,,Rozpoznanie wpływu czynników psychologicznych na choroby ogólnomedyczne wymaga udokumentowania istniejącej choroby somatycznej. Czynniki psychologiczne mogą wywierać negatywny wpływ na choroby somatyczne w różny sposób.
Do zjawisk najbardziej istotnych w różnicowaniu z zaburzeniami somatoformicznymi zalicza się:
(1) czynniki psychologiczne, dla których obserwowano wpływ na przebieg choroby somatycznej, lub
(2) związane ze stresem odpowiedzi fizjologiczne, które wywołują lub zaostrzają objawy schorzeń somatycznych.
Przykładem mogą być wywołane stresem napady padaczkowe lub nasilenie drżenia parkinsonowskiego pod wpływem niepokoju.
Współistniejące schorzenia psychiatryczne często przyczyniają się do rozwoju, lub komplikują leczenie zaburzeń somatoformicznych. Częste przykłady obejmują zaburzenia afektywne, lękowe, dysocjacyjne, psychotyczne, zaburzenia rozwojowe oraz zaburzenia osobowości.
Objawy ze strony układu krążenia towarzyszące zaburzeniom lękowym (szczególnie napadom paniki), objawy wegetatywne depresji (wskazujące na schorzenie zwyrodnieniowe układu nerwowego, zaburzenia endokrynne lub metaboliczne) albo urojenia somatyczne, które mogą rozwinąć się w przebiegu schizofrenii, mogą przyczyniać się do zaburzeń somatoformicznych lub je wikłać.
Należy przeprowadzić szczegółowy wywiad dotyczący nie tylko ostatnich czynników stresu psychospołecznego i objawów psychiatrycznych, ale również odległych w czasie, potencjalnie istotnych niepomyślnych okoliczności, takich jak oznaki wcześniejszego wykorzystywania lub zaniedbania fizycznego, seksualnego lub emocjonalnego, które mogą być czynnikami predysponującymi do somatyzacji.
Wiedza o istotnych psychiatrycznych czynnikach ryzyka często bywa pomocna w stworzeniu skuteczniejszego planu leczenia.
Nierozpoznana choroba
Zaburzenia występujące pod postacią somatyczną, jako rozpoznanie z wykluczenia, są z natury ryzykowne dla lekarza. Rozpoznanie ustala się, jeżeli chory wykazuje subiektywne obciążenie emocjonalne przy braku uzasadniających je wyników obiektywnych badań. Może to wskazywać na zaburzenie występujące pod postacią somatyczną, ale może również wynikać z nierozpoznanej choroby.
Może do tego dojść wskutek błędu lekarza (niezwrócenie uwagi na dane wynikające z wywiadu, badania fizykalnego lub inne) lub wskutek niezidentyfikowanych rozpoznań (znanych lub nieznanych).
Często pominięte rozpoznania obejmują choroby autoimmunologiczne
(np. toczeń rumieniowaty układowy, chorobę trzewną) i zakaźne (np. borelioza, babeszjoza, wirusowe zapalenie wątroby typu C), niedobory witamin (np. niedobór witaminy B 12, D), zaburzenia psychiczne (depresja, lęk napadowy, nadużywanie substancji) oraz zaburzenia gruczołów dokrewnych (np. tarczycy).
Lekarze muszą być wyczuleni zarówno na jatrogenne wywoływanie dolegliwości, które następnie są określane jako występujące pod postacią somatyczną, jak i na możliwość pojawienia się nowej, organicznej choroby w przebiegu zaburzeń występujących pod postacią somatyczną.
Leczenie ZABURZEŃ SOMATOFORMICZNYCH
Dokładność i wrażliwość lekarza badającego wstępnie chorego może ułatwić skuteczne skierowanie chorego w celu przeprowadzenia właściwej interwencji psychiatrycznej. Wydaje się, że interwencja taka podjęta we wcześniejszym etapie somatyzacji może zmniejszyć potencjalne przewlekanie się dolegliwości, które sprawia, że późniejsze interwencje terapeutyczne mogą być trudniejsze. Wiele osób cierpiących na zaburzenia występujące pod postacią somatyczną niechętnie odnosi się do możliwości leczenia psychiatrycznego; z punktu widzenia neurologa przydatne jest podkreślanie częstości, z którą stres może wywoływać dolegliwości somatyczne bez świadomości pacjenta.
Wykorzystanie tej neuropsychiatrycznej perspektywy, zwrócenie uwagi na możliwą stałą współpracę między neurologiem i psychiatrą, jak również podkreślanie często znacznie lepszego rokowania związanego z zaburzeniami występującymi pod postacią somatyczną w porównaniu z wieloma schorzeniami neurologicznymi, może pomóc pacjentowi w zaakceptowaniu skierowania do psychiatry.
Niezbędne jest również odpowiednie poinformowanie konsultującego psychiatry o szczegółowych wynikach oceny neurologicznej, w tym o stopniu pewności, z którą podłoże neurologiczne zostało ustalone lub wykluczone. Natura tych schorzeń jest złożona. Nierzadko zdarza się, że początkowo szybko rozpoznaje się zaburzenia występujące pod postacią somatyczną, a dopiero później identyfikuje się nierozpoznaną chorobę somatyczną. Kontynuowanie współpracy i zachowanie otwartego umysłu, zarówno z neurologicznego, jak i psychiatrycznego punktu widzenia, może zminimalizować błędy wynikające z pomyłek diagnostycznych w każdej z tych domen.
Zalecenia dotyczące leczenia zaburzeń występujących pod postacią somatyczną są zróżnicowane zależą od podtypu dolegliwości i współistniejącej psychopatologii. Dolegliwości dysocjacyjne, jak się wydaje, odpowiadają w większym stopniu na hipnozę i powiązane z nią techniki psychodynamiczne, a dolegliwości somatyczne i czuciowe mogą lepiej reagować na interwencje relaksacyjne i leki; dolegliwości poznawcze i obsesyjne można najskuteczniej zmniejszać za pomocą terapii poznawczo-behawioralnej i leków. Skuteczne leczenie zaburzeń występujących pod postacią somatyczną wymaga dokładnego rozważenia czynników usposabiających, wywołujących i podtrzymujących, które mogą prowadzić do występowania dolegliwości, a następnie stworzenia szczegółowego planu ich stałego zmniejszania.
Leczenie podtypu dysocjacyjnego (zaburzeń konwersyjnych) Działania psychoterapeutyczne mają za cel stworzenie skuteczniejszej strategii radzenia sobie, aby pomóc pacjentowi uporać się z istniejącymi uprzednio konfliktami za pomocą emocjonalnego i poznawczego restrukturyzowania, pozwalającego na skuteczniejsze przezwyciężanie tych konfliktów bez potrzeby objawów błędnej adaptacji. ,,..........
Zalecana Literatura :
American Psychiatric Association. Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, Fourth Edition, Text Revision. Washington, DC: American Psychiatric Association; 2005. Barsky AJ, Ahern DK. Cognitive behavior therapy for hypochondriasis. JAMA. 2004;291:1464 1470. Barsky AJ, Orav EJ, Bates DW.
Somatization increases medical utilization and costs independent of psychiatric and medical comorbidity. Arch Gen Psychiatry. 2005;62:903 910. Bienvenu OJ, Samuels JF, Riddle MA, et al. The relationship of obsessive compulsive disorder to possible spectrum disorders: results from a family study. Biol Psychiatry. 2000;48(4):287 293. Brydon L, Harrison N, Walker C, et al. Peripheral inflammation is associated with altered substantia nigra activity and psychomotor slowing in humans. Biol Psychiatry. 2008;63:1022 1029. Crimlisk HL, Bhatia KP, Cope H, et al. Patterns of referral in patients with unexplained medical symptoms. J Psychosom Res. 2000;49:217 219. Dimsdale JE, Dantzer R. A biological substrate for somatoform disorders: importance of pathophysiology. Psychosom Med. 2007;69:850 854. Escobar JI, Gara M, Waitzkin H, et al. DSM-IV hypochondriasis in primary care. Gen Hosp Psychiatry. 1998;20:155 159. Fallon BA, Qureshi AI, Laje G, et al. Hypochondriasis and its relationship to obsessive compulsive disorder. Psychiatr Clin North Am. 2000;23(3):605 616. Fallon BA, Schneier FR, Marshall R, et al. The pharmacotherapy for hypochondriasis. Psychopharmacol Bull. 1996;32:607 611. Fröhlich C, Jacobi F, Wittchen HU. DSM-IV pain disorder in the general population: an exploration of the structure and threshold of medically unexplained pain symptoms. Eur Arch Psychiatry Clin Neurosci. 2006;256:187 196. Greeven A, van Balkom AJLM, Visser S, et al. Cognitive behavior therapy and paroxetine in the treatment of hypochondriasis: a randomized controlled trial. Am J Psychiatry. 2007;164:91 99. Kroenke K. Efficacy of treatment for somatoform disorders: a review of randomized controlled trials. Psychosom Med. 2007;69:881 888. Lowe B, Herzog W, Brunner R, et al. Validity of current somatoform disorder diagnoses: perspectives for classification in DSM-V and ICD-11. Psychopathology. 2008;41:4 9. Meone FC, Lanberg EH, Hoogduin KA, et al. Organic syndromes diagnosed as conversion disorder: identification and frequency in a study of 85 patients. J Psychosom Res. 2000;49:7 12. Moene FC, Spinhoven P, Hoodguin KA, et al. A randomized clinical trial on the additional effect of hypnosis in a comprehensive treatment program for inpatients with conversion disorder of the motor type. Psychother Psychosom. 2002;71:66 76. Noyes R Jr, Holt CS, Hapel RL, et al. A family study of hypochondriasis. J Nerv Ment Dis. 1997;185(4):223 232. Phillips, KA, Menard W, Fay C, et al. Demographic characteristics, phenomenology, comorbidity, and family history in 200 individuals with body dysmorphic disorder. Psychosomatics. 2005;46:317 325. Rife W, Buhl Mann U,Wilhelm S, et al. The prevalence of body dysmorphic disorder: a population-based survey. Psychol Med. 2006;36:877 885. Rogers R. Clinical Assessment of Malingering and Deception. 3rd ed. New York: Guilford Publications; 2008. Rolfs K, Hoogduin KA, Kaisers GP, et al.hypnotic susceptibility in patients with conversion disorder. J Abnorm Psychol. 2002;111:390 395. Rolfs K, Kaisers GP, Hoogduin KA, et al. Child abuse in patients with conversion disorder. Am J Psychiatry. 2002;159:1908 1913. Spitzer C, Spelsberg B, Grabe HJ, et al.dissociative experiences and psychopathology in conversion disorders. J Psychosom Res. 1999;46:291 294. Stoeter P, Bauerman T,Nickel R, et al. Cerebral activation in patients with somatoform pain disorder exposed to pain and stress: a fmri study. Neuroimage. 2007;36:418 430. Thomson AB, Page, LA. Psychotherapies for hypochondriasis. Cochrane Database Syst Rev. 2008;1. Vuilleumier P, Chicerio C, Assal F, et al. Functional neuroanatomical correlates of hysterical sensorimotor loss. Brain. 2001;124:1077 1090. Williams DT, Fahn S, Ford B, et al. Natural history of psychogenic movement disorders. In: Hallett M, Fahn S, Jankovic J, et al., eds. Psychogenic Movement Disorders: Psychobiology and Therapy of a Functional Disorder. Advances in Neurology. Philadelphia: Lippincott Williams & Wilkins; 2005:274 286.
http://docplayer.pl/6357916-Zaburzenia-wystepujace-pod-postacia-somatyczna-somatoformiczne.html
--------------------------------------------------------------------------------------------------
Rola czynników zakaźnych w zaburzeniach psychicznych
Etiopatogeneza chorób przewlekłych, w tym większości zaburzeń psychicznych, pozostaje nieznana. Podkreśla się znaczenie interakcji predysponujących czynników genetycznych z niekorzystnymi wpływami środowiskowymi, choć dopiero od niedawna w obrębie tych ostatnich dostrzega się możliwość szkodliwego oddziaływania mikroorganizmów. Książka ta została pomyślana jako przegląd interesujących obszarów badań nad rolą czynników zakaźnych powodujących zaburzenia neurobehawioralne. przedstawiono, w jaki sposób mikroorganizmy mogą bezpośrednio powodować objawy psychopatologiczne, tak jak dzieje się to w AIDS czy w boreliozie z Lyme, a także uruchamiać procesy autoimmunologiczne prowadzące do wystąpienia objawów, jak w przypadku PANDAS.
Mam nadzieję, że powyższa monografia pozwoli przybliżyć psychiatrom i zainteresowanym lekarzom innych specjalności zgromadzone dane i problemy badawcze dotyczące znaczenia zakażeń dla etiopatogenezy zaburzeń psychicznych.
Spis terści:
1) Znaczenie czynników zakaźnych w powstawaniu zaburzeń psychicznych
2) Zaburzenia psychiczne w przebiegu AIDS
3) Zakażenia wirusem choroby Borna jako model zwierzęcy zmian behawioralnych spowodowanych neuroinfekcją. Udział wirusa w etiopatogenezie zaburzeń psychicznych u ludzi
4) Borelioza z Lyme i zaburzenia psychiczne
5) Infekcje paciorkowcowe i czynniki autoimmunologiczne w zaburzeniach tikowych i obsesyjno - kompulsywnych wieku rozwojowego
6) Wariant choroby Creutzfeldta-Jakoba i nowy podział sporadycznej postaci choroby Creutzfeldta Jakoba - aspekty psychiatryczne
7) Udział czynników zakaźnych w etiopatogenezie schizofrenii
http://www.psyche.pl/p,pl,8499,rola+czynnikow+zakaznych+w+zaburzeniach+psychicznych.html
--------------------------------------------------------------------------------------------------
Do zjawisk najbardziej istotnych w różnicowaniu z zaburzeniami somatoformicznymi zalicza się:
(1) czynniki psychologiczne, dla których obserwowano wpływ na przebieg choroby somatycznej, lub
(2) związane ze stresem odpowiedzi fizjologiczne, które wywołują lub zaostrzają objawy schorzeń somatycznych.
Przykładem mogą być wywołane stresem napady padaczkowe lub nasilenie drżenia parkinsonowskiego pod wpływem niepokoju.
Współistniejące schorzenia psychiatryczne często przyczyniają się do rozwoju, lub komplikują leczenie zaburzeń somatoformicznych. Częste przykłady obejmują zaburzenia afektywne, lękowe, dysocjacyjne, psychotyczne, zaburzenia rozwojowe oraz zaburzenia osobowości.
Objawy ze strony układu krążenia towarzyszące zaburzeniom lękowym (szczególnie napadom paniki), objawy wegetatywne depresji (wskazujące na schorzenie zwyrodnieniowe układu nerwowego, zaburzenia endokrynne lub metaboliczne) albo urojenia somatyczne, które mogą rozwinąć się w przebiegu schizofrenii, mogą przyczyniać się do zaburzeń somatoformicznych lub je wikłać.
Należy przeprowadzić szczegółowy wywiad dotyczący nie tylko ostatnich czynników stresu psychospołecznego i objawów psychiatrycznych, ale również odległych w czasie, potencjalnie istotnych niepomyślnych okoliczności, takich jak oznaki wcześniejszego wykorzystywania lub zaniedbania fizycznego, seksualnego lub emocjonalnego, które mogą być czynnikami predysponującymi do somatyzacji.
Wiedza o istotnych psychiatrycznych czynnikach ryzyka często bywa pomocna w stworzeniu skuteczniejszego planu leczenia.
Nierozpoznana choroba
Zaburzenia występujące pod postacią somatyczną, jako rozpoznanie z wykluczenia, są z natury ryzykowne dla lekarza. Rozpoznanie ustala się, jeżeli chory wykazuje subiektywne obciążenie emocjonalne przy braku uzasadniających je wyników obiektywnych badań. Może to wskazywać na zaburzenie występujące pod postacią somatyczną, ale może również wynikać z nierozpoznanej choroby.
Może do tego dojść wskutek błędu lekarza (niezwrócenie uwagi na dane wynikające z wywiadu, badania fizykalnego lub inne) lub wskutek niezidentyfikowanych rozpoznań (znanych lub nieznanych).
Często pominięte rozpoznania obejmują choroby autoimmunologiczne
(np. toczeń rumieniowaty układowy, chorobę trzewną) i zakaźne (np. borelioza, babeszjoza, wirusowe zapalenie wątroby typu C), niedobory witamin (np. niedobór witaminy B 12, D), zaburzenia psychiczne (depresja, lęk napadowy, nadużywanie substancji) oraz zaburzenia gruczołów dokrewnych (np. tarczycy).
Lekarze muszą być wyczuleni zarówno na jatrogenne wywoływanie dolegliwości, które następnie są określane jako występujące pod postacią somatyczną, jak i na możliwość pojawienia się nowej, organicznej choroby w przebiegu zaburzeń występujących pod postacią somatyczną.
Leczenie ZABURZEŃ SOMATOFORMICZNYCH
Dokładność i wrażliwość lekarza badającego wstępnie chorego może ułatwić skuteczne skierowanie chorego w celu przeprowadzenia właściwej interwencji psychiatrycznej. Wydaje się, że interwencja taka podjęta we wcześniejszym etapie somatyzacji może zmniejszyć potencjalne przewlekanie się dolegliwości, które sprawia, że późniejsze interwencje terapeutyczne mogą być trudniejsze. Wiele osób cierpiących na zaburzenia występujące pod postacią somatyczną niechętnie odnosi się do możliwości leczenia psychiatrycznego; z punktu widzenia neurologa przydatne jest podkreślanie częstości, z którą stres może wywoływać dolegliwości somatyczne bez świadomości pacjenta.
Wykorzystanie tej neuropsychiatrycznej perspektywy, zwrócenie uwagi na możliwą stałą współpracę między neurologiem i psychiatrą, jak również podkreślanie często znacznie lepszego rokowania związanego z zaburzeniami występującymi pod postacią somatyczną w porównaniu z wieloma schorzeniami neurologicznymi, może pomóc pacjentowi w zaakceptowaniu skierowania do psychiatry.
Niezbędne jest również odpowiednie poinformowanie konsultującego psychiatry o szczegółowych wynikach oceny neurologicznej, w tym o stopniu pewności, z którą podłoże neurologiczne zostało ustalone lub wykluczone. Natura tych schorzeń jest złożona. Nierzadko zdarza się, że początkowo szybko rozpoznaje się zaburzenia występujące pod postacią somatyczną, a dopiero później identyfikuje się nierozpoznaną chorobę somatyczną. Kontynuowanie współpracy i zachowanie otwartego umysłu, zarówno z neurologicznego, jak i psychiatrycznego punktu widzenia, może zminimalizować błędy wynikające z pomyłek diagnostycznych w każdej z tych domen.
Zalecenia dotyczące leczenia zaburzeń występujących pod postacią somatyczną są zróżnicowane zależą od podtypu dolegliwości i współistniejącej psychopatologii. Dolegliwości dysocjacyjne, jak się wydaje, odpowiadają w większym stopniu na hipnozę i powiązane z nią techniki psychodynamiczne, a dolegliwości somatyczne i czuciowe mogą lepiej reagować na interwencje relaksacyjne i leki; dolegliwości poznawcze i obsesyjne można najskuteczniej zmniejszać za pomocą terapii poznawczo-behawioralnej i leków. Skuteczne leczenie zaburzeń występujących pod postacią somatyczną wymaga dokładnego rozważenia czynników usposabiających, wywołujących i podtrzymujących, które mogą prowadzić do występowania dolegliwości, a następnie stworzenia szczegółowego planu ich stałego zmniejszania.
Leczenie podtypu dysocjacyjnego (zaburzeń konwersyjnych) Działania psychoterapeutyczne mają za cel stworzenie skuteczniejszej strategii radzenia sobie, aby pomóc pacjentowi uporać się z istniejącymi uprzednio konfliktami za pomocą emocjonalnego i poznawczego restrukturyzowania, pozwalającego na skuteczniejsze przezwyciężanie tych konfliktów bez potrzeby objawów błędnej adaptacji. ,,..........
Zalecana Literatura :
American Psychiatric Association. Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, Fourth Edition, Text Revision. Washington, DC: American Psychiatric Association; 2005. Barsky AJ, Ahern DK. Cognitive behavior therapy for hypochondriasis. JAMA. 2004;291:1464 1470. Barsky AJ, Orav EJ, Bates DW.
Somatization increases medical utilization and costs independent of psychiatric and medical comorbidity. Arch Gen Psychiatry. 2005;62:903 910. Bienvenu OJ, Samuels JF, Riddle MA, et al. The relationship of obsessive compulsive disorder to possible spectrum disorders: results from a family study. Biol Psychiatry. 2000;48(4):287 293. Brydon L, Harrison N, Walker C, et al. Peripheral inflammation is associated with altered substantia nigra activity and psychomotor slowing in humans. Biol Psychiatry. 2008;63:1022 1029. Crimlisk HL, Bhatia KP, Cope H, et al. Patterns of referral in patients with unexplained medical symptoms. J Psychosom Res. 2000;49:217 219. Dimsdale JE, Dantzer R. A biological substrate for somatoform disorders: importance of pathophysiology. Psychosom Med. 2007;69:850 854. Escobar JI, Gara M, Waitzkin H, et al. DSM-IV hypochondriasis in primary care. Gen Hosp Psychiatry. 1998;20:155 159. Fallon BA, Qureshi AI, Laje G, et al. Hypochondriasis and its relationship to obsessive compulsive disorder. Psychiatr Clin North Am. 2000;23(3):605 616. Fallon BA, Schneier FR, Marshall R, et al. The pharmacotherapy for hypochondriasis. Psychopharmacol Bull. 1996;32:607 611. Fröhlich C, Jacobi F, Wittchen HU. DSM-IV pain disorder in the general population: an exploration of the structure and threshold of medically unexplained pain symptoms. Eur Arch Psychiatry Clin Neurosci. 2006;256:187 196. Greeven A, van Balkom AJLM, Visser S, et al. Cognitive behavior therapy and paroxetine in the treatment of hypochondriasis: a randomized controlled trial. Am J Psychiatry. 2007;164:91 99. Kroenke K. Efficacy of treatment for somatoform disorders: a review of randomized controlled trials. Psychosom Med. 2007;69:881 888. Lowe B, Herzog W, Brunner R, et al. Validity of current somatoform disorder diagnoses: perspectives for classification in DSM-V and ICD-11. Psychopathology. 2008;41:4 9. Meone FC, Lanberg EH, Hoogduin KA, et al. Organic syndromes diagnosed as conversion disorder: identification and frequency in a study of 85 patients. J Psychosom Res. 2000;49:7 12. Moene FC, Spinhoven P, Hoodguin KA, et al. A randomized clinical trial on the additional effect of hypnosis in a comprehensive treatment program for inpatients with conversion disorder of the motor type. Psychother Psychosom. 2002;71:66 76. Noyes R Jr, Holt CS, Hapel RL, et al. A family study of hypochondriasis. J Nerv Ment Dis. 1997;185(4):223 232. Phillips, KA, Menard W, Fay C, et al. Demographic characteristics, phenomenology, comorbidity, and family history in 200 individuals with body dysmorphic disorder. Psychosomatics. 2005;46:317 325. Rife W, Buhl Mann U,Wilhelm S, et al. The prevalence of body dysmorphic disorder: a population-based survey. Psychol Med. 2006;36:877 885. Rogers R. Clinical Assessment of Malingering and Deception. 3rd ed. New York: Guilford Publications; 2008. Rolfs K, Hoogduin KA, Kaisers GP, et al.hypnotic susceptibility in patients with conversion disorder. J Abnorm Psychol. 2002;111:390 395. Rolfs K, Kaisers GP, Hoogduin KA, et al. Child abuse in patients with conversion disorder. Am J Psychiatry. 2002;159:1908 1913. Spitzer C, Spelsberg B, Grabe HJ, et al.dissociative experiences and psychopathology in conversion disorders. J Psychosom Res. 1999;46:291 294. Stoeter P, Bauerman T,Nickel R, et al. Cerebral activation in patients with somatoform pain disorder exposed to pain and stress: a fmri study. Neuroimage. 2007;36:418 430. Thomson AB, Page, LA. Psychotherapies for hypochondriasis. Cochrane Database Syst Rev. 2008;1. Vuilleumier P, Chicerio C, Assal F, et al. Functional neuroanatomical correlates of hysterical sensorimotor loss. Brain. 2001;124:1077 1090. Williams DT, Fahn S, Ford B, et al. Natural history of psychogenic movement disorders. In: Hallett M, Fahn S, Jankovic J, et al., eds. Psychogenic Movement Disorders: Psychobiology and Therapy of a Functional Disorder. Advances in Neurology. Philadelphia: Lippincott Williams & Wilkins; 2005:274 286.
http://docplayer.pl/6357916-Zaburzenia-wystepujace-pod-postacia-somatyczna-somatoformiczne.html
--------------------------------------------------------------------------------------------------
Rola czynników zakaźnych w zaburzeniach psychicznych
Etiopatogeneza chorób przewlekłych, w tym większości zaburzeń psychicznych, pozostaje nieznana. Podkreśla się znaczenie interakcji predysponujących czynników genetycznych z niekorzystnymi wpływami środowiskowymi, choć dopiero od niedawna w obrębie tych ostatnich dostrzega się możliwość szkodliwego oddziaływania mikroorganizmów. Książka ta została pomyślana jako przegląd interesujących obszarów badań nad rolą czynników zakaźnych powodujących zaburzenia neurobehawioralne. przedstawiono, w jaki sposób mikroorganizmy mogą bezpośrednio powodować objawy psychopatologiczne, tak jak dzieje się to w AIDS czy w boreliozie z Lyme, a także uruchamiać procesy autoimmunologiczne prowadzące do wystąpienia objawów, jak w przypadku PANDAS.
Mam nadzieję, że powyższa monografia pozwoli przybliżyć psychiatrom i zainteresowanym lekarzom innych specjalności zgromadzone dane i problemy badawcze dotyczące znaczenia zakażeń dla etiopatogenezy zaburzeń psychicznych.
Spis terści:
1) Znaczenie czynników zakaźnych w powstawaniu zaburzeń psychicznych
2) Zaburzenia psychiczne w przebiegu AIDS
3) Zakażenia wirusem choroby Borna jako model zwierzęcy zmian behawioralnych spowodowanych neuroinfekcją. Udział wirusa w etiopatogenezie zaburzeń psychicznych u ludzi
4) Borelioza z Lyme i zaburzenia psychiczne
5) Infekcje paciorkowcowe i czynniki autoimmunologiczne w zaburzeniach tikowych i obsesyjno - kompulsywnych wieku rozwojowego
6) Wariant choroby Creutzfeldta-Jakoba i nowy podział sporadycznej postaci choroby Creutzfeldta Jakoba - aspekty psychiatryczne
7) Udział czynników zakaźnych w etiopatogenezie schizofrenii
http://www.psyche.pl/p,pl,8499,rola+czynnikow+zakaznych+w+zaburzeniach+psychicznych.html
--------------------------------------------------------------------------------------------------
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz