Bakterie BARTONELLA - wspolczesny stan wiedzy

Bakterie z rodzaju BARTONELLA - wspolczesny stan wiedzy
 
http://www.vetpol.org.pl/prawo-projekty-legislacja/doc_download/2024-04-artykul.

Bartonella spp. to Gram-ujemne, fakultatywnie wewnątrzkomórkowe bakterie należące do alfaproteobakterii. Wiedza na temat ich chorobotwórczości rozwija się intensywnie w ostatnich latach.Na początku lat 90. ubiegłego stulecia znano jedynie dwie jednostki chorobowe wywoływane przez te bakterie: gorączkę okopową, wywoływaną przez B. quintana oraz chorobę Carriona, której czynnikiem etiologicznym jest B. bacilliformis.

Od niedawna wiadomo, że bakterie z tego rodzaju wywołują wiele innych schorzeń zwanych bartonelozami, między innymi:

bakteryjną naczyniakowatość, chorobę kociego pazura, zapalenie wsierdzia i plamicę wątrobową. Obecnie znane są 24 gatunki bakterii, które należą do rodzaju Bartonella, a blisko połowa z nich jest patogennadla człowieka (1).

Rezerwuarem dla Bartonella spp. są ludzie, koty, psy, zwierzęta hodowlane oraz dziko żyjące. Przenosicielami tych drobnoustrojów są żywiące się krwią stawonogi (m. in. kleszcze, pchły,moskity oraz wszy odzieżowe).

Do zakażenia może dojść bezpośrednio, w wyniku podrapania lub pokąsania przez zakażone zwierzę (2).

Nadal wiele kwestii dotyczących mechanizmów molekularnych patogenezy oraz epidemiologii tych bakterii pozostaje niewyjaśnionych. Także wiedza na temat rezerwuaru oraz wektorów tych patogenów jest nadal niepełna.

W piśmiennictwie istnieją doniesienia o potencjalnej roli kleszczy w ich przenoszeniu, jednak nie zostało to dotychczas potwierdzone.

Odkrycie oraz przynależność systematyczna bakterii z rodzaju Bartonella

W 1885 r. Daniel Carrion odkrył, że brodawczakowatość peruwiańska i gorączka Oroya są tą samą jednostką chorobową,różniącą się obrazem klinicznym, nazwaną później od nazwiska swojego odkrywcy chorobą Carriona. Odkrywca zmarł z powodu gorączki Oroya po 42 dniach od wstrzyknięcia sobie krwi z guzka naczyniowego pacjenta chorego na brodawczakowatość peruwiańską. W latach 1902–1905 Alberto Barton odkrył, że choroba ta jest wywoływana przez bakterię,która wykazuje hemotropizm. Badając pracowników kolei, przywiezionych do szpitala z gorączką i niedokrwistością, wykrył w ich erytrocytach pałeczki, które podczas procesu zdrowienia pacjenta zmieniały kształt na kulisty. Po pojawieniu się brodawek na skórze chorego bakterie znikały z jego krwi obwodowej. W 1913 r. Strong opisał B. bacilliformis jako Gram ujemną,aerobową, niefermentującą bakterię, którą początkowo na cześć jej odkrywcy nazwał Bartonia, później nazwa została zmieniona na Bartonella bacilliformis. Bakterię tego gatunku zaklasyfikowano do rodziny Bartonellaceae, rzędu Rickettsiales (3).

Brenner i wsp. w 1993 r. zaproponowali włączenie rodzaju Rochalimea (rząd Rickettsiales) do rodzaju Bartonella na podstawie podobieństwa cech fenotypowych oraz porównania sekwencji 16S rRNA przedstawicieli Rochalimea z B. bacilliformis. W ten sposób R. quintana i R. vinsonii, następnie R. henselae i R. elizabethae zostały włączone do rodzaju Bartonella, a ich nazwy zostały zmienione odpowiednio na: Bartonella quintana, B. vinsonii, B. henselae oraz B. elizabethae (4).

Ponadto badania dowiodły, że bakterie z rodzaju Bartonella są bliżej spokrewnione z przedstawicielami rzędu Rhizobiales niż Rickettsiales, wobec czego cała rodzina Bartonellaceae została wyłączona z rzędu Rickettsiales.

Podobna analiza porównawcza przeprowadzona przez Britles i wsp.(5) w 1995 r.doprowadziła do włączenia do rodzaju Bartonella bakterii należących wcześniej do rodzaju Grahamella (B. talpae, B. peromysci, B. grahamii, B. taylorii i B. doshiae) (5). Ostatnio odkrytymi bakteriami włączonymi do tego rodzaju są: B. japonica i B. silvatica wyizolowane z myszy Apodemus argenteus i A. speciosus w Japonii (6) oraz B. tamie, wyizolowana z krwi gorączkujących pacjentów z Tajlandii.

Objawy wywołane przez B. tamie były podobne do zakażeń wywoływanych przez inne bakterie z rodzaju Bartonella. Zakażeni pacjenci potwierdzali kontakt ze szczurami, które mogą być rezerwuarem dla nowo odkrytej bakterii (7).

Obecnie znane są 24 gatunki bakterii sklasyfikowane jako Bartonella, z których 10 jest chorobotwórczych dla człowieka (1).

Charakterystyka morfologiczna i biochemiczna bakterii Bartonella spp.

Bakterie z rodzaju Bartonella są krótkimi, pleomorficznymi, oksydazo-ujemnymi,Gram–ujemnymi oraz fakultatywnie tlenowymi pałeczkami o szerokości 0,3–0,5 i długości 1–1,7 µm. Wykazują dużą homologię sekwencji nukleotydów z bakteriami z rodzajów Brucella, Agrobacterium i Rhizobium. Charakteryzują się wolnym metabolizmem oraz niezdolnością do wytwarzania ureazy, katalazy, oksydoreduktazy i reduktazy azotanowej, ponadto są pałeczkami niefermentującymi. Do wzrostu wymagają bursztynianu i/lub pirogronianu oraz glutaminy lub glutaminianu (8).

Bakterie Bartonella spp. rosną w środowisku 5% CO2 (z wyjątkiem B. bacilliformis, która najlepiej rośnie w środowisku pozbawionym CO2) w temperaturze 37°C przez 12–14 dni na podłożach wzbogaconych krwią króliczą lub końską. W niektórych hodowlach, aby kolonia była widoczna, konieczny jest wzrost przez 45 dni.

W przypadku B. bacilliformis optymalna temperatura wzrostu wynosi 28°C. Bakteria ta jest wysoce ruchliwa, ma umieszczoną biegunowo wić. Wici występują także u B. clarridgeiae, B. chomelii i B. capreoli. Wszystkie znane bakterie należące do Bartonella spp. mają pile zlokalizowane przeważnie na jednym biegunie komórki.

Z wyjątkiem B. bacilliformis tworzą kolonie o rozmiarach powyżej 1 mm. Bakterie z rodzaju Bartonella są wrażliwe na antybiotyki β-laktamowe (wyłączając oksycyklinę i cefalotynę), makrolidy (z wyjątkiem klindamycyny), tetracykliny i rifampicynę. Bakteriobójczo na bakterie z rodzaju Bartonella działają również aminoglikozydy (gentamycyna, tobramycyna i amikacyna; 9, 10).

Patogeneza zakażeń wywoływanych przez bakterie z rodzaju Bartonella

Bakterie z rodzaju Bartonella należą do fakultatywnych wewnątrzkomórkowych patogenów wykazujących tropizm do erytrocytów i komórek śródbłonka gospodarza.Przenoszone są przez żywiące się krwią stawonogi. Wiele bakterii z tego rodzaju namnaża się i utrzymuje w krwinkach czerwonych.

Bakterie po wniknięciu do organizmu gospodarza rozsiewane są w sposób bierny, krążą w jego krwiobiegu przez ok.3–4 dni, po czym zajmują niszę pierwotną, którą stanowią komórki śródbłonka naczyń krwionośnych. Po kilku dniach przedostają się do erytrocytów, gdzie się namnażają. Po kolejnych dniach namnażanie zostaje spowolnione, a liczba bakterii w komórkach utrzymuje się na stałym poziomie. Nie dochodzi do hemolizy zakażonych komórek (wyjątek stanowi B. bacilliformis), a zakażone erytrocyty są usuwane z organizmu żywiciela w naturalny sposób. Nieznane są mechanizmy zapobiegające hemolizie erytrocytów i pozwalające utrzymywać się bakteriom wewnątrz czerwonych krwinek. Bakterie z rodzaju Bartonella wykazują zdolność do zasiedlaniawtórnych niszy, którymi są tkanki dobrze unaczynione, takie jak zastawki serca, wątroba, śledziona (B. henselae i B. quintana) lub łożyska naczyniowe skóry (B. bacilliformis) (1, 11, 12).

Do elementów odpowiedzialnych za zjawisko tropizmu względem erytrocytów należą wici oraz białka powierzchniowe, które związane są z systemem sekrecji typu IV, zapobiegające zniszczeniu komórki gospodarza i umożliwiające bakteriom zakażanie nowych gatunków zwierząt (1, 13). Czynniki te występują u bakterii pojedynczo, tzn. u B. bacilliformis występują wici, a brak jest systemu sekrecji,przeciwieństwie do B. quintana i B. henselae, u których stwierdzono obecność systemu sekrecji przy braku wici. Obecność wici u B. bacilliformis umożliwia bakterii adhezję do powierzchni erytrocytów.

Wykazano, że obecność przeciwciał antywiciowych znacznie redukowało liczbę bakterii zdolnych do przyczepienia się do erytrocytów, ponadto u mutantów bezwiciowych w znacznym stopniu została obniżona zdolność przyłączania do czerwonych krwinek (14). Prawdopodobnie istnieją także inne mechanizmy umożliwiające bakteriom przyczepienie się do powierzchni komórek gospodarza.

W przypadku pozostałych gatunków należących do Bartonella nieposiadających wici przypuszcza się, że w adhezji do komórki gospodarza może odgrywać rolę zjawisko wytwarzania na powierzchni komórki bakteryjnej dużej liczby rzęsek podczas autoaglutynacji.

Pod uwagę brany jest także udział białkowych składników błony erytrocytów - glikoforyn A i B w procesie adherencji. Kolejnym czynnikiem zjadliwości jest deformina - białko bakteryjne, które in vitropowoduje powstawanie dołków oraz zagłębień w błonie komórkowej erytrocytów (1).

Za zmiany w komórkach gospodarza, takie jak: przebudowanie szkieletu cytoplazmatycznego, aktywacja czynnika transkrypcji jądrowej NF-κB, prowadząca do procesów zapalnych i zahamowania apoptozy erytrocytów oraz komórek śródbłonków, odpowiedzialna jest grupa 7 białek, nazywana białkami efektorowymi Bartonella (Bartonella effector proteins – Beps). Stymulacja angiogenezy przez bakterie z rodzaju Bartonella została potwierdzona in vitro na hodowlach komórek śródbłonkowych żyły pępowinowej (human umbilical venous endothelial cells – HUVECs), ponadto wykryto wiele czynników odpowiedzialnych za powstawanie tych zmian, jak również potwierdzono wpływ bakterii na odpowiedź immunologiczną gospodarza (1,15). Badania przeprowadzone na tej samej linii komórkowej dowiodły, że B. henselae indukuje ekspresję cząsteczki adhezyjnej ICAM-1 (intracellular adhesion molecule – ICAM) na powierzchni komórek śródbłonka, prawdopodobnie poprzez nieznane jeszcze termostabilne składniki komórki bakteryjnej (16).

W adhezję bakterii do powierzchni zakażanych komórek śródbłonka zaangażowane są struktury powierzchniowe bakterii (adhezyny, m.in. BadA) oraz białka macierzy zewnątrzkomórkowej (extracellular matrix - ECM) obecne na komórkach śródbłonków naczyń włosowatych skóry. Badania przeprowadzone przez Dabo i wsp. (17) dowodzą, że B. henselae z dużym powinowactwem łączy się z domenami wiążącymi heparynę oraz żelatynę fibronektyny oraz z kolagenem typu IX i X.

Zidentyfikowano także białka zewnętrzne błony (outer membrane protein – OMP) B. henselae, które uczestniczą w wiązaniu fibronektyny, a co za tym idzie w adhezji oraz kolonizacji różnych rodzajów komórek gospodarza. Należą do nich m.in. białka Pap31, Omp43, Omp89, YadA (1, 17).

Potwierdzono również zdolność B. henselae (podobne zdolności wykazuje także B. quintana) do atakowania komórek epidermalnych, endodermalnych, monocytów i makrofagów. Jednak nie potwierdzono ich zdolności do zakażania erytrocytów. Nieznana jest także tzw. nisza pierwotna. Badania przeprowadzone przez Mändle i wsp. (18) dowodzą, że B. henselae może atakować hematopoetyczne komórki progenitorowe hematopoietic progenitors cells – HPC), natomiast nie zakaża erytrocytów. Te same badania potwierdziły obecność bakterii w dojrzałych erytrocytach powstałych z zakażonych komórek progenitorowych. Może to być nowo odkryty mechanizm patogenezy i rozprzestrzeniania bakterii (18).

Wektory bakterii Bartonella spp.

Przenosicielami bakterii z rodzaju Bartonella są różne gatunki krwiopijnych stawonogów. Z roku na rok przybywa danych literaturowych na temat kolejnych potencjalnych wektorów tych patogenów. Głównym przenosicielem bakterii z gatunku B. bacilliformis są moskity z rodzaju Lutzomyia,endemicznie występujące w rejonie Peru (19).

 

W transmisji B. quintana biorą udział wszy odzieżowe (Pediculus humanus corporis), a także prawdopodobnie wszy głowowe (Pediculus humanus capitis; 20). Wektorem B.henselae są pchły kocie (Ctenocephalides felis), a źródłem zakażenia mogą być ich odchody (21).

 

Do zakażenia B. henselae i B. quintana może dojść w wyniku pokąsania lub podrapania przez kota lub kontaktu z jego śliną (2). W transmisji B. schoenbuchensis może uczestniczyć muchówka strzyżak jelenica (Lipoptena cervi), u którego wykryto DNA bakterii (22). Potencjalnymi wektorami bakterii z rodzaju Bartonella są także: pchły piaskowe – B. tamiae (23), kleszcze jelenie – B. vinsonii subsp. arupensis i roztocze Trombicula miroti – B. vinsonii subsp. vinsonii (24).

Występowanie bartoneloz u ludzi, którzy nie mieli kontaktu z kotami, czy brak związku między infestacją przez wesz ludzką a zakażeniem B. quintana, skłania do poszukiwania nowych wektorów zdolnych do przenoszenia tych patogenów. Do dzisiaj kontrowersyjna pozostaje transmisja różnych gatunków bakterii z rodzaju Bartonella przez kleszcze. Istnieje wiele dowodów potwierdzających ich udział (25).

Pierwsze doniesienia dotyczące przenoszenia B. bacilliformis przez D. andersoni pochodzą już z 1926 r., kiedy Noguchi wykazał przekazywanie bakterii z chorej na zdrową małpę (2). Lucey i wsp. (26) jako pierwsi opisali przypadki choroby kociego pazura związane z pokłuciem przez kleszcze. Bartonella henselae i B. quintana wyizolowano z krwi osób po pokłuciu przez kleszcze w Rosji (27).

 

Transmisję B. henselae przez I. ricinus wykazał Cotté i wsp. (28), sztucznie karmiąc kleszcze krwią zakażoną patogenem. Zespół wykazał przekazywanie bakterii transstadialnie, ale nie transowarialnie. Podczas drugiego karmienia kleszczy po 84 godzinach bakterie były wykrywane w ich śliniankach. Ponadto po zakażeniu dwóch kotów materiałem wyizolowany ze ślinianek zakażonych kleszczy patogen wykryto we krwi zwierząt. Transowarialnego przekazywania bakterii nie potwierdziły także badania na Rhipicephalus sanguineus sztucznie karmionych krwią zakażoną Bartonella vinsonii sub. Berkhoffii systemem kapilarowym.

 

Pomimo wykrycia bakterii w odchodach zakażonych kleszczy,nie wywoływały one bakteriemii u psów (29). Badania przeprowadzone przez Billeter i wsp. (30) wykazały, że bakterie z rodzaju Bartonella zakażają oraz namnażają się w liniach komórkowych wyprowadzonych z kleszczy. Niedawne badania przeprowadzone przez Reis i wsp. (31) po raz pierwszy wykazały transmisję bakterii przez kleszcze in vivo. Stwierdzono przekazywanie B. birtlesii z zakażonych na zdrowe myszy, u których po infestacji przez kleszcze Ixodes ricinus wykryto Bartonella we krwi i wątrobie. Ponadto potwierdzono transstadialne przekazywanie bakterii, które wykryto w mięśniach i śliniankach dorosłych osobników przeobrażonych z nimf żerujących na zakażonych myszach.

 

Stwierdzono również przekazywanie przez te samice bakterii przy sztucznym karmieniu na membranie. Badania Harrison i wsp. (32) wykazały, że I. ricinus nie jest zaangażowany w transmisję bakterii należących do Bartonella spp. wśród leśnych gryzoni. Dotychczasowe badania naukowe nie pozwalają na uznanie kleszczy jako wektorów bakterii z rodzaju Bartonella (33).

Rezerwuar bakterii z rodzaju Bartonella

Rezerwuar dla Bartonella spp. Stanowią ssaki, ale większość gatunków wykazuje preferencję do jednego typu gospodarza. I tak B. bacilliformis bytuje u ludzi,a B. henselae u kotów. Pozostałe mają kilka rodzajów gospodarzy, ale zwykle blisko ze sobą spokrewnionych. Kot domowy (Felis catus) może być gospodarzem dla kilku gatunków bakterii z rodzaju Bartonella: przede wszystkim dla B. henselae, ale także dla B. clarridgeiae (możliwy kolejny czynniki etiologiczny choroby kociego pazura) oraz B. koehlerae. Prawdopodobnym wektorem tych gatunków są pchły kocie.Z doniesień wynika, że istnieje możliwość przenoszenia bakterii poprzez wprowadzenie odchodów pcheł pod skórę lub na błony śluzowe kota. Psy domowe (Canis familiaris) mogą być rezerwuarem B. vinsonii subsp. berkhoffii (potwierdzono jej występowanie także u kojotów), B. henselae, B.clarridgeiae, B. washoensis, B. quintana i B. elizabethae (34). W badaniach przeprowadzonych w Tajlandii u bezpańskich psów wykryto DNA bakterii z gatunków:

B. vinsonii subsp. arupensis, B. elizabethae,

B. grahamii, B. quintana, B. taylorii oraz

trzy nowe gatunki, których genotypy wykazują ok. 90% homologii sekwencji nukleotydów z innymi znanymi bakteriami należącymi do rodzaju Bartonella. Natomiast u żadnego badanego osobnika nie wykryto DNA B. vinsonii subsp. berkhoffii (35).

U królików potwierdzono występowanie B. alsatica. Bakterie z rodzaju Bartonella występują także u gryzoni i przeżuwaczy.Ponadto stwierdzono współwystępowanie więcej niż jednego gatunku należącego do Bartonella spp. U jednego gospodarza, były nimi B. henselae i B. clarridgeiae u kotów (24).

Głównym rezerwuarem B. elizabethae są szczury. U nich oraz u innych gryzoni wykryto także bakterie blisko spokrewnione z B. elizabethae i B. grahamii. Potwierdzono występowanie B. grahamii u nornicy rudej (Clethrionomys glareolus) i myszy leśnej (Apodemus flavicolis). Kompetentnym wektorem dla B. grahamii i B. taylorii jest pchła (Ctenopthalmus nobilis). Gryzonie mogą być także rezerwuarem: B. vinsonii subsp. arupensis (myszak, Peromyscus leucopus), B. washoensis (wiewiórka kalifornijska, Spermophilus beecheyi) i B. henselae (mysz zaroślowa, Apodemus sylvaticus; 36).

Wśród 685 dziko żyjących gryzoni, odłowionych na 16 różnych terenach w Japonii,bakterie z rodzaju Bartonella stwierdzono u 176 (25,7%) osobników. Bakterie występowały u gryzoni bytujących na obszarach wiejskich, natomiast nie wykryto ich u gryzoni odłowionych z obszarów miejskich. Analiza genetyczna bakterii doprowadziła do identyfikacji 8 grup genetycznych: B. grahamii, B. tribocorum i B. elizabethae, B. tribocorum i B. rattimassiliensis,B. rattimassiliensis, B. phoceensis, B. taylorii oraz dwóch nowych gatunków należących prawdopodobnie do rodzaju Bartonella (37). W Japonii wyizolowano dwa nowe gatunki: B. japonica i B. silvatica z myszy Apodemus argenteus i Apodemus speciosus (6). Nowy gatunek należący do rodzaju Bartonella wykryto także w Ameryce Północnej, gdzie stwierdzono jego występowanie u 29% badanych wydr kalifornijskich (Lontra canadensis) (38).Bartonella spp. wykryto także u przeżuwaczy, m.in. B. schoenbuchensis u saren (Capreolus capreolus; 39). Potencjalnym wektorem może być strzyżak jelenica (Lipoptena cervi), u którego wykryto DNA B. schoenbuchensis (22). Stwierdzono także występowanie Bartonella spp. U owiec,u których wektorem może być wpleszczowczy (Melophagus ovinus; 40). U bydła stwierdzono B. bovis, a u saren B. capreoli (41).

Chorobotwórczość Bartonella spp.

Obecnie znane są 24 gatunki bakterii należące do rodzaju Bartonella (1). Blisko połowa z nich jest patogenna dla człowieka,m.in.: B. henselae, B. quintana, B. bacilliformis, B. elizabethae (42), B. alsatica (43), B.koehlerae (44), B. vinsonii subsp. Arupensis (45).

Obraz kliniczny oraz przebieg zakażenia z udziałem Bartonella są różnorodne, począwszy od łagodnych bezobjawowych do zagrażających życiu infekcji (46).

Choroba Carriona, która wywoływana jest przez B. bacilliformis, przebiega w dwóch fazach. W pierwszej, zwanej gorączką Oroya, pojawia się wysoka gorączka i niedokrwistość hemolityczna. Bakterie wykrywane są prawie we wszystkich erytrocytach, które w 80% ulegają hemolizie. Objawami towarzyszącymi są: powiększenie wątroby, śledziony i węzłów chłonnych. Śmiertelność przy braku leczenia sięga 40% zakażonych, a przy współwystępowaniu z Salmonella spp. do 90%.

W fazie przewlekłej, zwanej brodawczakowatością peruwiańską, na skórze zakażonego (głównie w okolicach głowy, szyi i kończyn) pojawiają się twarde, naczyniowe guzki. Zwykle choroba ulega samowyleczeniu i nie jest śmiertelna (47, 48, 49). Rejonem endemicznym występowania B. bacilliformis jest Peru.

Najpowszechniej występującą bartonelozą (najczęściej wywoływaną przez B. henselae) jest choroba kociego pazura (cat scratch disease – CSD), objawiająca się powiększeniem i zapaleniem węzłów chłonnych w okolicy miejsca podrapania lub pokąsania przez zakażonego kota. Potencjalnie do zakażenia może dojść także w wyniku pokąsania przez psa (50).

Czynnikiem etiologicznym jest B. henselae oraz prawdopodobnie także B. clarridgeiae i B. quintana. Źródłem zakażenia są prawdopodobnie odchody pcheł, które są głównym wektorem tych bakterii. W miejscu podrapania lub pokąsania przez kota po 3–10 dni pojawia się grudka, która po pewnym czasie zmienia się w pęcherzyk surowiczy, a następnie w strup. Po około 1–3 tygodni dochodzi do jednostronnego powiększenia okolicznych węzłów chłonnych. W 10% przypadków obserwuje sięich ropienie (51).

Zwykle choroba przebiega łagodnie, występują stany podgorączkowe i ogólne złe samopoczucie. W niektórych przypadkach dodatkowo pojawiają się objawy neurologiczne i dermatologiczne,także ze strony wątroby, śledziony, zapalenie spojówek lub płuc (52).

 

Zmiany do-tyczące narządu wzroku objawiają się zapaleniem siatkówki i nerwu wzrokowego,naciekami w obrębie siatkówki, zmianami naczyniakowatymi oraz pogorszeniem widzenia (53). Największą zachorowalność odnotowuje się u dzieci i młodzieży do 18 roku życia. Zwykle dochodzi do samowyleczenia. Choroba ma ciężki przebieg głównie u osób z obniżoną odpornością i chorych na AIDS (54). Bartonella henselae jest często przyczyną gorączek o nieznanej przyczynie (fever of unknown origin – FUO) i powinna być brana pod uwagę podczas diagnozowania pacjentów z gorączką i bólami brzucha (55).

Pierwsze doniesienia na temat seroprewalencji swoistych przeciwciał oraz przypadków choroby kociego pazura w Polsce pochodzą z 2002 r. Państwowy Zakład Higieny (obecnie Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego – Państwowy Instytut Badawczy) prowadził badania dotyczące występowania swoistych przeciwciał anty-Bartonella spp. na próbkach 265 pacjentów z podejrzeniem bartonelozy nadsyłanych z terenu całej Polski. Analiza obejmowała lata 1998–2001.

Przeciwciała klasy IgM anty-Bartonella henselae wykryto u 11,3% badanych,klasy IgG u 45,7%. Łącznie u 57% pacjentów stwierdzono obecność przeciwciał w jednej lub obu klasach. Ponadto u czterech osób stwierdzono także przeciwciała swoiste dla B. quintana.

Należy zauważyć, że w latach, w których prowadzono badania PZH był jedyną instytucją wykonującą diagnostykę bartonelozy w Polsce, a liczba uzyskanych wyników dodatnich mogła się przekładać na sytuację epidemiologiczną w całym kraju.

Określona na tej podstawie zapadalność wyniosła: w 1998 r. – 0,05; 1999 r.– 0,07;2000 r. – 0,14; 2001 r. – 0,1 (56).

Do bartoneloz zaliczana jest także gorączka okopowa wywoływana przez B. quintana. Choroba ta po raz pierwszy została opisana podczas I wojny światowej. Po jej zakończeniu zachorowalność na gorączkę okopową znacznie spadła, by ponownie wzrosnąć podczas II wojny światowej.

 

Obecnie wzrost zachorowalnośc obserwuje się u osób bezdomnych i żyjących w złych warunkach sanitarnych oraz u alkoholików, co związane jest z narażeniem tych osób na wszy, które są głównym wektorem bakterii B. quintana.

 

Choroba objawia się gorączką trwającą 1–3 dni,towarzyszą jej bóle i zawroty głowy oraz bolesność goleni. Nawroty objawów mają miejsce co 4–6 dni, a ich nasilenie maleje w miarę trwania choroby. Bartonella quintana może być także przyczyną zapalenia wsierdzia, naczyniakowatości bakteryjnej i limfadenopatii (57).

Chorobotwórczymi dla człowieka są także bakterie z gatunku B. koehlerae, które po raz pierwszy zostały wyizolowane od pacjenta z zapaleniem wsierdzia. Prawdopodobnym rezerwuarem tych bakterii sąkoty, a ich wektorem pchły (44). Z krwi pacjenta z zapaleniem wsierdzia wyizolowano także B. elizabethae (42), B. vinsonii subsp. berkhoffii (58) oraz B. vinsonii subsp. arupensis (45). W płynie śródocznym pacjenta z zapaleniem siatkówki i nerwu wzrokowego wykryto DNA B. grahamii (59).

Bakteryjna naczyniakowatość odnotowywana jest najczęściej u osób z niedoborami immunologicznymi. Czynnikiem etiologicznym jest B. henselae lub B. quintana. W literaturze opisano przypadek ocznej naczyniakowatości obejmującej zmiany patologiczne w obrębie powieki u mężczyzny z obniżoną odpornością. W badaniach histopatologicznych stwierdzono angiogenezę oraz proliferację komórek. Zastosowano skuteczne leczenie doustne erytromycyną (60). Także u kobiet w ciąży bakterie należące do rodzaju Bartonella mogą być przyczyną zakażeń oportunistycznych (61).

Odpowiedź organizmu na infekcje spowodowane przez bakterie Bartonella spp.jest bardzo różna i zależy w dużym stopniu od stanu układu immunologicznego osoby zakażonej.

W niektórych bartonelozach dochodzi do samoistnego wyleczenia, inne mogą być śmiertelne w przypadku niezastosowania leczenia lub nieprzeprowadzenia operacji.

 

Obraz kliniczny chorób wywoływanych przez bakterie z rodzaju Bartonella jest tak różnorodny, że zastosowanie jednego rodzaju terapii, wspólnej dla wszystkich jednostek chorobowych,nie jest możliwe. Konieczne jest indywidualne dostosowanie leczenia w zależności od czynnika wywołującego chorobę (różne dla różnych gatunków Bartonella)i stanu klinicznego pacjenta.

Bakterie należące do rodzaju Bartonella są wrażliwe na wiele antybiotyków podczas hodowli invitro, jednak in vivo większość tych antybiotyków (np. penicylina) nie jest skuteczna (62). W przypadku choroby kociego pazura o typowym przebiegu, u osób immunologicznie kompetentnych, nie zaleca się stosowania antybiotykoterapii.

 

U pacjentów, u których występują powikłania, można zastosować doksycyklinę z rifampicyną (przy zapaleniu siatkówki i chorobach ośrodkowego układu nerwowego).

W leczeniu zakażeń wywołanych bakteriami z gatunku B. quintana zaleca się połączoną terapię gentamycyną (przez 14 dni) z rifampicyną (przez 28 dni), a w infekcjach B. bacilliformis – chloramfenikol z antybiotykiem z grupy β–laktamów w chorobie Oroya i rifampicyną w brodawczakowatości peruwiańskiej (62).

Diagnostyka laboratoryjna i markery molekularne bakterii Bartonella spp.

Diagnostyka zakażeń Bartonella spp. u ludzi oparta jest na metodach pośrednich,stwierdzających obecność swoistych przeciwciał lub bezpośrednim wykrywaniu bakterii metodami hodowli, technikamimolekularnymi oraz analizą mikroskopową preparatów z krwi lub tkanek pacjenta. Wśród metod serologicznych można wyróżnić następujące techniki: immunofluorescencja (IFA), metoda immunoenzymatyczna (ELISA) i Western blot.

 

Komercyjne testy są jednak przygotowywane głównie z antygenami B. henselae i B.quintana, brak jest testów pozwalających na stwierdzenie obecności przeciwciał dla pozostałych gatunków należących do rodzaju Bartonella (36). Badania porównawcze metod IFA i ELISA przeprowadzone na grupie pacjentów z podejrzeniem choroby kociego pazura dowiodły, że wykrywanie przeciwciał w klasie IgM metodą immunofluorescencji charakteryzuje się niższą czułością (53%), ale wyższą specyficznością (93%) w porównaniu z metodą ELISA (odpowiednio 65 i 91%). Testy diagnostyczne stwierdzające obecność immunoglobulin IgG metodą IFA były natomiast bardziej czułe (67%) i nieco mniej specyficzne (82%) niż testy oparte na metodzie ELISA (28 i 91%; 63).

Trwają badania nad opracowaniem nowych testów, które będą bardziej czułe i specyficzne w porównaniu z obecnie stosowanymi. Testy oparte na tej samej metodzie mogą różnić się czułością i specyficznością, a jest to związane z rodzajem użytego antygenu oraz stanem klinicznym badanych osób (różne wyniki uzyskiwane są u pacjentów z chorobą kociego pazura,zapaleniem wsierdzia, przewlekłą bakteriemią; 64). Hoey i wsp. (65) dowodzą, że zastosowanie w metodzie ELISA bakteryjnego białka syntetyzowanego przez Bartonella spp. o wielkości 17 kDa (składnik systemu sekrecyjnego typu IV) umożliwia wykrycie przeciwciał w klasie IgM u pacjentów we wczesnej fazie choroby (65).

Wadą testów serologicznych jest możliwość zafałszowania wyników badania przez reakcje krzyżowe zachodzące z bakteriami z rodzajów Coxiella i Chlamydia. Pomimo tego, są to metody powszechnie używane w laboratoriach na całym świecie (49).

W przypadku osób immunologicznie niekompetentnych do wykrywania zakażeń stosuje się hodowle bakteryjne. Jest to jednak metoda czasochłonna (hodowla trwa nawet 45 dni) i trudna, ponadto ma zastosowanie tylko w przypadku pobrania krwi lub tkanki od pacjenta w ostrej fazie choroby. W badaniach histopatologicznych rozmazów z krwi obwodowej barwionych metodą Grama lub Warthin-Starry trudno jest określić gatunek bakterii i łatwo pomylić je z innymi patogenami, na przykład z rodzaju Babesia (48).

Metodami biologii molekularnej z wykorzystaniem techniki reakcji łańcuchowej polimerazy (PCR) można wykrywać DNA patogenu we krwi, tkankach (wycinki z węzłów chłonnych, serca, skóry, wątroby), a nawet z preparatów w formalinie i parafinie. Często używanym markerem genetycznym jest gen kodujący 16S rRNA. Jest to gen konserwatywny i może być wykorzystywany na poziomie rodzaju Bartonella. Jednak nie pozwala on na rozróżnienie poszczególnych gatunków, ponieważ wykazuje 97,8% homologii pomiędzy nimi (57).

W wyniku reakcji PCR z użyciem specyficznych starterów dla genu rRNA (p12B i p24E) otrzymano amplifikon o długości 296 bp. Użycie techniki PCR-RFLP (restriction fragment length polymorphism RFLP, polimorfizm długości fragmentów restrykcyjnych) z wykorzystaniem enzymów restrykcyjnych DdeI i MseI pozwala na częściowe rozróżnienie B. henselae, B.vinsonii, B. elizabethae i B. quintana (66).Houpikan i Raoult (67) potwierdzili przydatność odcinka pomiędzy genami kodującymi 16S rRNA i 23S rRNA (16S-23S rRNA ITS – intergenic spacer region) w detekcji i analizie filogenetycznej bakterii należących do rodzaju Bartonella. Odcinek ten występuje w jednej kopii i charakteryzuje się zmienną długością u różnych gatunków Bartonella, a nawet wewnątrz gatunku.

Jako marker genetyczny użyteczny jest także gen kodujący syntazę cytrynianową (gltA; 68,69), gen kodujący białko szoku cieplnego (groEL) (70) i gen kodujący białko biorące udział w podziałach komórkowych (ftsZ; 71). Przydatny do diagnostyki bartoneloz u pacjentów jest także gen syntazy ryboflawiny ribC (72).
----------------------------------------------------------------------
BARTONELLA Z BORRELIA


BARTONELLA LECZENIE 2015 z blogu lekarza ILADS - USA

Rifampina

ryfampicyna jest głównym skutecznym antybiotykiem

Poziom 1
Rifampina 300mg 2 tabletki 1 raz dziennie z JEDNYM z następujących antybiotykow
• minocyklina 100 mg 1 tabletka 2 razy dziennie
lub
• Bactrim DS 1 tabletka 2 razy dziennie
lub
• azytromycyna (Zithromax), 500 mg 1 raz pigułka dzień.

Doksycyklina 100 mg 1 lub 2 razy dziennie po 2 można uzywac wymiennie minocyklina,
ale rifampina obniża poziom doksycyklina we krwi.

Klarytromycyna (Biaxin) 500 mg 1 tabletka 2 razy dziennie może być dodane do azytromycyny, ale klarytromycyna również zmniejsza poziom rifampina w krwi
------------------------------------------------------------------------------

Levofloksacyna (Levaquin) ( Levoxa) i cyprofloksacyna (Cipro). lewofloksacyną 500mg dziennie lub rciprofloxacin 500 mg 1 tabletka 2 razy dziennie LACZE z jednym z następujących antybiotykow:

• minocyklina 100 mg 1 tabletka 2 razy dziennie,
• doksycykliny 100 mg 1 do 2 tabletki 2 razy dziennie, lub
• Bactrim DS 1 tabletka 2 razy dziennie.

Klarytromycyna i azithromycinare NIE używamy z flouroquinolones (fluorochinolony) ponieważ razem może to spowodować problemy z rytmu serca. Levofloxacinseems ( Levoxa ) silniejszy jest niż cyprofloksacyna

Klarytromycyna i Bactrim DS.
klarytromycyna 500 mg 1 tabletka 2 razy dziennie z Bactrim DS 1 tabletka 2 razy dziennie .
--------------------------------------------------------------------------------
Poziom Dwa

Makrolidy plus Tetracyklina Użyj jednego z następujących makrolidow.:

• klarytromycyna 500 mg 1 tabletka dwa razy na dobę lub
• azytromycyna 500 mg 1 tabletka 2 razy dziennie.

Połącz je z tetracykliny:

• doksycyklina 100 mg 1 lub 2 tabletki 2 razy dziennie,
• minocyklina 100 mg 1 tabletka 2 razy dziennie, lub
• tetracycline 500 mg 1 tabletka 3 razy dziennie.
---------------------------------------------------------------------------------

Poziom Trzy

Houttuynia oraz Sida Acuta działa w 70% przypadkow.SAMA Houttuynia działa tylko 50% ..

Zacznij Houttuynia po 5 kropli 2 razy dziennie i zwiększać codziennie o 1 krople aż po 30 kropli 2 razy dziennie. W tym samym czasie brać Sida acuta   1/4 łyżeczki 3 razy dziennie po 1 tygodniu i jeśli jest tolerancja zwiększyć do 1/2 łyżeczki 3 razy dziennie.
 
Dla większości, opisanych powyżej metod leczenie wymaga stosowania przez 4-6 miesiące. Jedynym wyjątkiem jest to leczenie, które obejmuje lewofloksacynę która zazwyczaj wymaga czasu od 1 do 3 miesięcy.

 Tak lecze dopuki nie minie większość objawów Bartonella.95% pacjentow reaguje na leczenie i mijaja objawy.Jest 5% którzy potrzebują zazywania ciągłych antybiotykow.

z blogu lekarza ILADS - USA.

http://www.treatlyme.net/treat-lyme-book/kills-bartonella-a-brief-guide
-----------------------------------------------------------------------------------------
Bartonella

Jest bakterią ,która powoduje chorobę  zwana "Scratch Cat Fever" czyli chorobę kociego pazura.Każdego roku chorują na nia ludzie  z powodu ukąszenia pcheł, które zakazaja koty lub psy Zakażenie może  wystąpić również bezpośrednio od ugryzienia lub  zadrapania zarażonego  psa lub kota . Bartonella może być również przenoszona  przez kleszcze, które przenoszą również boreliozę. . W rzeczywistości, w niedawno opublikowanym badaniu - kleszcze z New Jersey miały wyższą częstotliwość  występowania ( przenoszenia) organizmów Bartonella niż Borreli. (1)

Nie wiemy , czy organizm, który kleszcze przekazują nam wraz z boreliozą to gatunek Bartonella (taki jak B. henselae lub B. Quintana) czy "Organizm Bartonella-Like" (BLO), który nie jest jeszcze w pełni zidentyfikowany . BLO ma cechy podobne do organizmów z rodziny Bartonella, posiada również funkcje podobne do Mycoplasma i Francisella ( rodzina  tularemii) - (1) 

 Dr.Burrascano:    Mówi się ze Bartonella jest najczęściej występującym patogenem w kleszczach.Pacjent ,który cierpi na chroniczną Boreliozę, a  jest współzakażony Bartonellozą, wykazuje wyraźnie odrębny, charakterystyczny obraz kliniczny.
 
Jednakże poszczególne przejawy infekcji BLO wskazują na to, że BLO
przekazywana przez kleszcze różni się od Bartonellozy opisywanej jako „choroba Kociego Pazura”.
W przypadku pacjentów z objawami BLO standardowe testy w kierunku Bartonelli sa  często nieczułe. Ponadto, typowe leki na Bartonellozę nie działają dobrze na BLO – wstrzymują objawy, ale nie są w stanie całkowicie ich wyeliminować. Z tych powodów lepiej jest nazywać tę infekcję jako Bartonella-Like Organism (BLO). (2) 

Nawiasem mówiąc, badania na zwierzętach wykazały, że Bartonella może być transmitowana przez łożysko. Nie przeprowadzono badań u człowieka .(2)

Testy z krwi są bardzo nieczułe, ponieważ standardowe testy na Bartonelloze -(zarówno serologiczne jak i PCR) mogą nie wychwytywać zakażenia BLO.Dlatego tez  diagnoza jest kliniczna, w oparciu o zaobserwowane objawy.
Koinfekcję BLO należy również podejrzewać u intensywnie leczonych chorych na Boreliozę, którzy wciąż wykazują objawy encefalopatii i którzy nie byli nigdy leczeni lekami na BLO.

Bartonelloza często jest łagodna, ale w poważnych przypadkach może wpływac  na cały organizm.

Wczesne objawy to :
gorączka,
zmęczenie,
bóle głowy,
brak apetytu,
wysypka.
powiększenie węzłów chłonnych  zwłaszcza w okolicach głowy, szyi i ramion.
ból żołądka,
ból podbrzusza,
ból podeszwy stop
delikatne guzki podskórne wzdłuż kończyn.
Może wystapic ból gardła (3) 


Burrascano podejrzewa bartonelloze wtedy  gdy objawy neurologiczne są nieproporcjonalne w stosunku do innych ogólnoustrojowych objawów przewlekłej boreliozy.

Bartonella są to bakterie, które żyją w komórkach;Mogą zarażać ludzi, ssaki, oraz szereg dzikich zwierząt. Nie wszystkie gatunki Bartonella powodują choroby u ludzi.

Bartonella henselae po raz pierwszy opisana w 1990 roku nosicielem sa  głównie  koty i powoduje chorobe kociego pazura, zapalenie wsierdzia, i kilka innych poważnych chorób u ludzi. (3) 

Bakterie Bartonella mogą  być przenoszone przez pchły, wszy  i kleszcze.
Babesia i Bartonella nie są małymi  dodatkami  do boreliozy, ale często są znacznie poważniejsze niż choroba z Lyme.

Zakażenia te  to nie tylko rumien ale poważne choroby które powodują ogromne konsekwencje dla organizmu ludzkiego. (4) (4)

Z mojego doświadczenia (Dr. Schaller) mowi iż Bartonella i Babesia powodują  wszystkie możliwe problemy psychiatryczne. (5)

Ważne jest, aby uświadomić sobie, że Bartonella nie jest rzadkością. 

Jest na całym świecie i tylko ci , którzy żyją na obszarach polarnych nie sa narażeni na  ryzyko zakażenia.

dr Schaller mowi : ,, osobiście twierdze w oparciu o najnowsze badania że bartonella jest bardziej powszechna  niż borelioza.

Wielu ludzi z choroba odleszczowa  jest błędnie zdiagnozowanych.Mysla ze maja Babesia, bo są zmęczeni, a czestp jest to objaw  Bartonelli .Bartonella  jest główna przyczyna przewlekłego zmęczenia i fibromialgi  (6)

Należy wiedzieć  że jest mało prawdopodobne aby wyleczyć się z Boreliozy wtedy kiedy  mamy dodatkowo wspolistniejaca chorobę obecności Bartonelle.
Czemu?
Bartonella potrafi wpływać na układ odpornościowy w taki sposób ze ten nie dostrzega bakterii.  Może przemieszczać się  przymocowana do krwinek czerwonych.Nie powoduje  powstawanie goraczki wogóle ! (6)

Leczenie : 
Ceftin, cyprofloksacyna, mycobutin, levaqin, septra, doksycyklina, omnicet, cumanda, olejek goździkowy, Houttuynia, banderol

Symptoms- Symptoms- 
bóle głowy 
światłowstręt 
niepokój 
problemy sercowe 
ból powięzi podeszwowej  
piekący ból 
nocne poty 
chudniecie 
objawy neurologiczne 
ból kolana, ból podeszwy 
powiększone węzły chłonne 
wysypka, która wygląda jak czerwone lub fioletowe rozstępy
zimne dłonie i stopy 
zakażenie jelitowe 
ból gardła 
bezsenność 
ból w podbrzuszu

pelna lista kontrolna objawow :

http://www.personalconsult.com/posts/pl-bartonella-checklist.html


Objawy BLO wg dr Kenneth Singletona:


* Zmęczenie (często z pobudzeniem , przeciwieństwie do choroby z Lyme, która charakteryzuje się "bardziej" zmęczeniem często)
* Niskia temperatura ,szczególnie rano i / lub późnym popołudniem, często związana z uczuciem chorowania na grypę lub wirusa
wirusa
* Poty, często rano lub późne popołudnie czasami w nocy  -często opisywane jako "gęste" lub "klejące"
*Bóle głowy, szczególnie czołowe (często mylone z zatokami ) lub bóle na czubku głowy
*symptomy ze strony oczu: epizody zamazanej wizji, czerwonych, suchych oczu
* Dzwonienie w uszach (szum w uszach)  i czasami problemy ze słyszeniem (obniżona lub zwiększona    wrażliwość na dźwięki (przeczulica) słuchowa
*Bóle gardła (wracające) rzadko kiedys częściej
* Spuchnięte węzły szczególnie szyja i pod pachami nie,
*Lęki i ataki niepokoju inni spostrzegają Cię jako "bardzo niespokojnego"
*Epizody zakłopotania i dezorientacja to są zwykle przejściowe  (i bardzo przerażające ); często mogą być w formie ataku.
*Słaby sen (szczególnie trudność z zasypianiem); zła jakość snu
*ból stawów i sztywność (często zarówno z lewej i prawej strony) w przeciwieństwie do boreliozy , gdzie ból i sztywność występują często po jednej stronie i charakteryzują się zmiana lokalizacji.
*Ból mięsni szególne łydek; moga to byc dragania mięśni i skurcze
*ból stóp, wystepujacy częsciej rano obejmujących pięty lub podeszwy stóp (czasami błednie diangozowany jako zaplenie powięzi
podeszwy)
*symptomy podrażnienia nerwu, które mogą zostać opisane jako palenienie , drgania, drętwienia,  strzelanina,. itd..
*Drżenie i / lub drżenie mięsieni
*Palpitacje serca i dziwne bóle klatki piersiowej
*Epizody braku tchu ( mozna tez tłumaczyc jako zadyszka, duszność)
*Dziwne nawaracjace wysypki , czerwone linie (stretch marks) i specyficzne czułe guzki i grudki wzdłuż nóg lub rąk, gwieździste żyły
*Symptomy z strony układu pokarmowego, ból brzucha ,  i refluks
*Ból i tkliwość kości goleni

dr Harris:

- bóle głowy
- nocne poty
- gorączki,
- suchy kaszel,
- łatwe tworzenie się siniaków,
- szum w uszach,
- napady złości,
- uczucie rozpaczy,
- dreszcze,
- uczucie gorąca,
- koszmary senne,
- trudności w przełykaniu, 
- ciężkie objawy neurologiczne,
- nadmierne pragnienie,
- zmęczenie,
- artretyzm,
- nudności,
- ogólne złe samopoczucie,
- anemia, trombocytoza, małopołytkowość.

ZIOLA

 Japanese knotweed - rdest - 1/4 - 1/2 lyzeczki 3 x dziennie, kapsulki 3 x 3 dziennie

EGCG - zielona herbata 800 mg plus 1200 mg quercetin dziennie

L arginine 500 - 1000 mg 3 x dziennie (nie brac przy opryszczce i polpascu)

Cordyceps 1/4 lyzeczki 3 x dziennie, w proszku 1 lyzka 3 x dziennie

Sida acuta tinktuur -30 - 60 kropli 3/4 x dziennie

Red Root 1/4 - 1/2 lyzeczki 3 x dziennie

Milk Thistle - Ostropest 1200 mg na dzien

Hawthorn - Glog 1/4 h 1/2 lyzeczki 3 x dziennie

Rhodiola/Ashwagandha wymieszane razem 1/2 lyzeczki 3 x dziennie - wychodzi mniej wiecej po 10 kroli kazdego kazdorazowo na lyzeczke

Isatis/houttuynia/alchornea (ale nie ta iporuru) 1/2 lyzeczki wymieszanych 3 x dziennie

Sok z granatow

stephanie - przy problemach z oczami

chinese skullcap bajkalski -Przy problemach z ukladem nerwowym
problemy z  tarczyca


Na biofilmy

Greater Celandine - Glistnik

NAC w dawce 4000 mg dziennie

Royal Jelly - Mleczko Pszczele 1 lyzka 3 x dziennie

DODATKOWO

Dr Cowden : serrapeptase i lumbrokinase

dr Horowitz -kazdemu pacjentowi zaleca do protokolu czy to antybiotykowego czy ziolowego Serrapeptase,

dr Klinghardt pisze ze lumbriconase dziala lepiej sa to tzw proteokytyc enzymes
--------------------------------------------------------------------------


BAETONELLA
1. http://flash.lymenet.org/scripts/ultimatebb.cgi?ubb=get_topic;f=1;t=062704;p=0 1. http://flash.lymenet.org/scripts/ultimatebb.cgi?ubb=get_topic;f=1;t=062704;p=0
2. http://www.lymediseaseresource.com/BurrGuide2008.pdf 2. http://www.lymediseaseresource.com/BurrGuide2008.pdf
3. http://www.lymedisease.org/lyme101/coinfections/bartonella.html 3. http://www.lymedisease.org/lyme101/coinfections/bartonella.html
4. http://lymeinfo.wordpress.com/2009/04/13/ignore-bartonella-stay-ill-lose-a-relationship-job-or-hurt-an-organ-part-1/ 5. http://www.personalconsult.com/articles/violenceandlyme.html 5. http://www.personalconsult.com/articles/violenceandlyme.html
6. http://74.125.155.132/custom?q=cache:4mhxB9XO9igJ:www.personalconsult.com/bartonella/bartonellaignored.doc+Bartonella&cd=1&hl=en&ct=clnk&gl=us&client=google-coop-np  

---------------------------------------------------------
BARTONELLA BEZ BORRELI

historia bakteri baronella tłumaczenie z j.angielskiego

Lato 2012 NVL Biuletyn przeanalizuje historię Bartonella na przestrzeni wieków. . Dlaczego warto studiować historię? Aby dowiedzieć się i uniknąć błędów z przeszłości.

Wstęp:

Bakterie Bartonella ewoluowały z nosicielami (co-Evolution) przez miliony lat. Ta grupa bakterii ma fascynującą historię w medycynie i miala wpływ na rozwoj cywilizacji.Pierwsze zostaly zidentyfikowane z DNA- bezpośrednio z chorej tkanki wyizolowano i wyhodowano w laboratorium pierwszy mikroorganizm. Obecnie istnieje ponad 26 znanych gatunków Bartonella, które zyja w wielu zwierzetach tez w psach i kotach.

Historia:

Historia pełna jest opisów przypadków chorób zakaźnych, które dziesiątkowały ludność . Przykładami są Black Death-Plague (Yersinia pestis), Antique Plaga Atenach (Salmonella enterica serowar Typhi) ospy, a ostatnio AIDS. Za pomocą spektakularne nowych technologii DNA, dodatkowe choroby zostały dodane do listy. Ostatnio Bartonella rozrósła się z "nowa,, odzwierzęca choroba u ludzi, dolaczyla do grupy poważnych chorób przewlekłych wyniszczających zwierzęta i ludzi

Palaeomicrobiologia:

Wykrywanie i charakteryzacja DNA drobnoustrojów jest najczęściej stosowaną metodą do badania patogenów. DNA bakteri znaleziono zprzed 20000 lat temu i bakteryjne DNA zostalo wykryte w próbkach zmarzliny z przed 1000000 lat

Miazga zęba -psa
Miazga to bardzo unaczyniana tkanka wewnątrz zęba .Miazga zeba jest doskonałym źródłem współczesnych i dawnych mikroorganizmów przenoszonych przez krew. DNA wykazano ze lepiej jest

Daty historyczne

2100 BC: Bartonella znaleziony w 4000-letnim ludzkim zebiej
wydobyto pozostałości dwóch osób w Peyraoutes, stanowisko archeologiczne w południowo-wschodniej Francji, Roaix.

Bartonella Quintana DNA odzyskano z miazgi zęba od osoby, która zmarła pomiędzy 2100-
2200r.Przed nasza era.4 Starożytna sekwencja bakteri miała 2 mutacje, które nie zostały znalezione w nowoczesnej bakteri Bartonella Quintana . To pokazuje, że starożytni ludzie byli również zarazeni bakteriami Bartonelli.

1300: Bartonella henselae znaleziona w zębach 800-letniego kota.
 Przeanalizowano 135 zęby z 19 kotów domowych i z 7 roznych miejsc pochówku we Francji .Szukano i analizowano miazge zebowa pod katem znalezienia DNA Bartonella.Znaleziono B. henselae. Obserwacja unikalnych mutacji z gatunku Bartonella nie zaanieczyszczonych nowymi patogenami To pokazuje związek pomiędzy gatunkami Bartonella i kotów, które pełnią rolę zbiorników dla organizmu (Bartonella). Tak więc, koty domowe miały Bartonella henselae juz 800 lat temu.

1531: Pierwszy Medyczny Opis choroby z Bartonella
Pierwszy opis medycznych choroby Bartonella - bartonellozy zostały opisane w prekolumbijskiej kulturze w Peru. Śmierć Inka Huayna Capac, 11 -ty król Inków (1464/27),

1812: Klęska wojska napoleońskie w 1812 w inwazji na Rosję
Z wykorzystaniem nowoczesnych technologii DNA stwierdzono, że Bartonella pomógła w pokonaniu armii Napoleona w 1812 przy inwazji na Rosję.
To była jedna z najgorszych porażek militarnych w historii. Tylko około 25.000 z 500.000 żołnierzy francuskich przeżyło.Wielu zolnierzy znalezionych w masowym grobie w Wilnie -na Litwie Mialo zmarło z powodu chorób przenoszonych przez wszy takich jak gorączka Bartonella quintana i tyfus.
Pozostałości wszy zarazonych Bartonella znalezionych w masowym grobie potwierdzily ze nie wojna a Bartonella spowodowały znaczny odsetek śmierci tych żołnierzy francuskich.

1885: choroba Carrion, Peru
Inną odmiana Bartonelli jest choroba Carrion's Disease (Oroya Fever) , który zostala tak nazwana na cześć peruwiańskiego studenta medycyny Daniela A. Carrion. Zmarł w 1885 roku, po dwóch experymentalnych szczepieniach - bakterie pobrane od innego chorego pacjenta ,po to aby znalejsc przyczyne tej choroby.Przy autopsji znaleziono bakterie

1889: Parinaud's Oculoglandular syndrom
Pierwszy opis ludzkiej choroby Bartonella henselae napisal francuski lekarz okulista Henri Parinaud w 1889 roku, opisał to, co obecnie nazywamy oculoglandular syndrom.jest to to ziarniniakowe zapalenie spojówek w jednym oku oraz powiększenie węzłów chłonnych pod uchem na tym samym boku (Rysunek).

1905: Bartonella Discovery 1905 roku
Bartonella odkryta przez Alberta Barton Thompson po wybuchu dziwnej choroby wsrod jego w zagranicznych pracowników.Udał się do La Oroya, Peru. Większość pracowników zmarło na rzadką chorobę charakteryzującą się gorączką i ciężka niedokrwistościa. Odkrył bakcyla w krwi W 1913 roku Richard Strong z Uniwersytetu Harvarda potwierdził odkrycie Bartona i nazwano bakterie Bartonia na cześć Bartona; gatunek bakterii został następnie nazwany bacilliformis Bartonella. 1916: Trench Fever Trench Fever znany był również jako gorączka 5 dni została po raz pierwszy opisana w

1916 roku podczas I wojny światowej, kiedy około 1 mln żołnierze bylo chorych.Choroba byla wyniszczająca, jedni ciezko chorzy a inni umierali na ta chorobe.Objawy : gorączka, zapalenie stawów, artropatia i ból mięśni, wysypka, osłabienie (patrz poniższy rysunek).1990: Bartonella henselae znalezienie DNA W 1990 roku, Relman i jego współpracownicy wyizolowali DNA z chorej tkanki w laboratorium .1990: W tym samym roku Slater i jego współpracownicy byli pierwszymi ktorzy odizolowali Bartonella z krwi pacjentów z gorączką i bakteriemii.1992: B. henselae etiologia i CSD Bartonella henselae została rozpoznana jako czynnik etiologiczny .1994: Długotrwała Bartonella Bakteriemia u kotów

1995: CDC stwierdza, wysoki wskaźnik występowania Bartonella u kotow.
Przy CDC krajowym badaniu serologicznym kotów domowych stwierdzono występowanie zakażenia Bartonella.Najwieksze zachorowania mialy miejsce na obszarach USA gdzie bylo najwiecej pchel.

1996: Badania eksperymentalne Bartonella wywołanie infekcji u kotów i pokazanie skutecznej terapi.
Greene i jego koledzy stwierdzili, ze 8 z 8 doświadczalnych zakażonych kotów mialo powiększenie węzłów chłonnych i grudki na skorze Antybiotykoterapia była skuteczna w usuwaniu infekcji w 6 na 8 przypadkow

1997: Relapsing Bacteremia

1999: FeBartR WB Bartonella zostal wprowadzony test dla weterynarzy
Państwowe Laboratorium Weterynaryjne wprowadziła praktyczny serologiczny test western blot Bartonella dla kotów i psow. Korzystajac z tego testu udalo sie wyjaśnic wiele przypadkow Bartonella u kotow i opracowano skuteczne protokoły terapii.

2005: Insect Culture Medium
W 2005 roku, Breitschwerdt i jego koledzy wprowadzili hodowle innych patogenow choroby od owadow. Korzystanie z tego systemu testowego rozszerzyli o ludzką Bartonelle
https://www.listbox.com/post/20130219/72B4CC66-074C-11E2-A621-C63FFA52DAFD/21494057-f92be781

---------------------------------------------------------

Bartonella infection is a recently identified emerging infectious disease associate with both acute and chronic disorders in humans and animals from cat scratch disease and trench fever to symptoms easily misdiagnosed as an autoimmune disorder.
https://www.youtube.com/watch?v=NbMojXbWrfE&feature=youtu.be

-----------------------------------------------------------------------------------------

Own work, Public Domain, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=3798662
In order to come up with the best strategy it’s first important to know thy enemy.

http://townsendletter.com/July2015/bartonellosis0715_3.html  Fifteen species of gram-negative aerobic

Bartonella are known to infect humans; however Dr. Ricardo Maggi’s statement is quite telling, “This case reinforces the hypothesis that any Bartonella species can cause human infection.” They have an affinity for endothelial cells, red blood cells, microglial cells, macrophages, and CD34 progenitor cells hindering nutrient, oxygen, and antibiotic delivery to tissues. This causes fatigue, pain, and cognitive and mood issues. They hide in red blood cells to evade the immune system and utilize hemin, and can cause persistent infection, with some species actually deforming red blood cells. Some remain in the cells for the life of the cell while others kill the cell outright.

Every 3-6 days there is a new infection wave.

Various strains have been found in eye fluid, the heart (myocarditis and endocarditis), and cysts, and can infect by nearly anything puncturing the skin and exchanging bodily fluids – including needles. Evidence also suggests congenital transmission.
https://www.youtube.com/watch?v=g5g_PVSIA_0  Approx. 3 min

Dr. Ed Breitschwerdt, professor of internal medicine at North Carolina State University, discusses recent research into the Bartonella bacteria. Animals and humans can both become infected with the bacteria from insect bites. It may be possible for an infected mother to pass the bacteria to her unborn child in utero, the professor has found. To download a transcript of the complete 25-minute interview in PDF format, visit http://ncsu.edu/project/nsaudiovideo/…
https://www.youtube.com/watch?v=Sz9e-is-UuY Approx. 4.30 min
Published on Oct 15, 2014

Dr. Breitschwerdt talked about Bartonella at the NorVect conference 2014. This is an excerpt of his presentation: Bartonellosis: A One Health Approach to An Emerging Infectious Disease.
https://www.youtube.com/watch?v=2s2o_oPGYM8  Approx. 12.30 min
Published on Oct 14, 2015

Dr. Mozayeni talks about Bartonella as one of the major co-infections of Lyme disease. It’s more prevalent than Lyme, as there are many more ways to contract the disease (eg. flees, cats). In a study, that Dr. Breitschwerdt and himself published in The Journal of Emerging Diseases, about 60% of Lyme patients tested positive for Bartonella.

Dr. Mozayeni also talks about the importance of looking at Biofilm when treating Lyme, Bartonella etc. as biofilm can harbor many of these microbes and be the cause of many symptoms.

Symptoms are largely associated with where the blood flow is compromised. The reason many have pain in the soles of their feet is due to inflammation caused by microvascular trauma. It has been known to cause cysts around dental roots leading to chronic and hard to diagnose head and face pain as well as root canals. This microvascular trauma is also to blame for brain issues causing psychological issues such as anxiety, anger, and suicidal thoughts, since the small vessel disease affects executive function. A cog is literally caught in the wheel. As neurotransmitters become depleted due to overstimulation, depression rears its ugly head. A vicious cycle ensues.

Due to the cyclical nature of Bartonella and that it exists in very low amounts in human blood, blood tests are unreliable. It also has a long division time between 22-24 hours and requires a special growth environment. There is a Triple Draw through Galaxy which collects blood over 8 days to maximize the test, stating a 90% reduction in false negatives.

http://townsendletter.com/July2015/bartonellosis0715_3.html

Mode of Transmission: Arthropod vectors including fleas and flea feces, biting flies such as sand flies and horn flies, the human body louse, mosquitoes, and ticks; through bites and scratches of reservoir hosts; and potentially from needles and syringes in the drug addicted. Needle stick transmission to veterinarians has been reported. There is documentation that cats have received it through blood transfusion. 3.2% of blood donors in Brazil were found to carry Bartonella in their blood. Bartonella DNA has been found in dust mites. Those with arthropod exposure have an increased risk, as well as those working and living with pets that have arthropod exposure. 28% of veterinarians tested positively for Bartonella compared with 0% of controls. About half of all cats may be infected with Bartonella – as high as 80% in feral cats and near 40% of domestic cats. In various studies dogs have close to a 50% rate as well. Evidence now suggests it may be transmitted congenitally from mother to child – potentially leading to birth defects.
Bartonella Treatment: This is for educational purposes only. Please discuss treatment options with your health care practitioner.

The predominant antimicrobial drugs for Bartonella are intracellular; however, while reducing symptoms there are relapses. According to IDSA, the best drugs are erythromycin and doxycycline with clarithromycin or azithromycin as alternatives. A combination therapy of doxy and rifampin is preferred for those with CNS involvement and those with repeated relapses may need indefinite treatment.

Also, due to the nature of the organism some have responded miraculously to blood thinners such as heparin or Lovenox – or other agents that reduce clot formation, including alkalinizers such as apple cider vinegar, vegetables and vitamin C. Reducing the stickiness of the blood by taking fish oil or a low-dose baby aspirin also may help.  Boluoke, lumbrokinase, serrapeptase, Wobenzym, and InflaQuell may also help.

The following have been found to be helpful:
doxycycline
erythromycin
rifampin
doxy with rifampin
doxy with gentamycin
gentamicin and ceftriazone with or without doxy, chloramphenicol, ciprofloxacin, or streptomycin
azithromycin or doxy combined with rifampin, clarithromycin, or a fluoroquinolone

http://www.treatlyme.net/treat-lyme-book/kills-bartonella-a-brief-guide

Z BORRELIA !

According to Dr. Ross one needs to correct sleep, decrease inflammation, improve the immune system, correct hormonal imbalances, provide nutrients, and remove yeast in order to beat Bartonella. He also feels it is best to use antibiotic combinations as do Drs. Horowitz and Jemsek. Ross has three tiers, with tier 1 working 90% of the time, tier 2 at about 80%, and tier 3 (herbs) working 70% of the time or less (Dr. Horowitz has found this to be true of herbs as well).

Tier 1: Rifampin 300 mg 2 pills 1 time a day with one of the following:
Minocycline 100mg 1 pill 2 times a day
bactrim DS 1 pill 2 times a day or
azithromycin 500mg 1 pill per day
Doxycycline 100mg 1 or 2 times a day can be substituted for the mino but rifampin decreases doxy levels in the blood. Clarithromycin 500mg 1 pill 2 times a day can be substituted for azith but rifampin also decreases clarith blood levels.
Levofloxacin 500mg 1 pill 2 times a day or ciprofloxacin 500mg 1 pill 2 times a day with one of the following:
minocycline 100mg 1 pill 2 times a day,
doxycycline 100mg 1 to 2 pills 2 times a day, or
bactrim DS 1 pill 2 times a day
Clarith and azith are not used with flouroquinolones because they may cause heart rhythm problems.
Clarithromycin 500mg 1 pill 2 times a day and Bactrim DS 1 pill 2 times a day

Tier 2: Clarithromycin 500mg 1 pill two times a day, or
Azithromycin 500mg 1 pill two times a day
Combine these with a tetracycline:
doxycycline 100mg 1 or two pills 2 times a day,
minocycline 100mg 1 pill 2 times a day, or
tetracycline 500mg 1 pill 3 times a day

Tier 3:  Start Houttuynia at 5 drops 2 times a day and increase daily by 1 drop per dose till at 30 drops 2 times a day. Take Sida Acuta concurrently at 1/4tsp 2 times a day and after 1 week if tolerating, increase to 1/2 tsp 3 times a day.

According to Ross, treatment requires 4-6 months with an exception of levofloxacin which usually requires 1-3 months. Treat until most symptoms are resolved. His experience is that 95% recover from Bartonella when using the immune supports and either tier one or two.
*Long-term tendon damage and ruptures, retinal detachment, and other symptoms have been connected with fluoroquinolones – resulting in fluoroquinolone toxicity syndrome – or being “floxed,” however, one of the most experienced LLMD’s in Wisconsin has noted that he has used these drugs for over 30 years without this ever happening. The fluoroquinolones are made with fluoride and go deep into muscle tissue, which is what makes them so effective. Often, the best usage is using a fluoroquinolone that paves the way for other antibiotics to do their jobs better.

http://www.lymebook.com/antibiotic-treatment-for-babesia-bartonella-ehrlichia-co-infections

Dr. Singleton also reports that in his experience tendonitis is rare, but if it happens – stop – until symptoms are resolved and then restart in a few days at a lower dose. He also suggests putting the patient on 600-1,000mg of magnesium for a few weeks prior to treatment with a fluoroquinolone to prepare tendons and muscles and to continue taking through treatment, separating it by three or more hours. And, as always, drink plenty of water to help the body detox.
*Many react strongly to Rifampin, perhaps due to a rapid metabolism of sterol hormones, which causes severe symptoms with low adrenals and low cortisol. In the very ill, Dr. Mozanyeni starts with herbal antimicrobials and assists the adrenals until the patient is able to tolerate antibiotics. When the antibiotic regimen is finished he puts them back on more natural antimicrobials if treatment is needed long term.

http://townsendletter.com/July2015/bartonellosis0715_3.html

Dr. Mozanyeni uses clarithromcin or azithromycin, later adding rifampin with clarithromycin. If a patient is on meds that impact rifampin, he may then use Mycobutin. He has not found the need to use IV therapies except in cases where patients can not take pills. He has noted that antibiotics used for Lyme may push Bartonella further into cells making treatment more challenging.

Alternative Treatments:

allicin, sulforaphane, Sida acuta, Isatis, Houttuynia, Alchornea cordifolia, Japanese knotweed, EGCG, hawthorn, cordyceps, L-arginine, Cryptolepis, Samento, A-BART, Curcumin, quercetin, astaxanthin, Xymogen, AngiNOX, L-arginine, Profusia Plus, Salvia miltiorrhiza, Vinpocetine, Cratoxy, Ginkgo biloba
http://buhnerhealinglyme.com

Master Herbalist, Stephen Buhner’s Bartonella protocol – research is ongoing, but this is the most up to date. The following herbs are to be taken for 30 days. If the symptoms come back when the protocol is stopped the dosage was probably not high enough – so the protocol should be modified and continued until the blood cell infection is gone. He recommends Woodland Essence for all the tinctures. Remember – herb dosages are extremely individual.
Sida acuta tincture – 1/4tsp 3Xday
Hawthorn tincture, same
Japanese knotweed, same (or 2 capsules 3Xday from Green Dragon Botanicals)
EGCG (green tea extract) 400mg/day – approximately 4 cups of green tea
Houttuynia 1 Tbs daily (Yu Xing Cao – 1st Chinese Herbs, powder – use Lyme code at checkout for 10% off)                                                                              
    
L-arginine 5000 mg daily in divided doses                                                              
Milk Thistle seed, standardized, 1200 mg daily

PLEASE NOTE: If you have active herpes, chicken pox, or shingles DO NOT USE L-arginine.

https://madisonarealymesupportgroup.wordpress.com/2016/01/03/bartonella-treatment/

--------------------------------------------------------------------------------

The standard conventional drug treatment for Bart varies, it is usually a 4-6 month course of Rifampin, in combination with Minocycline or sometimes Clarithromycin (Biaxin) with Sulfamethoxazole and Trimethoprim (called Septra or Bactrim). I like the Rifampin/Minocycline combination however, an intellectual judgment call on my part by no means suggests it will work for you, or be right for you. Levaquin can work effectively too, but carries a 1 percent risk of tendonitis and a 0.1 percent risk of tendon rupture. There are many good prescribed combinations, it’s really about making sure you start low, and titrate up slowly to minimize the Herx reaction. A Herx or “Herxheimer” reaction is a setback, and a resurgence of symptoms that sometimes occurs with antibiotic use. This can be minimized with herbal supplements such as curcumin (and backing off the drug for a bit).

http://suzycohen.com/articles/lyme-disease-and-bartonella-more-common-than-you-think/

-----------------------------------------------------------------------------
Most aggressive Bartonella treatment
Dear Stephen,
What is the most aggressive treatment for bartonella? Symptoms are leg pain, calf pain, dizziness, eye issues, and chest wall pain. Any suggestions?
Stephen’s response:
Research is ongoing, this is the most up to date protocol:
Sida acuta tincture (from woodlandessence.com or julie@gaianstudies.org) ¼ tsp 3x day for 30 days
Hawthorn tincture, same
Japanese knotweed, (tincture, same dose (from same sources as Sida acuta, above), or capsules from greendragonbotanicals.com 2 capsules 3x daily)
ECGC 400mg +- daily
Houttuynia (Yu Xing Cao – 1st Chinese Herbs, powder – use “LYME” code at checkout for 10% off) 1 tbl daily
Dr. Zhang was the pioneer on the use of Houttuynia for this issue.
L-arginine 5000 mg daily in divided doses
Milk Thistle seed, standardized, 1200 mg daily
All for 30 days.

http://www.mvlymecenter.org/2012/10/26/buhner-protocol-qa/

--------------------------------------------------------------------------
Bartonella is susceptible to numerous antibiotics in vitro, but many of these have only bacteriostatic activity; they inhibit reproduction but are not bactericidal; they do not kill the bacteria. Gentamicin and, to a lesser extent, Rifampin have been found to be bactericidal.⁴ However, Gentamicin may only be bactericidal when the bacteria emerge from the red blood cells and are extracellular.
   
Based on a 2004 study, antibiotics which may be helpful in the treatment of Bartonella include doxycycline, erythromycin, rifampin, doxycycline with rifampin, doxycycline with gentami­cin, gentami­cin and ceftriaxone with or without doxy­cycline, chloramphenicol, ciprofloxacin, or streptomycin.⁴¹
   
The Lyme and Tick-Borne Diseases Research Center at Columbia University has recommended that azithromycin or doxycycline combined with rifampin, clarithromycin, or a fluoroquinolone may be useful regimens.⁴²
   
Some practitioners have found drugs such as ciprofloxacin (Cipro), levofloxacin (Levaquin), gemifloxacin (Factive), and moxifloxacin (Avelox) to be helpful in those with Bartonella, though these drugs may lead to long-term tendon damage and ruptures, retinal detachment, and a host of other symptoms that may persist long after these medications have been stopped. They may result in what is known as fluoroquinolone toxicity syndrome, or what some term as having been "floxed." Mozayeni has suggested that the risks of these medications may outweigh the benefits, and he rarely uses quinolone antibiotics for the treatment of Bartonella.
   
Mozayeni generally uses clarithromycin or azithromycin, though there is a higher resistance to azithromycin in animals. He later adds rifampin with clarithromycin. If a patient is on other medications whose metabolism may be impacted by rifampin, he may then use Mycobutin. He has not found a need to treat any of his Bartonella patients with IV therapies except in rare cases where patients cannot take pills. He has noted that antibiotics used for the treatment of Borrelia burgdorferi, the causative agent in Lyme disease, may push Bartonella organisms further into the cells making treatment more challenging.
   
Both adrenal health and thyroid health should be considered before treating with these antibiotics, especially rifampin, in order to allow the patient to better tolerate the treatment. Mozayeni has found that one pitfall in Bartonella treatment is related to adrenal fatigue. Adrenal issues must be identified and managed to optimize therapy tolerance. Rifampin, a cytochrome P450 inducer, causes a more rapid metabolism of sterol hormones and can lead to severe symptoms where a Herxheimer-like reaction is juxtaposed with a condition of depleted adrenals and low cortisol. This can put the patient into adrenal crisis with greatly amplified symptoms including severe pain and hemodynamic instability. This reaction may be mistaken for a Rifampin allergy and therapy stopped. Thus, withdrawal of a useful drug may result in a lost opportunity to treat and lead to treatment failure.
   
The pharmaceutical protocol that Mozayeni utilizes in his practice has been shown to work well for many of his patients. If someone is extremely ill and may not be strong enough to tolerate treatment with antibiotics, he may start with herbal antimicrobial and supportive interventions. It will take time and additional data to determine whether or not the herbal approaches prove to perform as well, but they are useful considerations. After an antibiotic regimen is complete, Mozayeni may then move a patient to more natural Bartonella treatment options. These may be more sustainable and can be used for longer-term maintenance therapy if needed.
   
Once someone is infected with Bartonella, it is possible that they will never fully clear the infection; it may become a matter of how the infection manifests within the body. Response to treatment of any regimen may vary based on the immune status of the host, the response of the immune system, and the infecting Bartonella species.

 

Alternative Treatment Approaches

While pharmaceutical options for Bartonella treatment are often very helpful, those with chronic Bartonella infection may benefit from looking at natural solutions. These may be combined with pharmaceutical options or used alone.
   
Mozayeni has an interest in allicin, an extract from garlic, and sulforaphane, a compound derived from cruciferous vegetables. Sulforaphane has broad spectrum antimicrobial properties against both gram-negative and gram-positive bacteria while also being anti-inflammatory, supporting detoxification, and serving as a powerful antioxidant.
   
Stephen Harrod Buhner is a one of America's preeminent herbalists and wrote Healing Lyme Disease Coinfections: Complementary and Holistic Treatments for Bartonella and Mycoplasma in 2013.⁴³ It contains some of the most current information on herbal and holistic treatment of Bartonella. In the book, Buhner goes into extensive detail on Bartonella characteristics, symptom presentation, cytokine shifts that may occur, and natural treatment options based on his own clinical experience and literature reviews.
   
Buhner has created a protocol that is outlined in his book and consists of therapeutic options such as Sida acuta, Isatis, Houttuynia, Alchornea cordifolia, Japanese knotweed, EGCG, hawthorn, cordyceps, L-arginine, milk thistle, and others. He further outlines interventions that may be helpful based on specific symptom presentations. The book is a very detailed resource on Bartonella and is highly recommended for anyone who wants to learn more.
   
Many other natural products or formulations are available that some practitioners have found helpful. These include Beyond Balance MC-BAR-1 and MC-BAR-2; BioPure Quintessence, O3 Oil Gamma, Lyme and Co-Infection Nosode Drops, Cryptolepis, and Czaga (chaga); Byron White Formulas A-BART; Maypa Herbals Formula Bart; Jernigan Nutraceuticals Lymogen, NutraMedix Samento, Banderol, Quina, Cumanda, and Houttuynia; Researched Nutritionals BLt Microbial Balancer #1, CryptoPlus Microbial Balancer #2, and LymPlus Transfer Factor; Deseret Biologicals Bartonella Series Therapy; Woodland Essence C.S.A. Formula; Mountain States Health Products Bartonella Nosode; Professional Formulas Tick Pathogen Nosode Drops; Dr. Zhang's HH and HH-2; freeze-dried garlic, and others. Injectable artesunate administered by a doctor has been found to be of clinical benefit. Some practitioners have found essential oils of clove, thyme, marjoram, melaleuca, cypress, rosemary, and cinnamon to be helpful.
   
Recently, at the American Academy of Environmental Medicine workshop, low-dose antigen (LDA) therapy for Lyme disease was introduced by Ty R. Vincent, MD, and has reportedly been helpful for those dealing with Bartonella and other Lyme-related issues.

Synergistic Treatment Options

While the underlying microbial burden itself must be addressed, there are a number of synergistic interventions that may improve patient outcomes. Mozayeni has noted that the most proximal cause of symptoms of Bartonella is the small vessel disease, and addressing this aspect of the condition is an important part of the treatment program. Two primary areas of focus include evaluating and treating coagulopathies and reducing inflammation.
   
Small vessel disease results in a form of brain injury, though the injury does not have to be permanent. Treatment must be approached in a manner very similar to how a brain injury would be treated. The nerves may be stunned or hibernating as a result of trauma; these may be resuscitated with glutathione, hyperbaric oxygen, or other interventions.
   
Bartonella often causes low grade inflammation in the body. This can manifest in more significant ways, such as inflammatory arthritis or a neurovascular problem, in people with specific MHC (major histocompatibility complex) or HLA (human leukocyte antigen) genetic predispositions. The infection may result in chronic, low-grade, smoldering symptoms even in those that considered themselves to be asymptomatic. How the disease manifests is determined by the biological terrain and how the host immune system responds to the infection and less by the infection itself.
   
For hypercoagulation, agents that dissolve clots or help to reduce clot formation may be helpful. The more the blood pH is acidic, the more coagulation is likely to be a concern. Substances that alkalinize the body help to reduce microscopic clot formation. High dose vitamin C, apple cider vinegar, and an alkaline diet are useful tools. Incorporating fresh vegetables into the diet both helps alkalinize the system and introduces enzymes that help to break down clots and biofilms (a polysaccharide layer produced by a community of organisms that serves to protect them from antimicrobial therapies).
   
Boluoke, lumbrokinase, or serrapeptase are commonly considered, as are Wobenzym and Researched Nutritionals InflaQuell. When patients are not improving with or tolerating treatment, Mozayeni's first question is often whether they are keeping up with their enzyme intake; he finds that 80% to 90% of the time they are not. During a Herxheimer reaction, enzymes and alkalinization can often provide relief. If neurological symptoms are severe, low-dose Lovenox or heparin may be considered and often leads to dramatic improvement.
   
Reducing inflammation using natural options such as curcumin, quercetin, and astaxanthin may be very helpful.
   
Treatment may include a focus on the health of the lining of the endothelium where Bartonella congregate.
   
Nitric oxide is produced in the endothelium and may be impaired when the endothelium is unhealthy. Thus, therapies such as Xymogen AngiNOX, Thorne Perfusia Plus, or L-arginine, which increase nitric oxide production, may support blood vessel health. Increasing nitric oxide production may counteract some of the detrimental effects of Bartonella.⁴⁴ Low-dose baby aspirin may reduce the stickiness of the platelets.
   
In Chinese medicine, the herb Dan Shen (Salvia miltiorrhiza) is a "blood-invigorating" herb that is thought to make the blood flow more freely and has angiotensin-blocking properties. Vinpocetine is derived from the periwinkle plant and leads to dilation of blood vessels and improved blood flow. Hawthorn berry, in a form called Cratoxy, may support cardiovascular health and dilate the blood vessels. As a blood vessel dilator and platelet inhibitor, Ginkgo biloba may be beneficial.

 

Prevention and Management of Pet Exposure

In Bartonella patients with pets in the home, consideration should be given to the potential for reexposure from the pet or from fleas or ticks that these animals may bring into the home. Cats represent a higher risk for human exposure, though dogs may present with more symptoms when infected. Anyone infected with Bartonella and living with household animals should consider having their animals evaluated and treated for the infection in order to minimize the potential for reinfection. Veterinarians are generally well versed in testing and treatment of animals with Bartonella. Most importantly, keeping fleas and other vectors from infesting pets will reduce and potentially eliminate the possibility of transmission from a pet to a family member.⁴⁵

 

Conclusion

While more and more is being learned about Bartonella and its impact on human health, there are still many unknowns that require further exploration. We are learning and will continue to learn. Very few medical doctors are familiar with Bartonella and people suffer needlessly, as bartonellosis is rarely on the list of differential diagnoses for the conditions that it may cause. Most infectious-disease doctors have very limited or no experience with identifying or treating Bartonella and believe that it is generally a benign condition that resolves without treatment.
   
Thanks to our animal friends and those who care for them, there is an ever-increasing focus on Bartonella and human health implications. The work of Drs. Ed Breitschwerdt and Robert Mozayeni has enlightened many about this previously underestimated microbe and continues to lead to improved testing and treatment options for both animals and humans. While getting people to recognize Bartonella has been a struggle, the tide is shifting.
   
Available tests have notably improved over the past several years, and treatment options are available that generally lead patients to higher ground. While there is more work to be done, the mysteries of Bartonella are beginning to unravel. Here's to your health!

 

In Memoriam

Linda "Angel" Heming worked closely with me for many years on a number of the articles that I have written. She was a warrior in the Lyme community and gave so much of herself to help other people. Given the time commitment required for each article, I was unable to do as many as I once did. A year ago, Linda asked me whom she could get who would interest me enough to do another article. At that time, I responded that an article on Bartonella with Drs. Ed Breitschwerdt and Robert Mozayeni would be compelling. Linda unfortunately became ill with another battle with cancer and passed away in October 2014. It was a great loss to the Lyme community. About a week after she passed, I was connected with a colleague of Drs. Breitschwerdt and Mozayeni, and an opportunity to do this article presented itself. Of course, I couldn't say no, as it was clear to me that Linda was still running the show. You will be missed and truly are an angel!

 

Upcoming Conference

On July 24, 2015, from 1 to 4 p.m. at the Hyatt Regency in Cambridge, Maryland, there will be a conference on diagnosing and treating Bartonella. Speakers will include Drs. Edward Breitschwerdt and Robert Mozayeni. Conference is open to medical, counseling, and veterinary professionals. Marilyn Williams from the Lyme Disease Association of the Eastern Shore of Maryland is organizing this exciting event. For registration, information contact the LDAESM at easternshoremdlyme@yahoo.com.

 

Disclaimer
Information is not intended to treat, diagnose, cure, or prevent any disease. Nothing in this text is intended to serve as personal medical advice. All medical decisions should be made only with the guidance of your own medical authority.
     
Portions of the information presented in this article come from various conferences as well as an interview with Dr. Robert Mozayeni for the purposes of this article.

 

http://townsendletter.com/July2015/bartonellosis0715_3.html

 

----------------------------------------------------------------------------

3.3. Strategies utilized by Bartonella to escape the host immune response: current evidence

Bartonellae are probably able to escape the host immune response by surface antigen variation in clonal populations (see section above) and through the wide diversity of strains and species that can co-infect the host (as shown for B. henselae strains in cats). Co-infection of cats with B. henselae was first described by Bergmans et al. [13] and Gurfield et al. [61] in the 1990s, as was re-infection of cats with different strains [6]. Interestingly, most of the strains involved in human cases of CSD reported at that time belonged to genotype I (also known as Houston I type), whereas most strains identified in cats were within the genotype II group [12, 53]. Examination of the 16-23S intergenic spacer region revealed different point mutations in different strains [53]. These authors concluded that human isolates come from a limited subset of B. henselae strains. More recent analysis using multi-locus sequence typing (MLST) [5, 68, 87, 132] or multiple-locus variable-number tandem-repeat analysis (MLVA) also support the wide diversity of feline strains and the clustering of human cases within the broad range of feline isolates [17, 98]. A small percentage of B. henselae isolates may harbor two different 16S rRNA gene copies and these isolates may have emerged by horizontal gene transfer [132].

The emergence of genetically distinct organisms at various peaks of bacteremia could also contribute to the establishment of persistent infection in the naturally infected cats, as reported by Kabeya et al. [71]. Although antibodies appear to play an important role in the immune response that follows the initial infection with a Bartonella species, humoral immunity may contribute to ongoing suppression of the persistent or relapsing bacteremia [72, 73]. Based on experimental infection studies involving B. vinsonii subsp. berkhoffii in dogs, it is also possible that some Bartonella species directly suppress several components of the host immune response [104, 105]. In addition, lipopolysaccharide (LPS) from B. quintana has been shown to be a Toll-like receptor 4 (TLR-4) antagonist, which results in inhibition of both mRNA transcription and the release of tumor necrosis factor alpha, interleukin 1beta (IL-1beta), and IL-6 from human monocytes when stimulated by Escherichia coli LPS [106]. Administration of B. quintana LPS to mice resulted in TLR-4 antagonism, suppression of the severity of experimental arthritis and interruption of the inflammatory loop in a murine model of autoimmune destructive arthritis [2]. The structurally resolved LPS of B. henselae was also reported to lack any TLR-4 activating activity, which probably reflects penta-acetylation of the lipid A moiety and the incorporation of a long-chain fatty acid [139]. Infection with a Bartonella species, particularly in an incidental host, could result in systemic and local suppression of immunity which would facilitate persistent Bartonella infection and could result in concurrent opportunistic infections, autoimmunity or immune-mediated target organ destruction.

Generation of genetic variants is a possible strategy to circumvent the host specific immune responses. In the study by Berghoff et al., up to three genetic variants were detected within 20 (58.8%) isolates, indicating that most primary isolates display a mosaic-like structure [11]. The close relatedness of the genetic variants within an isolate was confirmed by MLST. In contrast to the primary isolates, no genetic variants were detected within the progeny of 20 experimental clones generated in vitro from 20 primary isolates, suggesting that the variants were not induced in vitro during the procedure as defined by PFGE analysis. Hence, the genetic variants within a primary isolate most likely originally emerged in vivo and potentially due to immune pressure. In the study by Iredell et al. [68], the distribution of sequence types among B. henselae isolates recovered from human infections was not random, and such isolates were significantly more often associated with one particular sequence type, lending further support to the suggestion that specific genotypes contribute disproportionately to the disease burden in humans. All but one isolate belonged to lineages that bore the representative strain of either the Houston or Marseille subtype. The inheritances of several of the genes studied could not be reconciled with one another, providing further indication for horizontal gene transfer among B. henselae strains and suggesting that recombination has a role in shaping the genetic character of bartonellae.

Phase variation has also been reported [84]. Outer-membrane protein variation is seen in association with phase variation, but LPS expression is preserved in piliated as well as extensively passaged non-piliated isolates [84]. The EagI/HhaI infrequent restriction site-PCR fingerprint, which has been previously used to discriminate between serotypes Marseille and Houston, is altered with phase variation in vitro, and there is evidence that genetic change accompanies these events. The extent of genetic and phenotypic variability of phase-variant B. henselae must be considered when studying persistent infection or re-infection

http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2695021/

foto ze strony phoenixrising.me