Problemy w postępowaniu fizykalno-usprawniającym w przebiegu boreliozy
z Kliniki Rehabilitacji z Zakładem Medycyny Fizykalnej WIM w Warszawie
Kierownik Kliniki: prof. dr hab. med. Włodzisław Kuliński.
Bardzo charakterystycznym elementem obrazu klinicznego boreliozy są zmiany neurologiczne, które mogą pojawiać się praktycznie w każdym stadium choroby.
Pacjentka nie pamięta wystąpienia w przeszłości rumienia wędrującego ani ukąszenia przez kleszcza. Podaje natomiast, że w miesiącach letnich 2004 r. przebywała w terenie zalesionym, gdzie występują kleszcze. W badaniu neurologicznym przy przyjęciu do oddziału stwierdzono cechy zespołu piramidowego lewostronnego.
W surowicy krwi stwierdzono dodatnie miana przeciwciał dla Borrelia burgdorferi –w klasie IgG 17 BBU/ml, w klasie IgM 19,3 BBU/ml.
Na początku 2005 r. pacjentka przebyła leczenie przeciwko boreliozie (antybiotykoterapia).
W drugiej połowie grudnia 2005 r. pojawiły się narastające parestezje i bóle kończyn górnych, o zmiennej lokalizacji oraz osłabienie siły mięśniowej kończyn górnych, większe w kończynie lewej.
Z powodu tych objawów chora została przyjęta do Kliniki Neurologii WIM.
W trakcie hospitalizacji wystąpiło nasilenie niedowładu w kończynach górnych z obniżeniem napięcia mięśniowego oraz osłabieniem odruchów głębokich, dołączyło się także uszkodzenie obwodowe nerwu twarzowego prawego.
W badaniu płynu mózgowo-rdzeniowego dodatnie przeciwciała dla Borrelia burgdorferi w klasie IgG i IgM, potwierdzone testem Western-Blot (IgG 25, IgM 8).
W leczeniu stosowano Solu-Medrol 1,0, zabiegi plazmaferezy oraz biotraxon.
W dniu 22.01.2006 r. chora została wypisana z Kliniki Neurologii i bezpośrednio przeniesiona do Kliniki Rehabilitacji WIM celem leczenia fizykalno-usprawniającego.
Program postępowania fizykalno-usprawniającego w okresie pobytu chorej w Klinice Rehabilitacji WIM dostosowano indywidualnie do jej stanu. Wraz z poprawą funkcji motorycznych był stopniowo rozszerzany.
Celem postępowania fizykalnego było uwolnienie pacjentki od bólów mięśniowych i przygotowanie do intensywnej kinezyterapii przez zastosowanie:
– masażu klasycznego mięśni kończyn dolnych i górnych,
– elektrostymulacji mięśni: czworogłowych i pośladkowych wielkich,
– okładów parafinowych na okolicę stawów barkowych i biodrowych (przed ćwiczeniami),
– terapii zmiennym polem magnetycznym niskiej częstotliwości (natężenie od 3-10 mT, częstotliwość 20-30 Hz, sinus bipolarny) na okolicę obręczy barkowej i biodrowej,
– masażu podwodnego (w późniejszym okresie),
– galwanizacji katodowej grup mięśniowych osłabionych w wyniku obwodowego uszkodzenia n. VII prawego,
– delikatnego masażu mięśni mimicznych twarzy.
W postępowaniu kinezyterapeutycznym wdrożono:
– ćwiczenia oddechowe,
– ćwiczenia czynno-bierne (czterech kończyn),
– ćwiczenia czynne w odciążeniu (stawów biodrowych i barkowych),
– ćwiczenia ( w późniejszym okresie usprawniania) z wykorzystaniem wzorców ruchowych metody PNF,
– ćwiczenia mimiczne mięśni twarzy ze szczególnym uwzględnieniem strony porażonej.
Postępy rehabilitacji oceniano na podstawie oceny siły mięśniowej za pomocą testu Lovetta i pomiaru zakresu ruchomości w stawach.
Prowadzone postępowanie fizykalno-usprawniające doprowadziło do uzyskania zdolności do samodzielnego poruszania się.
Wnioski: Warunkiem skuteczności postępowania fizykalno-usprawniajacego u chorego z boreliozą jest:
– systematyczność ćwiczeń,
– długotrwałość postępowania usprawniającego,
– dostosowanie programu postępowania fizykalnego do aktualnych możliwości chorego,
– zróżnicowanie obciążeń wysiłkiem w zależności od poprawy funkcji motorycznych.
http://www.czytelniamedyczna.pl/352,problemy-w-postepowaniu-fizykalnousprawniajacym-w-przebiegu-boreliozy.html
zdiecie ze strony : http://www.nerwtwarzowy.republika.pl/index.html
z Kliniki Rehabilitacji z Zakładem Medycyny Fizykalnej WIM w Warszawie
Kierownik Kliniki: prof. dr hab. med. Włodzisław Kuliński.
Bardzo charakterystycznym elementem obrazu klinicznego boreliozy są zmiany neurologiczne, które mogą pojawiać się praktycznie w każdym stadium choroby.
Pacjentka nie pamięta wystąpienia w przeszłości rumienia wędrującego ani ukąszenia przez kleszcza. Podaje natomiast, że w miesiącach letnich 2004 r. przebywała w terenie zalesionym, gdzie występują kleszcze. W badaniu neurologicznym przy przyjęciu do oddziału stwierdzono cechy zespołu piramidowego lewostronnego.
W surowicy krwi stwierdzono dodatnie miana przeciwciał dla Borrelia burgdorferi –w klasie IgG 17 BBU/ml, w klasie IgM 19,3 BBU/ml.
Na początku 2005 r. pacjentka przebyła leczenie przeciwko boreliozie (antybiotykoterapia).
W drugiej połowie grudnia 2005 r. pojawiły się narastające parestezje i bóle kończyn górnych, o zmiennej lokalizacji oraz osłabienie siły mięśniowej kończyn górnych, większe w kończynie lewej.
Z powodu tych objawów chora została przyjęta do Kliniki Neurologii WIM.
W trakcie hospitalizacji wystąpiło nasilenie niedowładu w kończynach górnych z obniżeniem napięcia mięśniowego oraz osłabieniem odruchów głębokich, dołączyło się także uszkodzenie obwodowe nerwu twarzowego prawego.
W badaniu płynu mózgowo-rdzeniowego dodatnie przeciwciała dla Borrelia burgdorferi w klasie IgG i IgM, potwierdzone testem Western-Blot (IgG 25, IgM 8).
W leczeniu stosowano Solu-Medrol 1,0, zabiegi plazmaferezy oraz biotraxon.
W dniu 22.01.2006 r. chora została wypisana z Kliniki Neurologii i bezpośrednio przeniesiona do Kliniki Rehabilitacji WIM celem leczenia fizykalno-usprawniającego.
Program postępowania fizykalno-usprawniającego w okresie pobytu chorej w Klinice Rehabilitacji WIM dostosowano indywidualnie do jej stanu. Wraz z poprawą funkcji motorycznych był stopniowo rozszerzany.
Celem postępowania fizykalnego było uwolnienie pacjentki od bólów mięśniowych i przygotowanie do intensywnej kinezyterapii przez zastosowanie:
– masażu klasycznego mięśni kończyn dolnych i górnych,
– elektrostymulacji mięśni: czworogłowych i pośladkowych wielkich,
– okładów parafinowych na okolicę stawów barkowych i biodrowych (przed ćwiczeniami),
– terapii zmiennym polem magnetycznym niskiej częstotliwości (natężenie od 3-10 mT, częstotliwość 20-30 Hz, sinus bipolarny) na okolicę obręczy barkowej i biodrowej,
– masażu podwodnego (w późniejszym okresie),
– galwanizacji katodowej grup mięśniowych osłabionych w wyniku obwodowego uszkodzenia n. VII prawego,
– delikatnego masażu mięśni mimicznych twarzy.
W postępowaniu kinezyterapeutycznym wdrożono:
– ćwiczenia oddechowe,
– ćwiczenia czynno-bierne (czterech kończyn),
– ćwiczenia czynne w odciążeniu (stawów biodrowych i barkowych),
– ćwiczenia ( w późniejszym okresie usprawniania) z wykorzystaniem wzorców ruchowych metody PNF,
– ćwiczenia mimiczne mięśni twarzy ze szczególnym uwzględnieniem strony porażonej.
Postępy rehabilitacji oceniano na podstawie oceny siły mięśniowej za pomocą testu Lovetta i pomiaru zakresu ruchomości w stawach.
Prowadzone postępowanie fizykalno-usprawniające doprowadziło do uzyskania zdolności do samodzielnego poruszania się.
Wnioski: Warunkiem skuteczności postępowania fizykalno-usprawniajacego u chorego z boreliozą jest:
– systematyczność ćwiczeń,
– długotrwałość postępowania usprawniającego,
– dostosowanie programu postępowania fizykalnego do aktualnych możliwości chorego,
– zróżnicowanie obciążeń wysiłkiem w zależności od poprawy funkcji motorycznych.
http://www.czytelniamedyczna.pl/352,problemy-w-postepowaniu-fizykalnousprawniajacym-w-przebiegu-boreliozy.html
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz