osobie
Wrotycz – kąpiel w wywarze z tego ziela odczarowywała zadany lubczyk; okadzano nim dzieci, chcąc uchronić je od wszelakich złych przygód
Żarnowiec miotlasty – zebranym podczas pełni zielem okadzano miejsca nawiedzane przez zmory
Żebrzyca (smlod) – mieszkanie pokropione wywarem z ziela odwracało niepowodzenia mieszkańców
Żywokost – pomocny przy leczeniu złamanych kości
Występuje głównie na Bahamach, Karaibach, Florydzie, w Ameryce Środkowej oraz północnej części Ameryki Południowej. Odłamanie gałęzi o kontakt z sokiem wywołuje na skórze potworne pęcherze. Spożycie zielonych owoców grozi śmiercią, jednak zwykle wywołuje poważne zapalenie żołądka i jelit."Hippomane mancinella" potocznie nazywa się "drzewem śmierci". Wyciśnięty biały sok z jednego jabłka mancinella, jest w stanie uśmiercić wiele osób, tubylcy używają tego soku do zatruwania strzał , które później używają do polowań na zwierzynę. Drzewo służyło miejscowym do torturowania wrogów, nieszczęśnika przywiązywano do pnia i po jakimś czasie umierał on w straszliwych bólach i męczarniach
https://www.fakt.pl/wydarzenia/swiat/hippomane-mancinella-drzewo-smierci-z-ameryki/zc9m0x5#slajd-3
zdiecie : https://en.wikipedia.org/wiki/Manchineel
Rącznik pospolity (Ricinus communis L)
Jest najsilniej trującą rośliną świata.Rącznik zawiera dwie niezwykle groźne substancje: rycynę będącą białkiem o silnych właściwościach toksycznych (wszystkie części rośliny zawierają rycynę, ale największe jej stężenie (od 1 do 5%) występuje w nasionach, jako substancja białkowa z grupy lektyn nie miesza się ona z olejami, co umożliwia produkcję nieszkodliwego dla ludzi oleju rycynowego (który nie zawiera rycyny i służy jako środek przeczyszczający) oraz rycyninę będącą organicznym związkiem chemicznym z grupy alkaloidów i trującym alkaloidem pirydynowym pochodną pirydyny. Już jedno zjedzone nasionko może doprowadzić do śmierci człowieka w ciągu 2 dni. Co ciekawe człowiek jest wyjątkowo uwrażliwiony na rycynę, bo to samo nasienie rącznika zjedzone przez kaczkę zabije ją dopiero po 80 dniach!
http://www.eduscience.pl/blogi/zadziwiaj%C4%85ca-przyroda/wpis/201
Dendrocnide moroides Australijska pokrzywa
Ma bardzo niebezpieczne włoski parzące, których dotknięcie powoduje silne pieczenie i ból, u ludzi mogący się utrzymywać przez wiele dni, a nawet miesięcy. Włoski przenikają także przez odzież, dlatego w przypadku narażenia na kontakt zalecana jest odpowiednia odzież ochronna. W przypadku poparzenia zaleca się usunięcie włosków z poparzonej skóry, np. przy pomocy wosku. Niektóre zamieszkujące Australię gatunki zwierząt są odporne na poparzenia, a nawet żywią się tym gatunkiem rośliny.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Dendrocnide_moroides
Mala Mujer (Cnidoscolus angustidens)
Mala Mujer, co tłumaczy się jako 'złe' lub 'złe kobiety'- w języku hiszpańskim. Występuje na skalistych zboczach do 1500m n.p.m w południowej Arizonie. Można tę roślinę rozpoznać po ciemnozielonych, klonowatych liściach z małymi, białymi kropkami (nasada włosków). Cała roślina pokryta jest ostrymi włoskami, które w kontakcie mogą powodować poważne zapalenie skóry. Mala Mujer to jedna z najbardziej bolesnych roślin tego typu, ból może trwać kilka godzin, a wysypka kilka dni (czerwone, purpurowe lub brązowe zabarwienie skóry)
Złotokap zwyczajny, z. pospolity (Laburnum anagyroides Medik.)
Pochodzi z południowo-wschodniej Europy. W Polsce nie występuje dziko, jest uprawiany jako roślina ozdobna. Jest jednym z kilku najpospolitszych w Europie krzewów trujących!
Wszystkie części rośliny zawierają trujące alkaloidy. Trucizna paraliżująca nerwy, znajduje się przede wszystkim w kwiatach, nasionach i korzeniach; przy czym najwięcej jest jej w nasionach (1,5%), w liściach jest już pięciokrotnie mniej. Szczególnie wrażliwe na zatrucia są konie (dawka śmiertelna to 0,5 g na 1 kg masy zwierzęcia), odporne są natomiast owce, kozy i zające. Zatrucia zdarzają się też u ludzi, zwłaszcza zagrożone są dzieci. W ich przypadku śmierć może nastąpić po spożyciu 2-10 nasion złotokapu. Do zatruć dojść może tez w przypadku spożycia miodu zbieranego przez pszczoły z kwiatów złotokapu
Difenbachia, diffenbachia (Dieffenbachia Schott)
Rodzaj roślin obejmujący 57 gatunków, pochodzących z tropikalnej Ameryki, od Meksyku do Argentyny i Paragwaju. Cała roślina jest bardzo silnie trująca. Poziom reakcji ludzi i zwierząt na toksyczność difenbachii zależy jednak od ich wieku i ogólnego stanu zdrowia, a także gatunku rośliny i spożytej ilości.W większości przypadków reakcje są słabe i mijają szybko bez konieczności zastosowania jakiegokolwiek leczenia.Wszystkie części difenbachii zawierają kryształy szczawianu wapnia, które po uszkodzeniu komórki są wyrzucane z pewną siłą na zewnątrz, a także czysty kwas szczawiowy i rozpuszczalne szczawiany. Kontakt z rośliną, a szczególnie jej przypadkowe uszkodzenie, może wywołać stan zapalny skóry, objawiający się swędzeniem, pieczeniem, wystąpieniem wykwitów i pęcherzy. Efekt ten może trwać do 24 godzin. Dostanie się soku rośliny do oka powoduje silny ból, wrażliwość na światło, skurcze powiek i łzawienie. Symptomy te są czasowe, mogą jednak trwać do kilku miesięcy. Kontakt rośliny z błonami śluzowymi jamy ustnej powoduje ich silne podrażnienie, objawiające się silnym bólem, obrzękiem, drętwieniem i wystąpieniem pęcherzy w miejscu bezpośredniego kontaktu. Dostanie się soku roślin do strun głosowych może wywołać ich paraliż, prowadzący do utraty zdolności mówienia, trwającej nawet do 10 dni. Spożycie difenbachii prowadzi do mdłości, biegunki, zaburzeń rytmu serca, odurzenia i paraliżu, a także wywołuje czasową bezpłodność. Nie istnieje specyficzne remedium na zatrucie difenbachią. W przypadku wystąpienia objawów ocznych należy szybko przemyć oczy dużą ilością wody. W przypadku objawów ze strony jamy ustnej należy płukać ją wodą, mlekiem (nie połykać) oraz ssać kostki lodu. W razie wystąpienia gwałtownej reakcji konieczny jest szybki kontakt z lekarzem.
Belladonna – pokrzyk wilcza jagoda (Atropa belladonna L)
Ma wiele nazw zwyczajowych: wilcza wiśnia, wilcza jagoda, psinki, leśna tabaka, belladonna. Występuje w Europie, Afryce Północnej, Azji Zachodniej. Cała roślina jest trująca, ale największe stężenie trujących alkaloidów znajduje się w korzeniach i owocach. Za dawkę śmiertelną uznaje się zjedzenie już 10–20 owoców przez dorosłych i 3–4 przez dzieci. Pierwszymi objawami zatrucia jest silne pobudzenie i euforyczne halucynacje. Następnie pobudzenie nasila się aż do wystąpienia napadów szału, nierozpoznawania otoczenia, światłowstrętu, występują m.in. zaburzenia mowy, w końcu utrata przytomności i w skrajnych przypadkach zgon w wyniku porażenia oddechu podczas śpiączki. Jagody (owoce belladony) służyły niegdyś do trucia wilków, stąd nazwa wilcza jagoda.
Szalej jadowity (Cicuta L.)
Roślina z rodziny selerowatych, ale w przeciwieństwie do selera, nie polecamy spożywać szaleja jadowitego. Cała roślina jest bardzo silnie trująca, a szczególnie łodyga i kłącza. Zawiera toksyczny i trujący alkohol – cykutoksynę. Objawy zatrucia występują po około 20 minutach po spożyciu. Po czym poznacie, że ktoś właśnie zjadł szalej? Będzie miał ślinotok, pieczenie w jamie ustnej, mdłości, wymioty, rozszerzenie źrenic, drgawki, straci świadomość i będzie miał trudności w oddychaniu.
Tradycja literacka głosi, że wskutek otrucia cykutą zmarł między innymi Sokrates.
Modligroszek różańcowy (Abrus precatorius)
Wywodzi się z Indonezji, ale występuje we wszystkich krajach tropikalnych i subtropikalnych.
To niewielkie pnącze, o pierzastych liściach i wijących się pędach. Roślina wydaje jaskrawoczerwone nasiona, opatrzone w miejscu szwu czarną plamką. W Afryce Zachodniej używane są one do sporządzania naszyjników, w Indiach wyrabia się z nich różańce. W Ghanie nasiona modligroszku były niegdyś używane zamiast odważników do ważenia złota.
Trujące są przede wszystkim nasiona, w których zawarty jest abrin. Nasiona są powszechnie używane jako koraliki w biżuterii lub do produkcji niektórych lokalnych instrumentów muzycznych. Działanie abrinu jest bardzo podobne do działania rycyny, z tą różnicą że abrin jest około 75 razy mocniejszy...
Maniok jadalny (Manihot esculenta)
Kolejną niebezpieczną dla zdrowia rośliną jest maniok. Mimo to, znany w innych rejonach świata jako cassava czy yuca, bogaty w węglowodany maniok jest podstawą żywienia w wielu krajach. Najczęściej jego bulwy są suszone i przerabiane na mąkę lub granulki, czyli tapiokę. Jednak poza celami spożywczymi, z manioku wyrabia się np. kauczuk.
Niestety maniok zawiera duże ilości trującego cyjanku. W jednym kilogramie świeżych korzeni manioku znajduje się (w zależności od jego odmiany) od 20 do 100 mg cyjanku. Śmiertelna dawka dla człowieka to 50 mg. Dlatego zarówno jego liście jak i bulwy nie mogą być spożywane na surowo i bez odpowiedniego przygotowania. W celu usunięcia z nich szkodliwych substancji, obraną roślinę namacza się w wodzie przez ok. dobę
Tojad (Aconitum L.)Roślina z rodziny jaskrowatych, zwyczajowo bywa nazywana mordownikiem - z racji trujących właściwości. Ta całkiem ładna, roślina o fioletowych kwiatach zawiera akonitynę – substancję o działaniu przeciwbólowym, stosowaną także w małych dawkach w leczeniu. Ale w odrobinę większych potrafi zabić. Plemię Ainu, żyjące w Japonii i Rosji, nakładało tojad na czubek strzały podczas polowań, co skutecznie szybko uśmiercało zwierzynę. Dla człowieka trujące jest spożycie tojadu w większej ilości (ok. 20 ml), co może spowodować śmierć w ciągu 2-6 godzin.
Tojad uważany jest za najbardziej trującą roślinę europejską. Już samo zerwanie i podrażnienie skóry toksycznym alkaloidem znajdującym się we wszystkich częściach rośliny może spowodować zapalenie skóry i ciężkie zatrucie. Spożycie korzenia tojadu może być śmiertelne. Równie groźny jest tojad lisi porastający wąwozy i lasy łęgowe.
Barszcz Sosnowskiego (Heracleum sosnowskyi Manden.)
Barszcz niczym gigantyczny koper tyle tylko, że ma większe liście i białe kwiaty. Roślina niebezpieczna dla ludzi i zwierząt. Osiąga nawet 4 metry wysokości. Sok barszczu jest parzący, a sama roślina trująca i silnie alergizująca. Przeniesienie najmniejszej ilości soku do oczu może spowodować przejściową lub nawet permanentną ślepotę. Należy spodziewać się zapalenia skóry, pojawią się pęcherze, może dojść do zapalenia spojówek. Problemy skórne przypominają oparzenie, proces gojenie jest trudny i długotrwały
Blekot pospolity (Aethusa cynapium L.)
Występuje w prawie całej Europie, a także na Kaukazie i w Azji Zachodniej. W Polsce jest pospolity, aż po niższe położenia górskie.Ziele i kłącze zawierają toksyczne związki chemiczne. Powodują silne podrażnienie błon śluzowych przewodu pokarmowego, w większych dawkach powoduje paraliż współczulnego układu nerwowego. Objawami zatrucia są: brak apetytu, drgawki, rozszerzenie źrenic, zaburzenia równowagi, paraliż, śmierć. U świni obserwowano krwotok z płuc i silną biegunkę. Roślina ma gorzki i piekący smak, można jednak pomylić jej liście z podobnymi liśćmi (nać) pietruszki – blekot bowiem często rośnie w uprawach rolniczych jako chwast. Zwierzęta rzadko ulegają zatruciu tą rośliną, omijają ją bowiem ze względu na jej zapach i piekący smak
Bligia pospolita, aka (Blighia sapida)
Owoc ackee, w Polsce znanej pod nazwą bligii pospolitej, to popularny składnik w kuchni jamajskiej oraz krajach Afryki Zachodniej. Bligia ma gruszkowaty kształt i koralowy kolor. Jednak należy mieć pewność, że owoc jest dojrzały. W przeciwnym wypadku posiłek może być ostatnim, który zjesz w życiu! Niedojrzałe owoce zawierają niebezpieczną dla zdrowia toksynę, która wywołuje wymioty, zatrucia i może doprowadzić do śmierci. Dojrzały owoc ma intensywny, czerwony kolor. Bardzo ważne jest, by samoistnie pękł, ukazując swoje nasiona otoczone delikatnym miąższem. Dla stuprocentowej pewności najlepiej jednak wybrać gotowe, zapuszkowane owoce eksportowane najczęściej z Jamajki.
Durian właściwy (Durio zibethinus)
W krajach Azji Południowej durian to największy przysmak wśród owoców. Nie sposób przejść obok niego obojętnie ze względu na interesujący wygląd oraz specyficzny zapach, który wydziela. Ze względu na ten charakterystyczny odór przypominający mieszankę terpentyny, zepsutej cebuli i migdałów zakazuje się przewożenia owocu w środkach transportu publicznego czy przechowywania w hotelach.Z wyglądu durian przypomina owalną, najeżoną kolcami kulę. Dojrzały owoc osiąga dorodne rozmiary. Przeciętnie waży nieco ponad 3 kg. Esencja smaku duriana skrywa się pod twardą łupiną. Po przekrojeniu owocu widać delikatny, jasny miąższ o kremowej konsystencji i słodkim, lekko migdałowym smaku.Sięgając po duriana należy jednak odstawić wszelki alkohol. Jak dowiedli japońscy naukowcy z Uniwersytetu w Tsukuba, owoc poza bogactwem witamin zawiera też specyficzne siarczany, które uniemożliwiają metabolizm alkoholu w organizmie. Mieszanka owocu z alkoholem grozi więc silnym uszkodzeniem wątroby, a w drastycznych przypadkach śmiertelnym zatruciem alkoholowym.Owoc rośnie na wysokich drzewach osiągających nawet do 40 m. Spadający kolczasty owoc może zranić lub nawet zabić, dlatego uważany jest za "najniebezpieczniejszy owoc świata".
Alokazja amazońska (Alocasia ×amazonica nom. inv. Alocasia ×mortfontanensis André)
Zaliczana jest do roślin trujących. Nazwą tej rośliny nie należy się jednakże w ogóle sugerować, albowiem z Amazonią nie posiada ona kompletnie niczego wspólnego. Ojczyzną tej rośliny są natomiast wyspy należące do Archipelagu Malajskiego. Ze względu na swój bardzo ozdobny wygląd, dość często hoduje się ją zarówno w szklarniach, jak i w domach. Jest to bylina. Maksymalna wysokość, jaką potrafi osiągnąć wynosi około trzydziestu centymetrów. Trujący jest mleczny sok przez nią wydzielany. Zdecydowanie najbardziej dekoracyjne są liście alokazji amazońskiej. Są one bardzo duże i mają strzałkowaty kształt. Jeżeli chodzi natomiast o kwiaty, to są one zebrane w charakterystyczną kolbę i wydzielają bardzo przyjemny aromat. W domowych hodowlach jednakże bardzo rzadko się zdarza, aby roślina ta zakwitła. Ponadto nie należy ona do roślin najłatwiejszych w uprawie, ponieważ jest niesamowicie wymagająca odnośnie odpowiednich warunków. W niektórych częściach świata jak na Nowej Gwinei jej liście oraz łodyga są traktowane jako warzywo – trzeba je tylko wcześniej ugotować, co i tak jest dość ryzykowne, albowiem nawet po obróbce termicznej roślina nie traci całkowicie swoich trujących właściwości. Powyżej wymienione części są trujące także i na surowo – a to za sprawą wydzielanego przez nie soku mlecznego
Gelsemium sempervirens
Roślina strefy umiarkowanej i tropikalnej w Ameryce, wyst. W Gwatemali. W innych miejscach uprawiany jako pospolity krzew ogrodowy.Wszystkie części tej rośliny zawierają toksyczne związki nie powinny być spożywane. Sok może powodować podrażnienie skóry u osób wrażliwych. Dzieci zostały zatrute przez ssanie nektaru z kwiatów. nektar jest również toksyczny dla pszczół i powoduje śmierć.Pomimo zagrożeń, jest to popularna roślina w ogrodzie w cieplejszych obszarach
Oleander (Nerium L.)
Przedstawiciele (dwa gatunki) występują w stanie dzikim na obszarze śródziemnomorskim, podzwrotnikowym: Azja, Japonia, często przy wysychających korytach strumieni. Zatruć można się po spożyciu liści, pędów i kwiatów, które zawierają glikozydy nasercowe
Actaea pachypoda (Doll's-eyes, White Baneberry)
Naturalnie występuje w Ameryce Północnej. Owoce są bardzo trujące, cała roślina jest uważana za trującą dla ludzi. Jagody zawierają toksyny, które mają niekorzystny wpływ na ludzkie serce, mięśnie i są najbardziej trującą częścią rośliny. Spożycie owoców może prowadzić do zatrzymania akcji serca i śmierci. Owoce są nieszkodliwe dla ptaków. Indianie i osadnicy wykonywali herbatę z korzeni tej rośliny w celu uśmierzenia bólu porodu.
Bieluń dziędzierzawa (Datura stramonium L.)
Pochodzi z Meksyku, rozprzestrzenił się w wielu regionach świata. Obecnie występuje w całej Eurazji i Ameryce Północnej. W Polsce występujący pospolicie. Roślina jest silnie trującym chwastem ruderalnym (wszystkie części rośliny po spożyciu są niebezpieczne). Zatrucia przypadkowe zdarzają się niekiedy u dzieci, nierzadko u młodzieży eksperymentującej ze środkami odurzającymi. Dla kilkuletniego dziecka spożycie, i zwykle rozgryzienie 5-10 nasion jest w stanie zakończyć się śmiercią. Dla dorosłego człowieka staje się niebezpieczne spożycie 15-25 nasion. Mimo silnych halucynacji efekty są nieprzyjemne z powodu znacznych efektów ubocznych. Eksperymenty z rośliną kończą się zwykle na jednej lub kilku próbach. Bywa, że spożyta zostaje zbyt silna dawka, co prowadzi do hospitalizacji lub śmierci.
Konwalia majowa (Convallaria majalis L.)
Wszystkie części rośliny są trujące, przy czym szczególnie wrażliwe na zatrucia są dzieci. Opisano zatrucia śmiertelne u dzieci po zjedzeniu kilku jagód czy wypiciu wody z wazonu, w którym stał bukiet konwalii. Trujące są także perfumy z konwalii (m.in. do zatrucia śmiertelnego doszło po zastosowaniu lewatywy z użyciem gliceryny perfumowanej wyciągiem z konwalii). Konwalia powoduje także zatrucia wśród zwierząt, zwłaszcza gęsi i kaczek, rzadziej i tylko po spożyciu dużej ilości – koni i bydła. Udokumentowano także padnięcie psa po zjedzeniu liści konwalii. Zatrucie objawia się u ludzi i zwierząt zaburzeniami w czynnościach przewodu pokarmowego (nudności, wymioty i biegunka), bólami i zawrotami głowy, ogólnym osłabieniem, zaburzeniem postrzegania barw (wszystko zdaje się być żółte) oraz pracy serca. Dochodzi do zaburzeń rytmu serca, spadku ciśnienia tętniczego, częste są zaburzenia gospodarki potasem (hipokaliemia lub hiperkaliemia), w ciężkich przypadkach śmierć następuje w wyniku zapaści przez migotanie komór. Kontakt skóry z liśćmi może wywołać u osób wrażliwych słabe podrażnienia. Także proszek z wysuszonego ziela działa drażniąco na błony śluzowe nosa, powodując kichanie i dlatego praca z surowcem zielarskim wymaga stosowania masek z wilgotnej gazy.
Cis pospolity (Taxus baccata L.)
Występuje naturalnie w Europie; na północy do południowej Skandynawii, na wschodzie do Iranu (w Azji) oraz w północnej Afryce. Największe osobniki znane są z Kaukazu i Szkocji (Fortingall), gdzie osiągają do 32 m wysokości i 9 m obwodu pnia.
Cis pospolity rośnie w Polsce w stanie dzikim i często jest sadzony jako krzew ozdobny w parkach, ogrodach na cmentarzach, zawiera toksyczną taksynę i inne szkodliwe substancje. Z tego względu jest bardzo niebezpieczny nie tylko dla ludzi, ale również dla zwierząt. Znany jest przypadek padnięcia konia w pięć minut po zjedzeniu igieł i gałązek cisa.
Cis pospolity to zimozielona roślina iglasta w postaci niewysokiego drzewa lub krzewu. Jest gatunkiem objętym ścisłą ochroną gatunkową. Najliczniej rośnie na Pojezierzu Pomorskim i Śląsku, w Małopolsce, Podkarpaciu oraz Górach Świętokrzyskich. Zawiera substancje, które są wykorzystywane do produkcji leków przeciwnowotworowych.
Ma właściwości trujące. Toksyczne są wszystkie części rośliny (zwłaszcza igły i nasiona), poza charakterystyczną, czerwoną osnówką nasienia. Trucizna uszkadza serce, nerki i ośrodkowy układ nerwowy, u kobiet w ciąży wywołuje poronienie.
Glistnik jaskółcze ziele (Chelidonium majus L.)
To gatunek pospolity w całej Polsce. Roślina o bogatym składzie chemicznym. Jej sok w medycynie ludowej służy do leczenia kurzajek.Zdarzają się zatrucia spowodowane spożyciem dużej ilości glistnika lub jego przetworów. Przytrafiają się one narkomanom próbującym stosowania glistnika w zastępstwie maku lekarskiego oraz osobom, które nadużyją leków z alkaloidami glistnika. Toksyczne działanie mają alkaloidy izochinolinowe. Objawem zatrucia jest ból i pieczenie w jamie ustnej, ślinotok, ból brzucha i biegunka, czasem krwawa. W ostrych przypadkach zdarzają się zawroty, zaburzenia świadomości (do głębokiej śpiączki włącznie), spadek ciśnienia tętniczego, tachykardia. Najpoważniejsze objawy dotyczą zaburzeń funkcji układu krążenia, do zapaści włącznie. Zarejestrowano przypadki zatruć śmiertelnych (w przypadku dzieci). W przypadku spożycia glistnika należy jak najszybciej podać osłaniająco białko jaja kurzego lub chude mleko, a następnie wykonać płukanie żołądka. Sok glistnika może powodować także podrażnienie skóry (pieczenie, obrzęk, owrzodzenie) oraz spojówek (pieczenie, łzawienie). Zatrucia zwierząt w zasadzie się nie zdarzają, ponieważ te unikają glistnika z powodu nieprzyjemnego zapachu i smaku. Sporadycznie u bydła obserwowano po spożyciu dużych dawek ślinotok, senność, chwiejny chód i silne pragnienie. Dawki do 0,5 kg zielonej masy glistnika nie powodowały jednak objawów zatrucia
Śnieguliczka (Symphoricarpos Duhamel)
Ma białe owoce, których sok powoduje na skórze zmiany o charakterze uczuleniowym. Połknięcie kilku owoców przez małe dziecko może wywołać biegunkę i zaburzenia układu nerwowego (najpierw pobudzenie, potem senność i zaburzenia świadomości).
Wawrzynek wilczełyko (Daphne mezereum L.)
Cała roślina jest bardzo silnie trująca. Zjedzenie 10-12 dojrzałych owoców może spowodować śmierć dorosłego człowieka, dla dziecka nawet 1-2 owoce mogą być śmiertelne. Ma słodko-cierpki smak. Pierwszymi objawami zatrucia jest pieczenie i drętwienie ust, puchnięcie warg, krtani i twarzy, ślinotok, chrypka oraz trudności w połykaniu. Potem pojawiają się silne bóle brzucha i głowy, odurzenie, skurcze, wymioty i krwawe biegunki. Śmierć występuje wskutek zatrzymania krążenia (zapaść). Roślina działa szkodliwie również na skórę i błony śluzowe; już sam kontakt z nią, bez doustnego spożycia, może powodować zaczerwienienie i obrzęki oraz pojawienie się pęcherzy na skórze
Trzmielina pospolita, t. zwyczajna (Euonymus europaeus L.)
Roślina silnie trująca: wszystkie części rośliny, ale przede wszystkim owoce. Zatrucie trzmieliną zwyczajną powoduje osłabienie, wymioty, biegunkę, dreszcze, konwulsje, zaburzenia w pracy serca, paraliż, a w końcu śmierć. Za śmiertelną dla dorosłego człowieka dawkę uważa się 35 owoców.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Trzmielina_pospolita
Kalina koralowa (Viburnum opulus L.)
Na zawarte w owocach trujące związki wrażliwe są małe dzieci, także bydło i konie, przy czym objawy zatrucia występują tylko po spożyciu dużych ilości owoców. Według niektórych autorów także kora i liście są lekko trujące. Objawami zatrucia jest rozszerzenie źrenic oraz ostry nieżyt przewodu pokarmowego z mdłościami, wymiotami, ewentualnie biegunką. W skrajnych przypadkach dochodzą do tego zaburzenia świadomości i rytmu serca, duszności, zaburzenia mowy, pojawienie się krwi w moczu w wyniku uszkodzenia nerek, w końcu nawet utrata przytomności i śmierć. Zwykle jednak zatrucia kaliną mają łagodny przebieg. Według niektórych autorów owoce po przetworzeniu, zwłaszcza po przegotowaniu, są nieszkodliwe i nadają się do spożycia.
Ligustr pospolity (Ligustrum vulgare L.)
Popularna roślina na żywopłoty o czarnych błyszczących jagodach. Zjedzenie zaledwie kilku owoców wywołuje nudności, obfite wymioty, bóle brzucha i gwałtowną biegunkę. W większej ilości mogą spowodować drgawki a nawet zapaść.
Wiciokrzew, suchodrzew (Lonicera L.)
Bardzo groźne jest zjedzenie nawet kilku owoców. Typowe objawy to: wymioty, biegunka, zaburzenia rytmu serca i oddychania.
Lek i trucizna w jednym ? wszystko zależy od dawki.
ARNIKA GÓRSKA (ARNICA MONTANA)
Pod ochroną; równorzędnego surowca dostarcza ARNIKA ŁĄKOWA (ARNICA CHAMISSONIS). Wieloletnia bylina o wysokości 40-60 cm, kwitnie od czerwca do sierpnia. Jej kwiaty, wyrastające pojedyńczo na każdej łodyżce, są bardziej pomarańczowe niż żółte i mają średnicę 6-8 cm. Służy do leczenia stłuczeń, spuchnięć i wszelkiego rodzaju sińców oraz wylewów. Przedawkowanie leku z arniki może spowodować wymioty, bóle głowy, a nawet utratę przytomności.
BAGNO ZWYCZAJNE (LEDUM PALUSTRE)
Pod ochroną. Krzew o wysokości do 1,5 m, kwiaty białe. W okresie kwitnienia oszałamia zapachem, ale i truje pyłkiem. Szkodliwe substancje zachowuje nawet po wysuszeniu. Początkowe objawy zatrucia przypominają upojenie alkoholem, może spowodować bóle i zawroty głowy. Nektar z bagna jest trujący dla pszczół, groźny też jest dla gryzoni. Odwarem tępiono pluskwy i wszy, świeże i pachnące służyło do odstraszania moli. W niektórych krajach piwo zaprawiano bagnem zamiast chmielem.
BIELUŃ DZIĘDZIERZAWA (DATURA STRAMONDIUM)
Roślina jednoroczna, o wysokości do 100 cm. Liście duże, do 20 cm długości, kwiaty białe, pojedyncze. Wydziela niezbyt przyjemny zapach. Silnie trująca jest cała roślina, zwłaszcza młoda (w tym też nasiona, którymi często zatruwają się dzieci). Nektar z bielunia jest śmiertelny dla pszczół, nalewką z bielunia tępi się mszyce i kleszcze. Bezpiecznie mogą go jeść jedynie króliki, które we krwi i wątrobie wytwarzają związki rozkładające alkaloidy bielunia. Odpowiednio spreparowanych liści używa się do wyrobu papierosów dla astmatyków. Bieluń był jednym ze składników maści czarownic. Bieluń dziędzierzawa odurza już swoim mocnym, słodkawym, bardzo charakterystycznym zapachem. Jednak dla osób eksperymentujących ze środkami odurzającymi to za mało, dlatego najczęściej sięgają po brunatno-czarne nasiona bielunia dziędzierzawy, potocznie nazywane „haszyszem Targówka”. Wykazują one silne właściwości narkotyczne, za które odpowiadają alkaloidy tropanowe: hioscyjamina, atropina i skopolamina. Porażają one zakończenia nerwów przywspółczulnych autonomicznego układu nerwowego, doprowadzając do pojawienia się niepokojących objawów. To właśnie nasiona wykazują najsilniejsze działanie narkotyczne i trujące, choć takie właściwości mają także pozostałe części rośliny.Zawarte w bieluniu alkaloidy tropanowe mogą spowodować atak psychotyczny. Odurzający stan może się skończyć hipotermią, porażeniem ośrodka oddechowego i głęboką śpiączką. W niektórych przypadkach zatrucie daturą może doprowadzić do śmierci. Bieluń dziędzierzawa oprócz właściwości halucynogennych posiada także działanie lecznicze, które wykorzystuje się na całym świecie. W medycynie ajurwedyjskiej bieluń traktowany jest jako antidotum na wszelkie dolegliwości. Zaleca się go m.in. na wrzody, reumatyzm, dnę moczanową, rwę kulszową, obrzęki i bóle zębów. W Nigerii ekstrakty z nasion mieszane z olejem palmowym stosuje się w formie okładów w miejsca dotkliwych ukąszeń insektów. Inne nazwy bielunia to bieluń jadowity, cygańskie ziele, czarowne ziele, durna rzepa, pindyrynda, świńska wesz. W Turcji stosuje się go przy problemach żołądkowo-jelitowych, hemoroidach, w zapaleniu oskrzeli, trądziku i egzemach. Meksykańscy Indianie wywarem z bielunia łagodzili bóle porodowe. W Japonii znalazł zastosowanie przy kardiomiopatiach i chorobie Parkinsona.
BLEKOT POSPOLITY (AETHUSA CYNAPIUM)
Podobny z wyglądu do kwitnącej pietruszki. Wydziela specyficzny, obrzydliwy zapach. Zwierzęta go unikają. Ludzie też powinni, ale najwyraźniej tego nie robią, skoro o kimś opowiadającym brednie mawiano: "Najadł się blekotu". Trujący, ale w homeopatii stosuje się go czasem jako lek przeciwskurczowy. Działanie i zastosowanie: Blekot przejawia działanie przeciwbólowe, przeciwskurczowe i słabo uspokajające
BYLICA PIOŁUN (ARTEMISIA ABSINTHIUM)
W Polsce występuje 10 gatunków bylic. Piołun jest byliną o wysokości od 1 do 2 m i ma drobniutkie jasnożółte kwiatki. Stosuje się go w chorobach przewodu pokarmowego, chorobach kobiecych, przy leczeniu wątroby, jako środek żółciopędny oraz przeciwko robakom. Wyciąg z piołunu doskonale usuwa też z rąk smary i oleje. Jest składnikiem absyntu, odpowiedzialnym za ów charakterystyczny, gorzki smak. Długie picie absyntu może spowodować tzw. epilepsję bylicową: napady padaczki, zakłócenia psychiczne i nerwowe. Szkodliwy zwłaszcza dla kobiety w ciąży. Żółciopędne, pobudza wydzielanie soku żołądkowego,rozkurcza mięśnie gładkie przewodu pokarmowego, poprawia apetyt, przeciwpasożytnicze, pobudza przemianę materii
GORCZYCA POLNA (SINAPIS ARVENSIS)
Trująca dla koni, bydła i drobiu, zarówno w stanie świeżym i jako siano. Proszkiem gorczycowym tępi się mszyce, gąsienice i ślimaki. Gorczyca polna dawniej była używana częściej niż dziś. Nasiona wykorzystywano do wytwarzania musztardy czy oleju, w medycynie naturalnej uzyskiwano z niej środek leczniczy do łagodzenia objawów nieżytu żołądka. Niestety, ze względu na swoje toksyczne właściwości w zbyt dużych ilościach, nie jest dziś praktycznie stosowana w celach leczniczych.
GRĄŻEL ŻÓŁTY (NUFAR LUTEM)
Zwany również nenufarem. Ma piękne żółte kwiaty i charakterystyczne liście, przypominające kształtem talerzyki. Podlega całkowitej ochronie. Alkaloidy znajdujące się w roślinie działają porażająco na korę mózgową, ale w homeopatycznych dawkach stosuje się grążel na uspokojenie (koi histerię).
GRZYBIEŃ BIAŁY (NYMPHAEA ALBA)
Zwany też lilią wodną. Jeszcze piękniejszy od grążela, ma białe kwiaty. Był jednym z ulubionych motywów sztuki secesyjnej (przełom XIX i XX wieku). Objęty częściową ochroną. Podobnie jak w przypadku grążela, znajdujące się w nim alkaloidy porażają korę mózgową, ale stosowane w dawkach homeopatycznych pobudzają pracę serca.
JAŁOWIEC SAWINA (JUNIPERUS SABINA)
W ziołolecznictwie ludowym używany przeciwko wszom, pluskwom i molom, a także jako środek poronny. Sok z szyszkojagód może wywoływać podrażnienia skóry, a spożycie olejku sawinowego może być zabójcze dla człowieka.
JASKRY (rodzaj RANUNCULUS)
W Polsce występują 22 gatunki jaskrów. Wszystkie są trujące, wszystkie kwitną na biało bądź na żółto i rosną głównie na terenach podmokłych. Najbardziej niebezpieczny jest jaskier jadowity i jaskier ostry (przy czym po wysuszeniu substancje toksyczne ulegają rozkładowi).
KĄKOL POLNY (AGROSTEMMA GITHAGO)
Pospolity chwast zbożowy. Toksyczne są nasiona - po ich spożyciu występują objawy zatrucia, mdłości, bóle głowy, zaburzenia rytmu serca, a nawet śpiączka. Jeśli nasiona zostaną zmielone razem z ziarnem, wówczas mąka może być niebezpieczna dla ludzi.
KOPYTNIK POSPOLITY (ASARUM EUROPAEUM)
Pod ochroną gatunkową. Roślina wieloletnia, wyrasta najwyżej 5-10 cm ponad ziemię. Trująca jest cała roślina. W dawnym ziołolecznictwie stosowana jako lek wykrztuśny. Zwierzęta ją omijają.
KOSACIEC ŻÓŁTY (IRIS PSEUDOACORUS)
Zwany irysem. Trujący jest sok wyciśnięty z rośliny - powoduje on wymioty, biegunkę i nudności. Zarazem jednak z kłączy kosaćca przygotowuje się leki wykrztuśne i przeciwmigrenowe. Stosuje się go też przy nudnościach i wymiotach oraz przy częstym zwracaniu pokarmu u niemowląt.
LULEK CZARNY (HYOSCYAMUS NIGER)
Silnie trująca jest cała roślina, zarówno świeża, jak i suszona. Charakterystycznym objawem zatrucia lulkiem są halucynacje. Stosowano go jako trutkę na szczury i myszy w spichlerzach, ale też i do wzmacniania piwa. Pliniusz radził wdychać dym z palonego lulka na uśmierzenie bólu zębów, a w średniowieczu stosowano lulek do znieczuleń. W homeopatii używano go jako leku na uspokojenie, czasem przeciwbólowo przy silnych bólach gośćcowych, zapaleniach korzonków i nerwobólach. Był też składnikiem maści czarownic.
MAK POLNY (PAPAVER RHOEAS)
Toksyczny tylko podczas kwitnienia, dojrzałe nasiona są zupełnie nieszkodliwe. Jest cennym lekiem w schorzeniach dróg oddechowych. Medycyna ludowa używa kwiatów maku polnego do uspokajania niemowląt. Narkotyki otrzymuje się z maku lekarskiego (papaver somniferum) - OPIUM.
MANDRAGORA LEKARSKA (MANDRAGORA OFFICINARIUM)
Jest byliną wyrastającą do 60 cm wysokości, o krótkiej łodydze i zielonkawobiałych kwiatach. Roślina silnie trująca, działa jako narkotyk, środek nasenny i uśmierzający ból. W starożytności podczas operacji trzymano przed nosem chorego świeżo przełamany korzeń mandragory jako środek znieczulający.
MIŁEK WIOSENNY (ADONIS VERNALIS)
Bylina o dużych, cytrynowożółtych kwiatkach, spotykana najczęściej w ogrodach, w stanie dzikim bardzo rzadko. Objęty jest całkowitą ochroną. Duże dawki powodują nudności, zawroty głowy, drgawki, zapaść. Jest jednym ze słabszych i rzadziej stosowanych leków nasercowych.
NAPARSTNICA PURPUROWA (DIGITALIS PURPUREA)
Roślina znajdująca się pod ochroną, występująca w dzikim stanie tylko w Karpatach. W ogrodach hoduje się jej różnokolorowe wersje. Silnie trująca, działa porażająco na mięsień sercowy. Leki wyrabiane z użyciem naparstnicy stosuje się w niewydolności krążenia. Jedna z ulubionych trucizn Agaty Christie.
OSTRÓŻKA (rodzaj DELPHINIUM)
W stanie dzikim rośnie na łąkach i halach górskich, choć z uwagi na dekoracyjność ostróżki hoduje się ją również w ogrodach. Toksyczna jest cała roślina (w szczególności nasiona). Stosuje się ją do zwalczania rozmaitych szkodników - miodówki, gąsienic, larw chrząszczy. Dostępna w handlu jako Delacet, płyn przeciw wszawicy. U człowieka wywołuje zatrucie.
OSTRZEŃ POSPOLITY (CYNOGLOSSUM OFFICINALE)
Roślina dwuletnia, o niemiłej mysiej woni, wyrastająca do 100 cm, o kwiatach brunatnoczerwonych (rzadziej białawych lub czerwonawych). Świeże liście mają odpędzać szczury i owady, korzeń znalazł swoje zastosowanie w farbiarstwie. Młode liście, mimo wstrętnego zapachu, w niektórych krajach alpejskich używane są na sałatę. Zarazem jednak ostrzeń odpowiedzialny jest za uszkodzenia wątroby i działanie rakotwórcze.
POKRZYK WILCZA JAGODA (ATROPA BELLADONNA)
Zwany również czarną jagodą albo belladonną. Bylina osiągająca wysokość 1,5 m, o liściach dł. do 15 cm, wyrastających parami. Kwiaty brunatno fioletowe, owoc podobny do czarnej wiśni. Toksyczność pokrzyku maleje w krajach ciepłych. W Meksyku Indianie stosują pokrzyk przeciwko zatruciom grzybami, w niektórych krajach dodawano korzeń pokrzyku do wódki lub do piwa (jak w Wirtembergii), celem zwiększenia właściwości oszałamiających alkoholu. Nazwę "belladonna" zawdzięcza pokrzyk włoskim damom epoki renesansu, które zakraplały sobie nią oczy i dzięki zawartości atropiny w tej roślinie osiągały efekt rozszerzonych źrenic. Również składnik maści czarownic
PSIANKA ZIEMNIAK (SOLANUM TUBEROSUM)
Zwana popularnie ziemniakiem lub kartoflem. Jest rośliną trującą, zawiera bowiem we wszystkich organach glikoalkaloid solaninę. Bulwy zawierają jej śladowe ilości, jednak pod wpływem światła zawartość solaniny wzrasta, zwłaszcza w kiełkach, do 5% (przy czym dawka większa od 0,02 jest szkodliwa dla zdrowia!). W lecznictwie używa się soku ze świeżych bulw (najlepiej z odmian o skórce czerwonej) oraz czystej skrobi.Z ziemniaków uzyskuje się krochmal, dekstrynę, mąkę ziemniaczaną, a także alkohol oraz chipsy.
RZEŻUCHA ŁĄKOWA (CARDAMINE PRATENSIS)
W dużej ilości niebezpieczna dla bydła i koni, nie jest toksyczna jako susz. Hodowana w domach (na ligninie) chroni przed katarem, ale jej nadmiar może uszkadzać nerki i powodować krwiomocz, stąd zaleca się nie więcej niż 3 łyżki dziennie.
STARZEC ZWYCZAJNY (SENECIO VULGARIS)
W Polsce rosną 23 gatunki starców. Niektóre z nich, podobnie jak OSTRZEŃ POSPOLITY, zawierają alkaloidy powodujące uszkodzenia wątroby, a nawet mające działanie rakotwórcze.
SZALEJ JADOWITY (CICUTA VIROSA)
Jedna z najbardziej trujących roślin. Osiąga od 60 do 120 cm wysokości, kwitnie na biało. Wszystkie części tej rośliny zawierają cykutoksynę wywołującą drgawki, porażenie ośrodka mózgowego i śmierć. W stanie suszonym szalej zachowuje wszystkie swoje toksyczne właściwości. Przyrządza się z niego płyn do spryskiwania drzew i krzewów zaatakowanych przez szkodniki. Prawdopodobnie cykutą, którą musiał wypić Sokrates, był właśnie szalej.
SZCZYWÓŁ PLAMISTY (CONIUM MACULATUM)
Silnie trujący. Ma silny, podobny do mysiego, wstrętny zapach. Zwierzęta go unikają. Dawniej stosowano go do opryskiwania roślin zaatakowanych przez gąsienice i larwy owadów.
WILCZOMLECZE (rodzaj EUPHORBIA)
W Polsce rośnie 19 gatunków, za najbardziej trujące uważa się wilczomlecz ogrodowy, obrotny, lancetowaty i sosnkę. Sok wilczomlecza może spowodować zapalenia skóry, pęcherze i owrzodzenia.
WROTYCZ POSPOLITY (TANACENTUM VULGARE)
Okazała roślina o wysokiej łodydze, z drobnymi, intensywnie żółtymi kwiatkami. Stosowany przeciwko wszom, pluskwom, molom, pchłom. Kwiaty wrotyczu są bardzo dekoracyjne i często zbiera się je do suchych bukietów.
ZIMOWIT JESIENNY (COLCHICUM AUTUMNALE)
W dzikim stanie występuje rzadko i tylko na południu Polski. Kwitnie pod koniec lata i wczesną jesienią, a jego kwiaty są bardzo okazałe i przypominają kwiaty szafranu. Jest pod ochroną. Najbardziej toksyczne są bulwy oraz nasiona, z których otrzymuje się kolchicynę, używaną w hodowli roślin do wywołania mutacji. Unikają go konie i bydło, dla których jest trujący. Niewrażliwe są za to na niego owce i kozy, ale po zjedzeniu tej rośliny ich mleko staje się toksyczne.
ŻYCICA ROCZNA (LOLIUM TEMULENTUM)
Znana już w starożytności jako trujący chwast - jednak to nie sama życica jest trująca, ale grzybek Endocondium temulentum, który zanieczyszczając do 96% ziaren życicy, powoduje powstawanie w nich alkaloidów i związków cyjanogenowych. Życica występuje głównie w owsie, jęczmieniu i pszenicy, ale dzięki lepszemu czyszczeniu ziaren zbóż zatrucia należą już do rzadkości. Dawniej zatruwano się chlebem (zanieczyszczona mąka) i piwem (życica w jęczmieniu).
Inne trucizny pochodzenia roślinnego:
GRZYBY
KURARA
Ciemnobrązowy, rozpuszczalny w wodzie ekstrakt z lian kulczyby (Strychnos toxifera), która rośnie w Ameryce Południowej. Jest bardzo trującą mieszaniną ok. 40 alkaloidów. Dawniej używana była przez Indian do wyrobu zatrutych ostrzy strzał. Działa porażająco na mięśnie szkieletowe (tkanka mięśniowa) kolejno: mięśni twarzy, brzucha, kończyn i przepony. Obecnie część jej alkaloidów jest stosowana w medycynie jako lek zwiotczający mięśnie oddechowe.
OPIUM (LAUDANUM)
Sok mleczny, otrzymywany z niedojrzałych makówek maku lekarskiego (papaver somniferum), tężejący na powietrzu. Jest silnym narkotykiem - zawiera 40 różnych alkaloidów na czele z morfiną, której pochodną jest heroina. Morfina działa przeciwbólowo, ale i uzależniająco, w związku z czym przepisywanie i aplikowanie leków z morfiną regulują ostre przepisy prawne. Zabójczy jest dym z opium w dużym stężeniu (np. w zamkniętym pomieszczeniu). Wywołuje halucynacje, tym straszniejsze, im większe jest stężenie dymu, ofiary umierały po prostu ze strachu (opisał to już dawno temu w jednym ze swoich opowiadań A. Conan Doyle).
PESTKI BRZOSKWIŃ
Silna trucizna, w starożytnym Egipcie używana nawet do wykonywania wyroków śmierci ("kara brzoskwiń").
SPORYSZ (CLAVICEPS PURPUREA)
Grzyb-pasożyt żyta, mający postać czarnofioletowych, wydłużonych niby-ziaren. Sporysz jest jednocześnie lekiem i trucizną. Zjedzenie chleba upieczonego z mąki zanieczyszczonej sporyszem może wywoływać wymioty, nudności, bóle brzucha, drżenie rąk a nawet poronienia. Natomiast preparaty ze sporyszu w odpowiednich dawkach stosowane są w leczeniu chorób kobiecych i migreny, niektóre mają także działanie przeciwbólowe i poronne.
Zioła w/g starych ,,przekazów,, i ludowych wierzeń
Biedrzeniec anyż – stosowano przeciw morowemu powietrzu, dawano go także krowom w paszy, by te nie traciły mleka, stosowano również na bóle jamy brzusznej, przeciwko febrze oraz dla wzmocnienia jako lek profilaktycznyBieluń – ziele stosowane w praktykach szamańskich, pomagało osiągać wizje, wywoływało efekt latania, ponadto służyło jako afrodyzjak; dym z palonego bielunia wwąchiwano przy astmie lub dusznościach, stosowano na opuchlizny, obrzmienia, reumatyzm
Boże drzewko – noszone przy sobie chroniło przed czarami
Bydrycz - stosowany przeciw morowemu powietrzu
Bylica – ziele to noszono podczas obchodów kupalnych zarówno na głowie w postaci wieńców (przez co głowa miała nie boleć przez cały rok), jak i przewiązane w pasie; chroniła przed demonami (szczególnie wodnymi), okadzanie nią odpędzało chmury i burze
Ciemierzyca – wwąchiwany likwidował ból głowy, spożywany wraz z miodem uwalniał od glist
Czartopłoch – tak nazywano wszelkie rośliny kolczaste, które to miały właściwości odwracające i odstraszające wszelkie zło
Czosnek - przeciw demonom, czarom, urokom, ma właściwości oślepiające, dlatego niezwykle skuteczny przeciw urocznemu oku
Dziewięciornik (przywrot) – roślina ta niosła małżeńską zgodę i miłość, potrafiła przywrócić miłość, włożona do kąpieli dzieci uwalniała je od złej przygody ze względu na kształt liści stosowano przy leczeniu chorób serca
Dziurawiec – ziele noszone przy sobie chroniło przed czarami i złymi duchami, rozkładano je także w izbie, gdzie leżało niemowlę, co miało chronić je przed bogunkami; stosowany przeciw chorobom, w których pojawiała się krew
Dzwonki – kwiaty te broniły przed boginkami
Fiołek – 3 listki zerwane podczas pełni noszono przy sobie, co miało zapewnić powodzenie oraz miłość płci przeciwnej
Glistnik (rosopaść) – stosowany przeciwko brodawkom, liszajom, a także febrze
Głóg - jego kolce wbijano pod język lub w pępek nieboszczykowi podejrzanemu o wampiryzm
Gwiazdosz – rosnące obok domu oddalało od niego wszelkie nieszczęścia, przynosiło zaś szczęście i pomyślność
Jagoda – leczyła rozstroje żołądka
Jałowiec - strzegł obejścia przed czarownicami, wkładany był wraz z wierzbą do rózgi wiosennej, dym z niego działa jako środek ochronny
Jemioła – kładziono ją dzieciom do kolebki, by odgonić złe sny i wszelkie demony; przy ścinaniu jemioły obowiązywał pewien zwyczaj: nie wolno było ściąć rośliny żelazem ani tknąć jej gołą ręką póki się nie zeszło z drzewa, a po zejściu z niego nie można było położyć jej na gołej ziemi – w innym przypadku roślina traciła swą moc; stosowano ją przy leczeniu kołtuna
Kalina – świeżo zerwany kwiat tej rośliny i przyłożony do serca, uspokajał miłosne cierpienia
Kopytnik – ze względu na swój kształt, leczył dolegliwości związane z nerkami oraz uszami, także używany przeciw epilepsji
Korzeniówka (leśna śmierć) – kto ujrzał to ziele, ten dozna w nadchodzącym roku (do okresu Godów) ciężkiej choroby lub innego nieszczęścia, natomiast jeśli ktoś zerwie tę roślinę, tego do Godów czeka niechybna śmierć; klątwy ziela nie da się w żaden sposób odwrócić
Kozłek – noszenie jego chroniło dziewczynę od pokus (utraty wianka), ponadto gdy potarło się nim jakąś rzecz (lub osobę) wzbudzającą w kimś uczucia, osoba ta zmieniała swe uczucia wobec tej rzeczy z miłości w nienawiść
Krwawnik – stosowany przeciw chorobom, w których pojawiała się krew
Leszczyna - chroniła przed piorunem, także z jej pomocą zaklinano duchy oraz poszukiwano skarbów
Lubczyk – korzeń lubczyku noszono na szyi w celu przyciągnięcia miłości, dziewczęta sporządzały także z niego napój miłosny, dodając go do herbaty swemu wybrankowi, co niechybnie miało wzbudzić w nim wielkie uczucie wobec owej dziewczyny
Lulek czarny – ziele używane w praktykach szamańskich; pomocny w leczeniu zębów, liście przykładano do ran i wrzodów
Mak - chronił przed duszami zmarłych i upiorami
Marzanka – ziele tej rośliny wkładano pod poduszkę dzieciom, jej aromatyczny zapach miał odstraszać czary, złe sny czy zmory
Obrazki plamiste (Arum maculatum L.) – ziele to wieszano na szyi dla pozyskania miłości, wkładano je pod próg i do kołysek niemowląt, by chronić je przed duchami
Oset - położony w pościeli obłożnie chorego, chroni go od wszelkiego zła
Pięciornik – liście łodygi suszono i okadzano nimi chore oczy, w ten sam sposób leczono urok
Piołun – chronił przed demonami znajdującymi się w wirze powietrznym; stosowany przeciwko febrze oraz chorobom żołądka, jego dłuższe używanie prowadziło do rozstroju nerwowego
Piwonia – korzeń tego ziela zawieszony u szyi lub też sproszkowany i dodany do kąpieli, miał chronić przed epilepsją, korzeń włożony do dziecięcej kolebki chronił dziecko przed lękami i urokiem
Podbiał – stosowano do przyspieszenia gojenia ran, wrzodów, itp., pomocny przy chorobach dróg oddechowych
Ponętka – ziele to przyciągało wielbicieli
Pokrzyk – ziele stosowane w praktykach szamańskich; leczył reumatyzm, konwulsje
Pokrzywa – stosowano ją jako broń przeciw wszelkiego rodzaju demonom oraz wszelkiemu złu, stosowana jako broń magiczna, chroniła przed burzą i piorunami; ponadto leczyła kolki
Prawoślaz – dzięki swej śluzowatości, uchodził jako lek łagodzący i gojący, leczono nim rany oraz kaszel
Rosiczka – podobno miała być znana kapłanom starosłowiańskim; odbierała efekt czarom, używana także jako ziele miłosne
Rozchodnik – używano go do odpędzenia burzy
Róża (dzika) - jej ciernie zatknięte w oknach i drzwiach chroniło przed upiorami
Rzepik – stosowany przeciw chorobom wątroby
Rumianek – zerwany o północy i, odpowiednio przyrządzony, zakopany pod domem ukochanej osoby, miał wywołać w niej gorące uczucie (patrz dział zaklęcia, p. wzbudzanie uczuć)
Ruta – stosowana przeciwko czarom i czarownicom, demonom
Siódmaczek leśny – zerwany w milczeniu o północy w miesiącu maju, pomagał odnaleźć magiczny kwiat paproci; ponadto ziele pomocne przy odwracaniu uroków (patrz dział sztuka leczenia, p. odwracanie uroków)
Szczeć pospolita (czarci pazur, pazurki) – ziele to miało moc przyciągania gromów, dlatego dbano, by nie rosło w pobliżu domostwa
Ślaz – dzięki swej śluzowatości, uchodził jako lek łagodzący i gojący, leczono nim rany oraz kaszel
Tarnina - jej ciernie zaszyte w odzież chroniły przed czarami, zatknięta w oknach i drzwiach chroniła przed upiorem
Tasznik – stosowany przeciw krwawieniom
Tojad – noszony przy sobie chronił od demonów pojawiających się w wirze
Wilcze łyko – stosowany jako środek przeciwbólowy
Wilczomlecz – przyrządzano z niego miłosny napój: 3 krople soku z wilczomlecza rozpuszczano w szklance wody i dawano do wypicia ukochanej osobie
Wrotycz – kąpiel w wywarze z tego ziela odczarowywała zadany lubczyk; okadzano nim dzieci, chcąc uchronić je od wszelakich złych przygód
Żarnowiec miotlasty – zebranym podczas pełni zielem okadzano miejsca nawiedzane przez zmory
Żebrzyca (smlod) – mieszkanie pokropione wywarem z ziela odwracało niepowodzenia mieszkańców
Żywokost – pomocny przy leczeniu złamanych kości
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz